Εμφανίστηκε και πάλι στην Αθήνα, η περιβόητη Dirty Granny με τις Τρομαχτικές της Ιστορίες, ευφάνταστο mix θεάτρου γκροτέσκ και συναυλίας οπερετικού goth. Ο Σταύρος Μητρόπουλος –the puppet master του όλου θέματος- μας δίνει τις λεπτομέρειες:
Καλωσήρθες πίσω, Βρώμικη Γιαγιά.
Αν η Βρώμικη Γιαγιά διηγιόταν την προσωπική ιστορία του Σταύρου Μητρόπουλου, τι θα μας έλεγε;
Noμίζω πως περισσότερο θα ταίριαζε η ιστορία μου σε ασπρόμαυρη Ελληνική ταινία παρά να την αφηγείται αυτή η γιαγιά. Είμαι μια κλασσική περίπτωση παιδιού που μεγάλωσε σε μια λαϊκή συνοικία. Δεν πρόκειται να ξεχάσω τη μέρα που ο φίλος-γείτονας μου Δημήτρης με ρώτησε τι μουσική ακούω. Η απάντηση μου ήταν “Τίποτα”. Μου δάνεισε μια κασέτα Kiss. Μετά από κανά δύο χρόνια έπρηξα τους γονείς μου να μου πάρουν ηλεκτρική κιθάρα, το οποίο φυσικά και μετάνιωσαν γιατί πέρα από τη φασαρία που προκαλούσα, εγκατέλειψα και το διάβασμα. Το επόμενο αυτονόητο βήμα ήταν να παίξω σε metal μπάντες οι οποίες ήταν οι εξής. Danger Cross, Varathron, Rotting Christ και Horrified. Παράλληλα δούλευα και ως σκιτσογράφος σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες και τα περιοδικά. Στα 27 μου εγκατέλειψα τα μουσικά σχήματα γιατί είχα κουραστεί. Προτιμούσα να παίζω και να συνθέτω μόνο για πάρτη μου. Μέσα σε αυτές τις συνθέσεις ήρθαν και τα Dirty Granny κομμάτια. Πήρα τόσο καλό feedback από φίλους και γνωστούς και έτσι είπα να το δω πιο σοβαρά. Από τότε η Βρωμόγρια έχει κολλήσει πάνω μου σαν βδέλα. Είναι μια σχέση πάθους, αγάπης και μίσους.
Είσαι απόλυτα ταυτισμένος με αυτό το σχήμα ή υπάρχει και ανεξάρτητη η καλλιτεχνική υπόσταση του Στ.Μητρόπουλου;
Από μικρός είχα μια τάση στο horror-fantasy κόσμο. Το σκοτάδι με συναρπάζει σαν καλλιτεχνική έκφραση. Έχω ήδη στο μυαλό μου άλλα 2 projects τα οποία μπορεί να έχουν άλλο ύφος, αλλά το σκοτεινό στοιχείο κυριαρχεί και σε αυτά. Ο χαρακτήρας που υποδύομαι στους Dirty Granny Tales είναι πια κομμάτι του εαυτού μου. Δεν μπορώ να με φανταστώ να τον σκοτώνω. Παρόλο που ο Σταύρος και ο Mouldbreath είναι 2 διαφορετικές φιγούρες, σίγουρα υπάρχει κάτι που μας ενώνει. Μπορώ να πω με βεβαιότητα πως είμαι απόλυτα ταυτισμένος.
Ποια ήταν η πρώτη παράσταση/συναυλία/ταινία που σε συντάραξαν όταν ήσουν μικρός και σε οδήγησαν στο metal και στην Dirty Granny;
Η βασική επιρροή μου είναι οι ταινίες. Το πρώτο horror film που είχα δει δεν πρόκειται να το ξεχάσω. Ένας λόγος είναι ότι έκανα υπερπροσπάθεια για να το παρακολουθήσω μιας και δε με άφηνε ο πατέρας μου να το δω για να μη φοβηθώ. Για καλή μου τύχη τον πήρε ο ύπνος στον καναπέ και άλλαξα κανάλι. Μπορεί να έχασα τον ύπνο μου εκείνη τη μέρα, αλλά γεύθηκα την ηδονή του τρόμου. Η ταινία ήταν το The Scars of Dracula.
