Ήταν το πρωινό της 10ης Ιανουαρίου 2016. Το ξυπνητήρι έχει χτυπήσει και πριν καν σηκωθώ από το κρεβάτι ανοίγω το Instagram με σκοπό να κάνω ένα βιαστικό scroll.
Στην αρχική μου εμφανίζεται ένα post που απεικονίζει τον Bowie στην Aladdin Sane εποχή. Είναι γραμμικό και τα μόνα χρώματα είναι φυσικά το κόκκινο και το μπλε του χαρακτηριστικού κεραυνού και τα κόκκινα μαλλιά. Δεν εκπλήσσομαι. Δύο μέρες πριν ήταν τα γενέθλιά του και συν τοις άλλοις, δεν χρειάζεται να υπάρχει λόγος για να ποστάρει κανείς κάτι σχετικό με τον David Bowie. Είναι η ποπ κουλτούρα συμπυκνωμένη σε ένα πρόσωπο.
Ψήνω καφέ. Πολύ σημαντικό, δεν έχω ανοίξει Facebook. Ακούγεται ο ήχος του Messanger. Ο τότε σύντροφός μου, μου στέλνει μήνυμα. Όχι την συνηθισμένη «Καλημέρα», μόνο το χαϊδευτικό με το οποίο με προσφωνεί συνοδευόμενο από αποσιωπητικά. Παραξενεύομαι και απαντώ «Τι είναι;», για να λάβω το μήνυμα «Ο Bowie…». Κάνω αυτομάτως τη σύνδεση και πληκτρολογώ «Όχι». Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι είναι να χτυπάει το κινητό μου. Είναι ο αρχισυντάκτης του site που εργαζόμουν τότε, το σηκώνω και χωρίς να περιμένω να μιλήσει λέω «Το έμαθα, έρχομαι». Ήξερε πόσο αγαπώ τον Bowie και πάντα όταν υπήρχε κάποιο σχετικό με εκείνον νέο, το αναλάμβανα εγώ. Δύο μέρες πριν είχαμε κάνει κάμποσα θέματα με αφορμή τα γενέθλιά του, αλλά και την κυκλοφορία του τελευταίου του άλμπουμ Blackstar. Δύο μέρες μετά δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πώς μας την έφερε έτσι.
Χριστούγεννα 2017. Κάνω δώρο στον εαυτό μου τη βιογραφία του Bowie από τη δημοσιογράφο Wendy Leigh που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα το Μάιο του 2017 από τις εκδόσεις Αστάρτη. Προϊόν μεγάλης έρευνας κυκλοφόρησε δύο χρόνια πριν το θάνατό του. Είναι συνεπώς η πιο πρόσφατη μέχρι εκείνη τη στιγμή. Και ενώ θεωρώ πως ξέρω πάνω – κάτω τα πάντα, έχοντας καταναλώσει πολλά άρθρα σχετικά με τον άνθρωπο που πούλησε τον κόσμο και έχοντας γράψει αρκετά που απαριθμούν fact που δεν γνωρίζουμε για εκείνον, ανακαλύπτω πως τελικά δεν ξέρω τίποτα.
Ξεφυλλίζοντας για ακόμη μια φορά τη βιογραφία του, ανήμερα των γενεθλίων του φέτος, ξεχωρίζω για εσάς μερικά γεγονότα από τη ζωή του που δεν θα βρείτε εύκολα στο διαδίκτυο.
Η ερωτική ζωή του David Bowie θα απασχολεί επ' άπειρον. Έχοντας ποθήσει άνδρες και γυναίκες εξίσου, σύντροφος της ζωής του έμελλε να είναι η πανέμορφη Iman. Ωστόσο το 1968, την καρδιά του κλέβει η Αγγλίδα χορεύτρια Hermione Farthingale. Την ερωτεύεται παράφορα, συγκατοικεί μαζί της και η σχέση τους κρατά για παραπάνω από ένα χρόνο. Κάποια στιγμή εκείνη αποδέχεται ένα μικρό ρόλο στο έργο «Το Τραγούδι της Νορβηγίας» ως χορεύτρια. Όταν επιστρέφει από τα γυρίσματα δηλώνει στον David ότι ερωτεύτηκε έναν από τους χορευτές της ταινίας και τελειώνει τη σχέση της μαζί του, ραγίζοντάς του την καρδιά. Το άδοξο τέλος της σχέσης τους εμπνέει το συγκλονιστικό Letter to Hermione (Space Odity, 1969).
