Συνέντευξη Sugahspank! πριν τη συναυλία «A Tribute to Leonard Cohen» με τη Nalyssa Green και τη Lou is στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.
Λίγο πριν τη συναυλία «A Tribute to Leonard Cohen» στον σπουδαίο Καναδό δημιουργό μαζί με τη Nalyssa Green και τη Lou is, η Sugahspank! μοιράζεται μαζί μας μνήμες και σκέψεις για την πόλη της, τον Πειραιά, το Δημοτικό Θέατρο, τα γενέθλιά της που συμπίπτουν με της μητέρας της και τους στίχους γεμάτους αγάπη του Koέν.
«Το Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά έχει αρχετυπική σημασία για την πόλη μας. Σε ένα μικρό σύμπαν που όλα γυρίζουν γύρω από τη λέξη “λιμάνι” και συνειρμικά θυμίζουν ούζο-ποικιλία, Ολυμπιακό και ντόμπρους λαϊκούς άνδρες με σγουρές πλάτες και ρόλεξ, βλέπε Ελλάδα ίσον συρτάκι, τζατζίκι, όπα, το Θέατρό μας δεν φαντάζει παράταιρο. Αντιθέτως εξισορροπεί την αγωνία μας για το “πού πάει επιτέλους ο κόσμος τούτος” στις πρωινές μας βόλτες προς πληρωμή ΔΕΗ, Cosmote κ.λπ. Αν παρομοιάζαμε τον Πειραιά με ένα στρείδι, χωρίς να υποτιμούμε τη θρεπτική αξία ή τη γεύση της σάρκας του, το Δημοτικό Θέατρο σαφώς θα ήταν η πέρλα.
Από παιδί φανταζόμουν τη θέα από τη σκηνή του, νομίζω πως τα πρώτα μου ταξίδια στο εξωτερικό τα έκανα μέσα στα θεωρία του. Στην εφηβεία καθόμουν με τις ώρες στα μαρμάρινα σκαλοπάτια, χάζευα φίλους που έκαναν άλματα με skate, ενώ έγραφα τους πρώτους μου στίχους. Κοίτα πώς τα έφερε κι εξαιτίας του Leonard θα δω επιτέλους αυτή τη χρυσοκόκκινη θέα, και μάλιστα την ημέρα των γενεθλίων μου, όπως και της μητέρας μου.
Είχα για χρόνια κάποια χαζά και μάλλον αβάσιμα παράπονα. Όσον αφορά τον εορτασμό των γενεθλίων μου την τελευταία επταετία, όλο κάτι τύχαινε και τη μία δούλευα, την άλλη ξεπερνούσα κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας. Πέρυσι μόνο είχα τη χαρά να συναντήσω μερικούς ζεστούς φίλους στη Μαρίνα Ζέας. Από την άλλη είχα το παράπονο πως στις πιο πολλές από τις σημαντικές για εμένα συναυλίες, κι ενώ κάτω από τη σκηνή πλήθος κόσμου μου έδειχνε το θαυμασμό του πολύ θερμά, εγώ, αδίκως, ένιωθα κυρίως την απουσία δικών μου προσώπων. Το περήφανο βλέμμα του γονιού ή το παθιασμένο ενός φανταστικού λατρεμένου συντρόφου με την κατακόκκινη ανθοδέσμη, προφανώς απόρροια χολιγουντιανής πλύσης εγκεφάλου.
Φέτος, δεν ξέρω αν φταίει το Δημοτικό Θέατρο ή ο Leonard ή το ότι εκτίμησα όλα τα καλά που ήδη έχω στη ζωή μου, ή το γεγονός ότι επικοινώνησα έντονα αυτή μου την ανάγκη στο σύμπαν, αλλά προβλέπεται να έχω δίπλα μου το σόι σύσσωμο, καθώς και πάρα πολλούς από τους καλούς μου φίλους, μαζεμένους σε ένα τόσο καλαίσθητο, φλογερό φόντο, τραγουδώντας στίχους γεμάτους αγάπη. Το Tribute στον Leonard Cohen δεν επιτρέπει προσωπικές αναφορές στα κενά μεταξύ των κομματιών, άλλωστε οι μουσικοί είμαστε καθαρά τα μέσα ώστε να μεταδοθεί η διάνοια και η γλυκύτητα του έργου του. Διατηρώ όμως τη φαντασίωση ότι αφιερώνω στη μητέρα μου το “Hallelujah” σαν χρόνια πολλά για τα γενέθλιά της, που εκείνη κι αν έχει χρόνια να γιορτάσει. Εντωμεταξύ η καημένη έχει σπάσει το πόδι της, δεν γνωρίζω ακόμη αν θα τα καταφέρει να έρθει. Είναι αλήθεια άλλωστε πως ο Πειραιάς, ως περήφανα λαϊκός τόπος, είναι γεμάτος από μελό ιστορίες».
4°
