Ο Φοίβος Δεληβοριάς μιλά με τα τραγούδια του για πρόσωπα πραγματικά με φανταστικό τρόπο, αποτυπώνει την καθημερινή ζωή στην πόλη με αφάνταστη παρατηρητικότητα. Κάπως έτσι έχει δημιουργήσει ένα αθηναϊκό καλειδοσκόπιο γεμάτο φευγαλέα και τόσο οικεία σε όλους μας στιγμιότυπα, εικόνες, υπαινιγμούς, ιστορίες. Κάθε Σάββατο βράδυ, από 26 Ιανουαρίου μέχρι τέλη Φεβρουαρίου, οι ιστορίες του θα ζωντανέψουν στο Kύτταρο της Ηπείρου & Αχαρνών σε ένα ασυνήθιστο πρόγραμμα. Με αναδρομή στην ιστορία του από την «Παρέλαση» ως την «Καλλιθέα». Με κομμάτια από τη Λένα Πλάτωνος και τους Βοy, Aγγελάκα, Παυλίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με μερικά από τα νέα του τραγούδια. Λίγο πριν τις παραστάσεις αυτές κάνει έναν απολογισμό της χρονιάς που έφυγε, μιλά για όσα τον εμπνέουν σήμερα, μας αποκαλύπτει τους πρωταγωνιστές στα νέα του τραγούδια. Όπως το «Μόνο ψέματα», που μιλάει για την απόλυτη αλήθεια. Ας τον ακούσουμε.
Τι θα κράταγες από τον απολογισμό του 2018;
Όταν σκέφτομαι αυτή τη χρονιά θα σκέφτομαι τον τρόπο με τον οποίο έπεσε στο πεζοδρόμιο, μπροστά σε όλους, ο Ζακ Κωστόπουλος. Υπάρχει ένα νέο είδος δολοφόνου και ένα νέο είδος μαζικών υπερασπιστών του, που με αφήνει άφωνο. Απ’ αυτή την άποψη, το 2018 είναι το 1938. Και ίσως πρέπει από κει να ξεκινήσουμε, για να κάνουμε τον απολογισμό του.
Tι θα ανθίσει στο 2019;
Κάποια παιδάκια. Κάποιοι άνθρωποι που θα ερωτευτούν και θα βρουν ανταπόκριση. Κάποιοι που θα ερωτευτούν και δεν θα βρουν και θα αρχίσουν να σκέφτονται και να γράφουν. Και μερικές μουσικές μέσα στις γλάστρες.
Τι σε εμπνέει σήμερα;
Η νύχτα και τα ψέματα. Υπάρχουν πράγματα που πλασάρονται ως αλήθειες και είναι βαρετά και χυδαία, και εναντίον όλων μας. Και υπάρχουν λόγια που μπορούν να ειπωθούν μόνο κρυφά, μόνο τη νύχτα, μόνο σε ειδικές συνθήκες, που κρύβουν μέσα στο σύντομο ψέμα τους όλη την αγάπη του κόσμου. Πιστεύω πως ό,τι γεννιέται, γεννιέται μόνο εκεί που δεν το βλέπει κανείς, έτσι κι αλλιώς. Άρα εξερευνώ τη νύχτα, τα μέρη που ο κόσμος κοιμάται. Δύο, όμως –αρκούν δύο–, είναι πάντα ξύπνιοι. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές των νέων μου τραγουδιών.
Είναι σημαντικό να μας πεις κάτι για τα νέα σου κομμάτια μετά την «Καλλιθέα». Δεν είναι;
Ε, το «Πεζοδρόμιο», που θα παρουσιάσω τώρα στο «Κύτταρο», είναι ο προάγγελός τους. Θα παίξω και ένα –πολύ κεντρικό– απ’ αυτά, σε πρώτη εκτέλεση. Λέγεται «Μόνο ψέματα» και μιλάει για την απόλυτη αλήθεια.
Πώς βλέπεις την πόλη της μετα-ερμπιενμπί περιόδου;
Είναι κάπως σαν τη μουσική μετά τη δισκογραφία. Φαινομενικά η ιδιοκτησία μετατρέπεται σε κάτι ρευστό, που αλλάζει συνεχώς χέρια, που ανήκει φαινομενικά σε όλους. Είναι όμως έτσι; Ή μήπως αυτοί που θέλουν στ’ αλήθεια να δημιουργήσουν, να απλώσουν τις ρίζες τους, το πληρώνουν ακριβότερα από άλλοτε;
Θα γίνουμε στο τέλος και εμείς εκθέματα για τουριστική χρήση στην Αθήνα;
Κάθε πόλη γίνεται μια τυχαία σελίδα στο Facebook. Kι εμείς απλώς φωτογραφιζόμαστε μέσα σ’ αυτήν, μένουμε ακίνητοι σε μια τυχαία πόζα. Διαμαρτυρόμαστε για κάτι ή είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι και ερεθισμένοι, σε ένα δευτερόλεπτο όμως κάποιος μας έχει σκρολάρει, έχουμε φύγει απ’ την εικόνα.
Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον;
Περιέργως και πέρα από κάθε πρόβλεψη, σε ένα βάθος που το κοιτάζει η καρδιά μου, είμαι, ναι. Προς το παρόν, όμως, ένα αρχαίο τέρας έχει ξυπνήσει και προσπαθεί να κυριαρχήσει πάνω σε όλους μας. Κάνει φασαρία και δολοφονεί. Θα έχει την τύχη που είχε και τις προηγούμενες φορές.
Πώς βλέπεις την ελληνική μουσική σκηνή και τους νέους δημιουργούς;
Πιστεύω πως έχουν πια τόσες δυσκολίες να υπάρξουν και τόσες ελάχιστες δυνατότητες να γίνουν εκμεταλλεύσιμοι από οποιαδήποτε βιομηχανία, που όσοι αντέξουν απ’ αυτούς, θα γίνουν κάτι πολύ μεγάλο. Πιστεύω πως υπάρχουν μερικοί γύρω μας, που παίζουν ήδη τον ρόλο της κολόνας σε κάτι μελλοντικό που δεν το υποψιαζόμαστε. Όπως συνέβη κάποτε με τον Μάρκο Βαμβακάρη ή με τον Leadbelly, ξέρω γω.
Τι θα τους συμβούλευες σήμερα για το ξεκίνημά τους;
Τίποτα. Να μου πουν απλώς ποιοι είναι, για να τους ακούσω με προσοχή.
Θα άλλαζες κάτι στην πορεία σου, αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στον χρόνο;
Θα έλυνα μερικές παρεξηγήσεις με φίλους. Θα χαιρόμουν περισσότερο κάποιες ερωτικές μου σχέσεις. Θα ήμουν όμως εδώ, αν είχαν γίνει όλα αυτά; Μ’ αρέσει πολύ που είμαι εδώ. Όταν δεν θέλω να με βλέπει κανένας, δεν με βλέπει. Και κάθομαι με την ησυχία μου και φτιάχνω κάτι.
Σαββατόβραδο στο Κύτταρο. Τι ιστορίες ετοιμάζεσαι να πεις;
Αυτή τη φορά το πρόγραμμα θα είναι πολύ διαφορετικό απ’ ό,τι συνήθως. Έχω διαλέξει δικά μου κομμάτια, άλλα και κομμάτια άλλων (της Πλάτωνος, του Αγγελάκα, του Παυλίδη, των Κόρε.Ύδρο., του Boy, των Χατζηφραγκέτα, του Βασίλη Νικολαΐδη κ.ά.) που όλα μαζί συνθέτουν ένα ποίημα για το «Πεζοδρόμιο». Το «Πεζοδρόμιο» είναι το θέμα μου φέτος, αλλά και γενικώς, τώρα που το σκέφτομαι. Μου αρέσει να βλέπω τα πράγματα από τη χαμηλή σκοπιά, από το στόμα της υδρορροής, από το ύψος της μικρολεπτομέρειας. Ο «Σκύλος μου στο Κολωνάκι», λοιπόν, δίπλα στον «Μάρκο» της Πλάτωνος, η «Κική» μου δίπλα στη «Μαίρη» του Παυλίδη, το «Χωρίς» μου δίπλα στην «Αγρύπνια» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Με λογική ενός συνεχόμενου τραγουδιού, ή ενός mixtape, αν προτιμάς, που από ατυχία έπεσε από την τσέπη κάποιου και από τύχη ένας, εγώ, δεν το πάτησα, αλλά το μάζεψα και έβαλα να το ακούσω.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από το Κύτταρο;
Δεν το πρόλαβα δυστυχώς το κλασικό Κύτταρο. Του «Βρώμικου ψωμιού», του Σιδηρόπουλου, του Θείου Νώντα και του «Hard Core». Είδα βέβαια την επιστροφή της Πλάτωνος εκεί, όταν ξανάνοιξε, και νιώθω πολύ τυχερός. Πάντως αυτό που έχω ετοιμάσει φέτος, μόνο εκεί θα μπορούσα να το παίξω. Στην περιοχή, στον συγκεκριμένο χώρο. Και βέβαια με τη συγκεκριμένη μπάντα – τον Ντούβα, το «Πράγμα», τον Παντέλη, τον Yoel και τη Νεφέλη.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τις εμφανίσεις του Φοίβου Δεληβοριά στο Κύτταρο στο Guide της Athens Voice
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
11°