Το 2013 ο Bowie εκπλήσσει τους πάντες με την κυκλοφορία ενός νέου single μετά από 10 χρόνια δισκογραφικής σιωπής, το Where are we now?, μία νοσταλγική μπαλάντα που συνοδεύεται από ένα βίντεο κλιπ. Σε αυτό εικονίζεται να φορά ένα T-shirt που αναγράφει m/s Song Of Norway. Ήταν ένα homage στον πρώτο του μεγάλο έρωτα, την Hermione. Λέγεται επίσης ότι μέχρι το 2000 είχε στην κατοχή του όλα της τα γράμματα.
«Είναι όλοι τους τρελοί»
O David Bowie ζούσε με το φόβο της ψυχικής νόσου. Οι αδερφές της μητέρας του Una και Vivienne είχαν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια, ενώ η έτερη αδερφή Nora με μανιοκατάθλιψη. Υποψίες υπήρχαν και για την ίδια τη μητέρα του Margaret λόγω της έλλειψης τρυφερότητας απέναντί του, αλλά και στο σύζυγό της. Τέλος, ο ετεροθαλής αδερφός του Terry έπασχε επίσης από σχιζοφρένεια, ο οποίος και αυτοκτόνησε ο 1985 ξαπλώνοντας στις ράγες του τρένου. Συχνά έλεγε, «Υπάρχει πολλή τρέλα στην οικογένειά μου. [...] Με ανησυχεί μερικές φορές γιατί δεν ξέρω αν είναι στα γονίδιά μου και αν θα καταλήξω κι εγώ έτσι».
Μουσικοί που συνόδευαν τον Bowie στις περιοδείες του μαρτυρούν πως το μεγάλο pop είδωλο ανέπτυξε σταδιακά μία φοβία για τα αεροπλάνα. Ο ντράμερ των The Spiders From Mars της backing band του Ziggy Stardust, Woody Woodmansey θυμάται μια πτήση προς Κύπρο όπου το αεροπλάνο χτυπήθηκε από κεραυνό. «Άσπρισε ολόκληρος και λιποθύμησε», ενώ ο πιανίστας Sean Mayers μοιράζεται την ακόλουθη ανάμνηση: «Στο αεροπλάνο καθόμουν δίπλα στον David. Ανακοίνωσαν μία καθυστέρηση. Είχαν ξεμείνει από καύσιμα καθώς άλλαζαν μία από τις μηχανές. Τότε ο David μουρμούρησε “Ω Θεέ μου, αυτό σημαίνει ότι ο πιλότος είναι μεθυσμένος και του σερβίρουν σκέτο καφέ να συνέλθει».
Η ατάκα
Η φιλία του Bowie με την Elizabeth Taylor είναι γνωστή. Το 1977 η καλή της φίλη Loretta Young, 64 ετών και πρώην σταρ της τηλεόρασης της εκμυστηρεύεται πως είναι παθιασμένη μαζί του και θέλει να τον γνωρίσει και κατά συνέπεια να συνευρεθεί μαζί του ερωτικά. Η Elizabeth κίνησε εν τέλει τα νήματα για την συνάντηση, η οποία πήρε κάποιους μήνες να πραγματοποιηθεί. Στο μεσοδιάστημα, η Young, άλλαξε τα μαλλιά της, ξεκίνησε γυμναστική, έκανε κάποιες μικροεπεμβάσεις σε πρόσωπο και σώμα για να προετοιμαστεί για τη μεγάλη στιγμή. Όταν τελικά τον συνάντησε του είπε, «Μπήκα σε μεγάλο κόπο για να καταφέρω να σε συναντήσω σήμερα David». Εκείνος όμως που είχε μεν αδυναμία στις δυναμικές γυναίκες αλλά όχι στις σεξουαλικά επιθετικές, της απάντησε, «Δεν έπρεπε αγαπητή μου. Μου αρέσουν μόνο οι μαύρες γυναίκες και οι Ασιάτες άντρες».
