Το ναρκωτικό της δημιουργίας μπορεί να είναι η επιτυχία και σιωπηλός δολοφόνος της η στασιμότητα. Όσοι δεν εθιστούν σ’ αυτό το γλυκόπιοτο ναρκωτικό κι όσοι έχουν το νου τους για να μη φάνε μια σφαίρα στο κεφάλι, μπορεί και να σωθούν. Όμως συχνά για να κυλήσει η πέτρα πρέπει κάποιος να την κλωτσήσει και για να μη βρει η σφαίρα τον στόχο, κάποιος πρέπει να σπρώξει. Δεν είναι κι εύκολο...
Sharon Van Etten - Remind Me Tomorrow
Αφού πέρασε δύσκολα και παιδεύτηκε πολύ, κατόρθωσε να κερδίσει μια διακριτή θέση στη σύγχρονη αμερικάνικη τραγουδοποιία και με το καινούργιο της άλμπουμ να κάνει ένα αποφασιστικό και ουσιαστικό βήμα προς την «ώριμη περίοδο».
Η σκοτεινή της ποίηση για την καθημερινότητα, τις σχέσεις, τις αναποδιές της ζωής σπάει για πρώτη φορά και μπαίνουν αχτίδες φωτός, ηλεκτρονικά στοιχεία και μπασογραμμές διευρύνουν το μουσικό πεδίο, ο παραγωγός John Congleton (δεν είναι τυχαίο που διάλεξε αυτόν που έχει συνεργαστεί με τη St. Vincent και τη Lana Del Ray) πειράζει, βρωμίζει και «υπονομεύει» τον ήχο της. Η Sharon Van Etten θα είναι υπερήφανη γι’ αυτό το άλμπουμ που την προχωράει σε όλα και ακούγεται με ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος.
Deerhunter - Why Hasn’t Everything Already Disappeared?
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ο Bradford Cox είναι ένα ποιητικό και ιδιαίτερο πλάσμα που βρήκε τον τρόπο να μετατρέψει τη λοξή του ματιά σε ενδιαφέρουσα δημιουργία, είτε μόνος (ως Atlas Sound) είτε με τους Deerhunter κι έχει πίσω του μια μεγάλη ιστορία (με 10 άλμπουμ συνολικά) που μας πείθει για τη μοναδικότητά του και το εστέτ στιλ του.
Στην έρημο του Τέξας ηχογράφησαν 10 τραγούδια με λιτή δομή, με χαρακτηριστικά επιτηδευμένης ποπ, για τον κόσμο που καταρρέει και για τη ζωή που αναβοσβήνει καθώς χάνεται. Μπορεί να έχουμε ακούσει πιο σοφιστικέ δίσκους από τον Cox και την παρέα του αλλά εδώ η απλότητα και το προσωπικό, ιδιαίτερο στιλ φτιάχνουν ένα απολαυστικό χαρμάνι.
James Blake - Assume Form
Άλλο μελαγχολία, άλλο παράπονο… Αν οι έφηβοι –διαχρονικά– μπορούσαν να αντιληφθούν τη διαφορά, η mainstream ποπ μουσική θα είχε γλιτώσει από πολλά δεινά, αλλά δεν το βλέπω…
Ο James Blake έχει ήδη τυποποιήσει ένα υφολογικό στιλ βασισμένο στην παραπονιάρικη φωνή του, που τη συνδυάζει με την ικανότητά του στις μελωδίες, την ακαδημαϊκή του παιδεία, με μία τεχνολογική «ιδρυματοποίηση» του ήχου του και με έναν στιχουργικό καμβά ζωγραφισμένο με μολύβι.
Μάλλον θα αναρωτιέται και ο ίδιος πόσο μακριά μπορεί να τον πάει αυτό…
Έτσι εδώ κάνει ένα πρώτο –έστω και διστακτικό– βήμα να μετακινηθεί κάπως, είναι που μεγαλώνει κιόλας… Το παράπονο γίνεται μελαγχολία, τα μολύβια ενίοτε έχουν χρώμα, φυσικά όργανα εμφανίζονται ξαφνικά, οι καλεσμένοι του (André 3000, Metro Boomin, Rosalia, Travis Scott και Moses Sumney) προσφέρουν μια καλοδεχούμενη νότα αλλαγής, όλα μοιάζουν λίγο πιο συγκροτημένα και δημιουργικά. Δεν ξέρω αν αυτό θα του στοιχίσει σε «πελατεία», αλλά του προσφέρει ένα σανίδι καλλιτεχνικής υπόστασης.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
16°