Ελληνικό σχήμα ή καλλιτέχνης που είναι ή υπήρξε κοντά στο ύφος των Dirty Granny Tales;
Θεωρώ τον Χατζιδάκι μια από τις επιρροές μου. ‘Ισως όχι τόσο σκοτεινός όσο εμείς, θα έλεγα περισσότερο μελαγχολικός, αλλά σίγουρα πολύ παραμυθένιος.
Ποια είναι τα είδωλά σου; Έχεις γνωρίσει κάποιο/α από κοντά;
Ο όρος είδωλο μου ακούγεται κάπως υπερβολικός γιατί ποτέ δεν ήμουν φανατισμένος με κάτι. Ένας τύπος που θα ήθελα να δω από κοντά τη μούρλα του είναι ο Mike Patton.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες φοβίες σου; Και τι κάνεις με αυτές;
Πιστεύω πως οι φοβίες μου κινούνται σε φυσιολογικά επίπεδα, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω. Νομίζω όμως πως έχω μια ευαισθησία λίγο στα κουσούρια. Το οποίο δεν είναι και τόσο καλό γιατί όσο μεγαλώνουμε μεγαλώνουν κι αυτά.
Πού και τι αναμοχλεύεις για να βρεις τις ιστορίες της Dirty Granny;
Στην πρώτη μας παράσταση, ο οδηγός μου ήταν η μουσική. Οι εικόνες που σχημάτιζαν οι μελωδίες ήταν η βάση του παραμυθιού. Τώρα πια έχει προτεραιότητα η ιστορία, όπου η πλοκή της κατευθύνει και τη μουσική. Κάποια στοιχεία της επικαιρότητας που με επηρεάζουν άμεσα είναι από τις πιο βασικές πηγές έμπνευσης. Για παράδειγμα για την τελευταία ιστορία που παρουσιάσαμε το Telions Garden, η φορτισμένη ατμόσφαιρα την περίοδο που σκεφτόμουν να μεταναστεύσω ήταν η αφορμη να κάνω μια ιστορία για έναν ουτοπικό παράδεισο.
Τι θα δούμε στην παράσταση στο Μ.Κακογιάννης;
Το 2011 είχαμε παρουσιάσει το Rejection. Ένα έργο επηρεασμένο από τον δημοφιλή serial killer ED Gein. Ένα παιδί σε μια επαρχιακή πόλη μεγαλώνει με μια υπερπροστατευτική μητέρα, όπου τον κρατάει κλειδωμένο στη σοφίτα. Το παιδί μεγαλώνει χωρίς καμία επαφή με τα άλλα παιδιά τα οποία παρακολουθεί καθημερινά από το παράθυρο της σοφίτας. Ενήλικος πια δραπετεύει από το σπίτι, με δίψα να παίξει και να πλησιάσει τα παιδιά της γειτονιάς του. Στο δρόμο του βλέπει ένα κοριτσάκι, το οποίο όπως είναι φυσικό τρομάζει με την παρουσία του, μιας και ο χαρακτήρας μας λόγο της ανατροφής του είναι κοινωνικά ανάπηρος. Στην προσπάθεια του να κρατήσει το τρομαγμένο κορίτσι κοντά του, το σκοτώνει. Η δικαιοσύνη τον καταδικάζει σε θάνατο. Και βλέπουμε πως τον αντιμετωπίζουν οι άλλες ψυχές στον κόσμο των νεκρών. Για όσους έχουν δει την παράσταση 8 χρόνια πριν αυτό που έχω να πω είναι πως τώρα είναι διαφορετικά σκηνοθετημένη. Τότε οι μουσικοί δεν είχαν καθόλου θεατρικό ρόλο. Τώρα όμως έχουν τον μεγαλύτερο που είχανε ποτέ.
