Όλο και πιο σπάνια στις μέρες μας ο λόγος των τραγουδιών έχει τη δύναμη να νικήσει τον χρόνο. Μπορεί η μελωδία και η μουσική να καθιερώνουν ένα τραγούδι, είναι ο στίχος όμως που το κάνει να επιβιώσει στη συλλογική συνείδηση και να ενώσει τους ανθρώπους, να τους απελευθερώσει για να το τραγουδάνε όλοι μαζί δυνατά στις συναυλίες ή στις γιορτές. Κι αυτό συμβαίνει όλο και πιο σπάνια… Η ταχύτητα με την οποία καταναλώνονται τα τραγούδια δεν δίνει και πολλά περιθώρια για ισχυρές συνδέσεις μαζί τους, άσε που οι περισσότεροι στίχοι δύσκολα ξεπερνάνε τα τετριμμένα και τα στοιχειώδη. Ο ποιητικός λόγος όλο και λιγοστεύει, η αίσθηση από την ποίηση του Ντίλαν και του Κοέν, του Σαββόπουλου και του Γκάτσου, του Κέιβ και του Θανάση Παπακωνσταντίνου, είναι είδος προς εξαφάνιση.
Dusk - Odyssey
Ένας δίσκος σύμπαν. Η Αυγή Πλατανίδη χρησιμοποιεί όλες τις αρχαίες τέχνες (μουσική, ποίηση, θέατρο) για τη «σκηνοθεσία» ενός κόνσεπτ άλμπουμ με ποιητική διάθεση, αυτοβιογραφικά στοιχεία και λυρισμό. Ελληνικά και αγγλικά, τραγούδι και αφηγηματικός λόγος (κυρίως αυτός), πιάνο και έγχορδα, θέατρο και ποίηση, σκέψεις και απόψεις, μουσική και μελωδίες. Αυτός ο 2ος δίσκος της είναι μία προσωπική οδύσσεια οικιακής χρήσης, που αν του παραδοθείς μπορεί να σε ταξιδέψει έξω απ’ αυτό.
Boy Harsher - Careful
Το ντουέτο από τη Μασαχουσέτη ξεκίνησε με την Jae Matthews να γράφει και να απαγγέλλει ποιητικούς στίχους και τον August Miller να τη συνοδεύει με ηλεκτρονικούς ήχους. Ό,τι έκαναν πριν απ’ αυτούς ο Τζακ Κέρουακ και η Πάτι Σμιθ. Σταδιακά μετεξελίχθηκαν σε γκρουπ –γοητευμένοι αισθητικά από τη synth/pop της δεκαετίας του ’80– χωρίς να έχουν αποκολληθεί εντελώς από τις ρίζες τους. Το πνεύμα των Joy Division, New Order, Cabaret Voltaire, Cure πλανάται πάνω από το άλμπουμ και ο ποιητικός λόγος καταγράφει νεανικές σκέψεις και όνειρα περασμένα από το μπλέντερ των drum machines και των synthesizers, ερμηνευμένος με την «απαραίτητη» αποστασιοποίηση από τη Matthews. Όσοι διατηρούν αισθητικούς δεσμούς με αυτό τον ήχο, θα βρουν πολύ ενδιαφέρουσα την περίπτωση των Boy Harsher.
Δεν χάνουν το χιούμορ τους… Αυτοσαρκαζόμενοι τιτλοφορούν το άλμπουμ «Zero Hits» παρότι δείχνει σαν μια συνειδητή επιλογή για έναν pop/punk δίσκο ευρείας αποδοχής. Σημασία έχει πως μπορούν να τον κάνουν και να είναι καλός. Μία rock ’n’ roll φρενίτιδα που χοροπηδάει ανεξέλεγκτα βγάζοντας σπίθες. Με υλικά από το punk, το rock, το garage, την ψυχεδέλεια και το surf και στιχουργία που βασίζεται στην ποιητική διάθεση της εφηβείας ανακατεμένη με οργισμένο rock ’n’ roll χαβαλέ, τα τραγούδια στάζουν αδρεναλίνη. Ακούς και σου έρχεται η διάθεση να χοροπηδάς σαν κατσίκι κι αν δεν μπορείς πια (πού πα’, ρε μπάρμπα;), εύκολα θυμάσαι πώς το ’κανες κάποτε.
Jessica Pratt - Quiet Signs
Δεν μπορώ πραγματικά να καταλάβω γιατί ενθουσιάστηκε με τον 3ο δίσκο της τραγουδοποιού από το L.A. η διεθνής κριτική. Δεν λέω ότι δεν είναι συμπαθής αλλά δεν έχει κάτι να «κρύψει», δεν υπάρχει ένα άλλο επίπεδο που ανακαλύπτεις. Είναι από την αρχή αυτό που φαίνεται. Η Jessica Pratt, θέλοντας να ξεφύγει από τις lo-fi και DIY επιλογές του παρελθόντος, μπαίνει για πρώτη φορά σε κανονικό στούντιο και με την ιδιότυπη φωνή της –τόσο ιδιαίτερη που ή σε γοητεύει ή σε ενοχλεί– φτιάχνει 9 χαμηλών τόνων τραγούδια με ποιητική διάθεση, που δεν έχουν τα φόντα να πάνε μακριά, έχουν όμως τις δυνατότητες για μια καλή, προσωπική σχέση.
Τους δίσκους αυτούς, μαζί με πολλή ακόμα καλή μουσική, μπορείτε να ακούτε κάθε Σάββατο & Κυριακή 18.00 με 20.00 στο Athens Voice Radio 102,5 στην εκπομπή του Μάκη Μηλάτου.
12°