Bowie και Slash
Η ενδυματολόγος του Ola Hudson με την οποία είχε σχέση για τρία χρόνια, τον ικέτευε να μιλήσει στο γιο της σχετικά με τα ναρκωτικά. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Slash των Guns n’ Roses. «Ήθελε να μάθει τι ναρκωτικά έπαιρνα και τι περνούσα σε συναισθηματικό, αλλά και σωματικό επίπεδο, αλλά και τι προβλήματα είχα με το συγκρότημα», θα έλεγε αργότερα ο Slash.
Bowie και Freddie Mercury
Πολύ πριν την ηχογράφηση του θρυλικού Under Pressure, οι δρόμοι των Bowie και Mercury είχαν ξανασυναντηθεί 12 χρόνια πριν, κάτι που κανένας από τους δύο ωστόσο δε θυμόταν. Αμέσως μετά την κυκλοφορία του Space Oddity επισκέφτηκε την αγορά του Kensington στο Λονδίνο για να πει ένα γeια στον Σκωτσέζο μπασίστα Alan Mair
που είχε αναλάβει έναν πάγκο με χειροποίητες μπότες. Αποδείχτηκε ότι τον πάγκο διαχειρίζονταν ο Freddie Mercury. «Ο Freddie του έδωσε να δοκιμάσει ένα ζευγάρι. Τους σύστησα. Η καριέρα του Freddie δεν είχε εκτοξευτεί ακόμη. Μακάρι να είχα τραβήξει μία φωτογραφία του Freddie στα γόνατα μπροστά στον David να τον βοηθάει να φορέσει τις μπότες», θυμάται ο μπασίστας.
Bowie και Mick Jagger
Όχι, ούτε αυτή η βιογραφία ξεκαθαρίζει αν οι δύο άσπονδοι φίλοι είχαν συνευρεθεί όντως ερωτικά. Παρά τις μαρτυρίες της πρώτης συζύγου του David, Angie, στη βιογραφία αναφέρονται άλλα σημαντικά κομμάτια της σχέσης των δύο ανδρών, καθώς και το παρακάτω ιδιαίτερο fact. To 1985 υπήρχε η πρόταση Bowie και Jagger να ηχογραφήσουν ένα εξ αποστάσεως υπερατλαντικό ντουέτο. Επρόκειτο φυσικά για το Dancing In The Street. Όταν διαπίστωσαν ότι αυτό δεν ήταν εφικτό, ο Bowie πρότεινε να ηχογραφήσουν το ντουέτο με τον έναν από τους δύο να τραγουδάει από το εσωτερικό ενός διαστημόπλοιου, ενώ ο άλλος από τη γη. Από τη NASA, ήταν όχι. Χρόνια μετά, ωστόσο ο Bowie είχε την ευκαιρία να ακούσει τραγούδι του να ερμηνεύεται στο διάστημα. Το πιο αρμοστό.
O David Bowie είχε μεγάλη αγάπη για την τεχνολογία και υπήρξε εξοικειωμένος με το διαδίκτυο ενώ αυτό ήταν ακόμη στα σπάργανα. Κυκλοφορούσε μονίμως με το laptop του και έστελνε mail 2 χρόνια πριν καθιερωθούν ως επίσημος ηλεκτρονικός τρόπος επικοινωνίας. Έμπαινε επίσης σε chat room με το ψευδώνυμο The Sailor για να μπορεί να διαβάσει αυτά που πραγματικά οι άνθρωποι σκέφτονται για εκείνον.
Μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 είχε καταφέρει να δημιουργήσει μέσω διαδικτύου αυτό που το «The Economist» ονόμασε ως δημιουργική αυτοκρατορία. Εξέπληξε τον κόσμο του μουσικού κατεστημένου κυκλοφορώντας το άλμπουμ του “Hours” στο διαδίκτυο το 1996, ενώ ήδη από το 1999 είχε προβλέψει τη δυσκολία των δισκογραφικών και την αρχική τους τάση να αντισταθούν σε αυτό πριν τελικά ενδώσουν και συγχρονιστούν. Το 1998 λάνσαρε το δίκτυο Bowienet, ένα φορέα υψηλής ταχύτητας Internet που επιβίωσε για 14 ολόκληρα χρόνια.
He said Shhhh!
Κι όμως! Ο Bowie σιχαίνονταν το κομμάτι China Girl (το οποίο έχει γράψει ο Iggy Pop). Όταν φίλη δική του και της Iman, η Rosie O’ Donnell του πήρε συνέντευξη για το σόου της τον Μάρτη του 1997 είπε, «Του ζητάω πάντα να μου το τραγουδήσει κι εκείνος αναφωνεί “Σκάσε πια με αυτό το παλιοτράγουδο!”».
QE2 προς Μανχάταν
Μία από τις μαρτυρίες που μου έκανε την περισσότερη εντύπωση διαβάζοντας την βιογραφία που έχει επιμεληθεί η Wendy Leigh είναι η παρακάτω:
Το 1972 η Angie, ο David και ο παιδικός του φίλος George Underwood (ήταν εκείνος που του «χάρισε» την ανισοκορία στο αριστερό μάτι και κατόπιν σήμα κατατεθέν του, σε ένα καυγά που είχαν για ένα κορίτσι) με τη γυναίκα του βρίσκονται στο πλοίο QE2 με προορισμό το Μανχάταν. Ο Bowie διανύει τη Ziggy Stardust εποχή και κυκλοφορεί στους χώρους του πλοίου με την πλήρη αμφίεση. Σοκαρίστηκε αφάνταστα όταν συνειδητοποίησε πως τον κοιτούσαν όλοι. Γύρισε στον George και του είπε «Με κοιτούσαν όλοι», «Τι περίμενες δηλαδή;», του απάντησε ο φίλος του και θυμάται πως μετά από αυτό ο David δειπνούσε στην καμπίνα του μόνος του, ενώ μία άλλη φορά βγήκε από το μπάνιο με τα φρύδια ξυρισμένα. «Ήταν ακόμη μία επαναστατική πράξη του, μία κίνηση αυτοεπιβεβαίωσης», σημειώνει η συγγραφέας και μέχρι σήμερα μου είναι αδύνατο να συνειδητοποίησω ότι ο Ziggy, o Aladdin Sane, o Thin White Duke θα μπορούσε ποτέ να νοιαστεί επειδή ο κόσμος τον κοιτούσε επίμονα.
Για το τέλος κράτησα την αγαπημένη μου ιστορία από όλο το βιβλίο. Τη διηγήθηκε ο ίδιος ο Bowie σε μία διάλεξη στο Κολέγιο Μουσικής του Berklee το 1999. Τους Bowie και Lennon
συνέδεε μια βαθιά φιλία. Κάποια στιγμή είχαν βρεθεί μαζί στο Χονγκ Κονγκ.
«Κατά τη διάρκεια μιας από τις βόλτες μας και ενώ περπατούσαμε σε ένα δρομάκι, ένα παιδί έτρεξε προς το μέρος του John και είπε: “Είσαι ο John Lennon;” και εκείνος είπε “Όχι, αλλά μακάρι να είχα τα λεφτά του”, ατάκα την οποία σφετερίστηκα αμέσως για να τη χρησιμοποιώ κι εγώ. Είναι μεγαλοφυές, ήταν τόσο καλή ιδέα που το παιδί είπε “Συγγνώμη, φυσικά δεν είσαι εκείνος” και έφυγε. Είχα επιστρέψει στη Νέα Υόρκη μετά από μερικούς μήνες και ήμουν στο Soho, όταν άκουσα πίσω μου μία φωνή: “Είσαι ο David Bowie;”. Τότε είπα “Όχι, αλλά εύχομαι να είχα τα λεφτά του”, “Ψεύτη, θα ευχόσουν να έχεις τα δικά μου λεφτά!”, ήταν ο John Lennon».
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
12°
