Οι αρχαίες τελετές σε αναλογικά στούντιο, οι παγανιστικές εκκλήσεις σε θεούς με περίεργα πρόσωπα και αλλόκοτες ιδιότητες, όπως μια κονσόλα Neve 8078 (για χάρη της οποίας ο Dave Grohl έκανε πρόσφατα το ντοκιμαντέρ «Sound City»), οι συναθροίσεις μουσικών που λατρεύουν ένα πολυκάναλο μαγνητόφωνο 2 ιντσών και εκστασιάζονται με τον ήχο ενός πιάνου Steinway, είναι πλέον σπάνιες και τείνουν να εκλείψουν μαζί με αυτό το περίεργο, απροσάρμοστο, αλλοπαρμένο, εμμονικό, παλιομοδίτικο είδος ανθρώπων που τις έκανε να υπάρχουν και να αποδίδουν ζουμερούς καρπούς. Σε αυτές τις αρχαίες τελετές και σ’ αυτά τα αλλοπαρμένα άτομα βασίστηκε η ποπ κουλτούρα κι έγινε πίστη, αυτές οι συναθροίσεις είναι που έχουν παράξει όλα τα ωραία δισκάκια που έχουμε ακούσει και κοσμούν κάθε λίστα με «τα 100 καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών».
Πριν από λίγο καιρό σ’ ένα τέτοιο στούντιο-ναό που διατηρεί ο Jackson Brown για ν’ ανάβουν οι τρελοί κάνα κεράκι, στήθηκε μια τέτοια τελετή. Ευλαβικοί αλήτες, σπουδαίοι μουσικοί, δρυίδες με παλιές συνταγές, τραυματισμένοι αισθηματίες και νεότεροι μαθητευόμενοι μάγοι έβαλαν μπροστά έναν ωραίο, χειροποίητο και γεμάτο μουσικότητα δίσκο. Ήρθαν για να δείξουν το σεβασμό τους στον Jonathan Wilson και να ευλογήσουν ένα άλμπουμ που κλείνει μέσα του όλη τη μεγάλη ιστορία της φυλής.
Ήταν εκεί, εκτός από τον οικοδεσπότη Jackson Brown, o Graham Nash, o David Crosby, μουσικοί από τους Heartbreakers του Tom Petty, o Patrick Sansone από τους Wilco, ο Roy Harper που συν-έγραψε στίχους και τραγούδια, αλλά και νεότεροι φίλοι και συνεργάτες του Wilson, που ήταν το τιμώμενο πρόσωπο καθώς «γεννούσε» τον δεύτερο δίσκο του. Όταν άρχισαν τη μυσταγωγική τελετή κάλεσαν τα πνεύματα των Pink Floyd, των Grateful Dead, των Traffic, του Milton Nascimento, του Cecil Taylor (που έγραψαν και τραγούδι για χάρη του), των Fleetwood Mac, του Bob Dylan, των C, S & N, των Doors καθώς και όλων των αγίων της «Δυτικής Ακτής» κι αυτά φυσικά προσήλθαν και πήραν τη θέση τους μέσα σε αυτό το άλμπουμ.
Εκτός από αυτόν τον υπέροχο, «παλιομοδίτικο» δίσκο με τα ωραία παιξίματα, τα θεία φωνητικά, τις στέρεες μελωδίες και την αύρα μίας 50άχρονης ιστορίας μέσα στα σωθικά του, δεν έγιναν και πολλά γνωστά για την τελετή, οι φήμες όμως λένε πως ο Jonathan Wilson είπε μέσα στο ναό: «Η λέξη “Fanfare” σημαίνει μια πλούσια και εντυπωσιακή παρουσίαση, μια σωματική κυκλοφορία της ενέργειας, μια γιορτή του ήχου, κάτι που υποδηλώνει μια άφιξη, μια ειδική περίσταση.
Από την αρχή είχα ονειρευτεί γι’ αυτό το άλμπουμ ένα μεγάλο Steinway πιάνο να είναι η καρδιά του και γύρω του έγχορδα, πνευστά, φωνητικά, σόλο, αυτοσχεδιασμοί, μια μεγάλη μπάντα… Υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτό το δίσκο… Όλες αυτές οι διαφορετικές ηλικίες, όλες αυτές οι διαφορετικές ζωές, οι μουσικές διασταυρώσεις και οι ανταλλαγές πληροφοριών, η συνάντηση των γενεών και η μεταλαμπάδευση των μουσικών παραδόσεων είναι κάτι που πρέπει να συνεχιστεί για να κρατηθεί ζωντανή η εκρηκτικότητα της δημιουργίας». Απ’ ό,τι φαίνεται εισακούστηκε και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
