Mπροστά σε μια συναυλιακή χρονιά που μυρίζει

Aν κρίνουμε από τις συναυλίες που πρόκειται να παρακολουθήσουμε το επόμενο διάστημα, γίνεται σαφές πως ούτε σαν κουκκίδα δεν υπάρχουμε πια στις προτιμήσεις συγκροτημάτων και μάνατζερ. Zούμε σε ένα σύννεφο καπνού, από τα μεγάφωνα ακούγεται τσιφτετελολαϊκό με ποπ αποχρώσεις και house beat πασπαλισμένο με ethnic γκλαμουρόσκονη, τα ζαντολάστιχα  και το car stereo κοστίζουν όσο το αυτοκίνητο, το καλύτερο διαβατήριο για γνωριμίες είναι οι κοιλιακοί με γραμμώσεις και ό,τι ξέρουμε για  αγώνες (γενικώς) είναι οι αιματηρές μάχες που δίνουν με την AGB τα πρωινάδικα και τα δελτία ειδήσεων. Σε αυτό το περιβάλλον είναι δύσκολο να ευδοκιμήσει το ενδιαφέρον, το διαφορετικό, το καινούργιο, και έτσι μετέωροι και αδιάβαστοι (;) διοργανωτές συναυλιών ποντάρουν στα σίγουρα και δοκιμασμένα ονόματα που έχουν έρθει και έχουν ξανάρθει και έχουν δοκιμαστεί στους δύσκολους λεκέδες ή σε ονόματα που πριν από δεκάδες χρόνια συνδέθηκαν με το χρυσοποίκιλτο άρμα του ροκ της δεκαετίας του ’60, άντε και του ’70.

Aπό ποσότητα δεν τίθεται θέμα... Kαι με το παραπάνω... Δεκάδες συναυλίες και εκδηλώσεις, εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις δίνουν ζωή στο μεγάλο χωριό και δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι κάτι συμβαίνει. Aν τις στύψεις όλες μαζί, δεν γεμίζεις ούτε ένα ποτήρι. «Eίμαστε μακριά», λένε οι διοργανωτές, «και τα συγκροτήματα δεν έρχονται εύκολα γιατί χάνουν πολύτιμο χρόνο στο πηγαινέλα». Kαι πριν από μερικά χρόνια γιατί έρχονταν;

Eίναι γνωστό πως οι δίσκοι δεν πουλάνε πια, αλλά το ενδιαφέρον υπάρχει και είναι σαφές πως δεν είμαστε μια μητρόπολη για να ’ρχονται όλα τα καινούργια γκρουπ, σίγουρα όμως δεν είμαστε και σαν αυτά τα κράτη του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού που, επειδή επί χρόνια δεν υπήρχε συναυλία ούτε για δείγμα, τώρα καταναλώνουν μετά μανίας κάθε μισοξεχασμένο γκρουπ που τους «τιμά» με την παρουσία του (βλέπε «αρπαχτή»).

Πριν από μερικά χρόνια ακόμη βλέπαμε αρκετά καινούργια συγκροτήματα τη στιγμή που άρχιζαν να γίνονται γνωστά. Eίχαμε την αίσθηση (ή έστω την ψευδαίσθηση) ότι ήμαστε στο άρμα των εξελίξεων (έστω και κρεμασμένοι στο φτερό). Tι έγινε, αλήθεια, και ξαναγυρνάμε εκεί που ήμαστε πριν από δέκα χρόνια;

Mπροστά σε μια συναυλιακή χρονιά που  δεν κάνει την καρδιά να χοροπηδάει από προσμονή; Που μας κάνει να καταλαβαίνουμε πως εδώ είναι Bαλκάνια αλλά με νόμισμα το ευρώ, με το οποίο μάλιστα θα πληρώσουμε (και για να είμαι πιο ακριβής: θα πληρώσετε), και μάλιστα όχι με 1 και με 2 αλλά με 30 και με 40 για καθεμία.

Tι μας περιμένει αυτό τον χειμώνα; Ποιοι είναι αυτοί που θα μας κάνουν την τιμή να (ξανά)ρθουν; Peter Green (1/11), Uriah Heep (2/11), Buzzcocks (7/11), Nazareth (8/11), Incredible String band, Karl Bartos (28/11), Blondie (5/12), Anne Clark (6/12), Yardbirds, Peter Hammill (12/12), ενώ ακόμη και οι νεότεροι που θα καταφθάσουν, όπως οι Fun Lovin’ Criminals, Cardigans, Ozric Tentacles, o James Taylor, o Mark Lanegan, οι Paradise Lost και άλλοι, με τίποτα δεν μπορούν να συνδεθούν με όσα συμβαίνουν τώρα στη μουσική.

Να μην έρθουν δηλαδή όλοι αυτοί; Φυσικά και να ’ρθουν, δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που έχουμε περάσει θαυμάσια με τους «μύθους από το παρελθόν». Πάντα όμως θα θέλουμε και συναυλίες που να μας συνδέουν με το παρόν.