Τη δεκαετία του 1980 ο Σταμάτης Κραουνάκης ήρθε στην ελληνική νύχτα με το ντουέντε ενός Διονύσου για να συντρίψει το κράτος μιας εθνικής κανονικότητας που ξεφάντωνε τότε στις Λεωφόρους της Αμαρτίας με βλαχοντίσκο γαρύφαλλα, ΛΕ-ΠΑ παπαγάλους και τουρκομπαρόκ σκυλάδικα.
Το τρίδυμο Κραουνάκης-Νικολακοπούλου-Βουτσινάς ανέταξαν την ηθική της αθηναϊκής νύχτας και παρηγόρησαν ποιοτικά την ανθρώπινη Επιθυμία για ξόδεμα και διασκέδαση, σκηνοθετώντας όχι απλώς μουσικές παραστάσεις, αλλά Λειτουργίεςευθυμίας και συντριβής (από τη Λεωφόρο Συγγρού μέχρι τη γένεση του Γκαζιού ως εθνικής γειτονιάς του έρωτα).
Κι αυτή η Σπείρα-Σπείρα από τότε που τραγουδούσε την «Παράβαση» κάτω από τους τσίγκους του «Χυτηρίου» και δίπλα σε κάτι ζεστές σόμπες, αυτό που κράτησε ψηλά, ήταν το ιδανικό του θεατρικού βαριετέ και η αποστομωτική ποιότητα των φωνών της (με ένα ρεπερτόριο που δόξαζε πάντα τους θησαυρούς της μουσικής μεταπολίτευσης).
Κοντά στους «ναούς» του lifestyle σκυλάδικου και τα ελαφρά «είδωλα» της λαϊκοπόπ κουλτούρας, ο Κραουνάκης γίνεται εδώ και μήνες στις «Γραμμές» η ζωτική παρουσία μιας δύναμης που διασκεδάζει τον θάνατο και τις ανθρώπινες αδυναμίες, γιατί είναι αυτός που ανέκαθεν συνέτρεχε τους αντιφρονούντες, τους βασανισμένους από έρωτα κι όσους λένε τη νύχτα με το όνομά τους.
Δεν είναι τυχαίο που στη μέση του προγράμματος ο μεγάλος αυτός περφόρμερ ανοίγει έναν διάλογο-παιχνίδι με το κοινό του, φορώντας έναν δηλητηριώδη σαρκασμό για κάθε ερωτική επανάπαυση κι έναν γλυκό σεβασμό για όλες τις συντριβές των ανθρώπων, ενώ για πολλή ώρα κάνει οικονομία στον Εαυτό του και τα δικά του λαϊκά, για να δώσει βενζίνη από τη στράτα και τα βαριά φώτα των φορτηγών.
Στις «Γραμμές» του Γκαζιού εννέα άνδρεςπαλεύουν σα μωρά με τα όνειρα των τραγουδιών και κομματιάζουν τη σιωπή της νύχτας σαν σπίρτα αναμμένα, ζητώντας για λογαριασμό μας μια έξοδο κινδύνου από την πεζή ζωή μας.
Ο Γιώργος Στιβανάκης, όπως ωραία διαβάζουμε στο πρόγραμμα, είναι και φωνή και μαράκες και ντέφι. Αλώνει τη σκηνή με την υψηλοφροσύνη μιας αρσενικής ντίβας και τη χειροπιαστή αναίδεια της θρυλικής Μαριλούς, κουβαλώντας στις πλάτες του την ιστορία της Σπείρας.
Η στιβαρή ευαισθησία του Χρήστου Γεροντίδη μεταμορφώνει τραγούδια πολυφορτισμένα, όπως οι «Μοίρες», σε ανδρικές προσευχές για τη ζωή και σε προσωπική διεκδίκηση πάνω σε μια καινούργια θεατρικότητα.
Ο Σάκης Καραθανάσης, αν και παίζει κιθαρόνι, δεν έχει τίποτε υποκοριστικό στη γνήσια λαϊκή φωνή του, η οποία διατηρεί μια απόσταση ανοικείωσης από το βαρύ και το ασήκωτο.
Ο Κώστας Μπουγιώτης είναι ένας σπουδαίος τραγουδιστής που αναμετρήθηκε με τραγούδια δυσθεώρητα, όπως τα Χρόνια σαν τριαντάφυλλα, κι έδωσε μεγάλο στίγμα.
Τα αγόρια της ορχήστρας γίνονται περφόρμερς και συλλειτουργοί του πάθους, ιδιαίτερα ο θεατρικότατος Βάιος Πράπας στο μπουζούκι και ο Νίκος Σταδιάτης στο μελίρρυτο ακορντεόν. Στο τσέλλο και το πιάνο δυο σπουδαίοι μουσικοί με ντουέντε, ο Γιώργος Ταμιωλάκης και ο Βασίλης Ντρουμπoγιάννης. Και κάτι μεγάλα γλυπτά σαν σιδερένια τοτέμ ξόρκιζαν το κακό μακριά.
Στο ανκόρ της παράστασης και μέσα στο σκοτάδι, ο Κραουνάκης ερμηνεύει το Πάτωμα, βρίσκοντας και πάλι ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία με περισσότερη αισιοδοξία αυτή τη φορά για τον Έρωτα.
Και με όλα αυτά βγήκαμε όλοι πιο δυνατοί.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη μουσική παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη στο Guide της Athens Voice
14°