Υπάρχει μία τάση σε όλο τον κόσμο, το σύμπαν του Tim Burton να γίνει λίγο ροζ/μοβ και να γοητεύονται από αυτό κυρίως νεαρά κορίτσια. Είναι αυτά τα κορίτσια και στο κοινό της Dirty Granny; Και ποιο, γενικά, είναι το κοινό σου;
Δεν νομίζω οι δικές μας ιστορίες να έχουν καθόλου ροζ απόχρωση. Κάποιοι μου έχουν παραπονεθεί κιόλας που αποφεύγουμε το happy end. Αν και νομίζω πως οι γυναίκες και νεαρές και μη είναι λίγο περισσότερες από τους άντρες στο κοινό μας. Γενικώς έχουμε ένα αρκετά ποίκιλο target group. Θα μπορούσα να πω ότι κυρίως έρχονται μεταλλάδες, γκοθάδες, και θεατρόκοσμος, αλλά είναι και μια μεγάλη μερίδα κόσμου από εντέλως διαφορετικές κατευθύνσεις. Είμαστε ένα σχήμα που δεν ακολουθεί καμία δοκιμασμένη συνταγή. Χρησιμοποιούμε τα μέσα που μας εξυπηρετούν για να χτίσουμε τα έργα μας, δεν υπάρχουν φράγματα. Οπότε έχουμε μια καθαρά δική μας ταυτότητα το οποίο πολλές φορές δεν είναι τόσο ελκυστικό. Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος ακολουθεί τα ασφαλή μονοπάτια. Έχω γνωρίσει οπαδούς μας που ενώ γνωρίζαν το σχήμα μας χρόνια, δεν τολμούσανε να έρθουν να μας δουν, και αυτό γιατί πολύ απλά δεν ανήκουμε σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Είναι μικρό το ποσοστό των ανθρώπων όπου καινούριες ιδέες είναι για αυτούς μια πρόκληση.
Γιατί οι μαριονέτες είναι πάντα τόσο τρομαχτικές;
Το γεγονός ότι ζωντανεύει μια ανθρώπινη φιγούρα με ψεύτικη σάρκα είναι σαν μια προσομοίωση ενός zombie. Δεν θεωρώ τρομακτικές τις λούτρινες κούκλες, όπως του Muppet Show για παράδειγμα. Αλλά το ψεύτικο δέρμα ειδικά όταν υπάρχει και κίνηση, είναι για πολύ κόσμο εντελώς creepy.
Δύο λέξεις για τον καθένα: Tiger Lillies, Marilyn Manson, Siouxsie Sioux, Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Κate Bush.
Τiger Lillies: σίγουρα μια από της βασικές μας επιρροές.
Marilyn Manson: Τον έχω δει μια φορά και εντυπωσιάστηκα με το perfromance.
Siouxsie Sioux: Τσαμπουκάς, ειρωνία και ατμόσφαιρα.
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης: Aπό τους πιο αξιόλογους ποιητές/ συγγραφείς της χώρας μας, απλά δεν έχω ασχοληθεί με αυτό τον κύριο.
Kate Bush: Oνειρική, μοναδική.
Ποια ήταν η επίδραση του Βερολίνου στην έμπνευσή σου και στη ζωή σου;
Το Βερολίνο με έκανε πιο υπομονετικό, πιο ανεκτικό και μου έδειξε πόσο όμορφη είναι η χώρα μου.
Δύο (ή περισσότερα) dark σημεία της Αθήνας που αγαπάς και γιατί.
Μπορεί να διαλέγω σκοτεινούς δρόμους καλλιτεχνικά. Αλλά στη ζωή προτιμώ τους φωτεινούς δρόμους. Επίσης αν αναζητούσα dark σημεία, δεν θα έψαχνα στην Ελλάδα.
Το επόμενο βήμα των D.G.T. και το δικό σου;
Η προετοιμασία της επόμενης παράστασης έχει αρχίσει. Θεματολογικά αυτή τη φορά έχουμε επικεντρωθεί στη θρησκεία. Όπως είχα αναφέρει πιο πριν, δουλεύω άλλα 2 projects. To ένα έχει άμεση σχέση με D.G.T. απλά είναι περισσότερο θεατρικό, και το άλλο είναι μουσικό με εικαστικές παρεμβάσεις σε μορφή animation projection ή κουκλοθέατρο. Ακόμα δεν το έχω αποφασίσει αυτό.
9°
