Ξεκινούν στο ανακαινισμένο ΠΛΑΤΟ από 4 Δεκεμβρίου. Δύο καλλιτεχνικά ζευγάρια που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές γενιές του ελληνικού τραγουδιού. Από τη μία η Γλυκερία, που μετά την περσινή σύμπραξη με την Τσαλιγοπούλου συναντά τον αυθεντικά λαϊκό συνθέτη Χρήστο Νικολόπουλο, και από την άλλη η Μελίνα Ασλανίδου και ο Κώστας Καραφώτης, δύο νέες φωνές που δείχνουν ότι αγαπούν και έχουν μέσα τους το λαϊκό τραγούδι. Λίγο πριν την έναρξη του προγράμματος, οι δύο αντρικές φωνές δίνουν το στίγμα της μουσικής τους σύμπραξης.
Χρήστος Νικολόπουλος
Πώς χαρακτηρίζετε το πρόγραμμά σας;
«Παντός καιρού», με την έννοια ότι παίζουμε τραγούδια που αντέχουν στο χρόνο. Τι κάνει ένα τραγούδι να αντέχει στο χρόνο;
Η δομή, μια καλή μελωδία, ένας αξιοπρεπής στίχος, ώστε ο κόσμος το κάνει δικό του για πάντα. Η συνύπαρξη στο πρόγραμμα με δύο νέες φωνές;
Ξεκινούν με πολύ καλές προοπτικές, αν και οι καιροί είναι δύσκολοι για να αναδείξουν νέους τραγουδιστές. Ελπίζω όμως ότι αν οι ίδιοι προσέξουν, θα έχουν μια καλή πρόοδο. Ο Καραφώτης είναι σε ένα στάδιο που πρέπει να κάνει τις επιλογές του, είναι πολύ καλός τραγουδιστής και μουσικός, παίζει κιθάρα – έτσι πρέπει να είναι οι νέοι τραγουδιστές. Πώς βλέπετε την παρούσα μουσική πραγματικότητα;
Δεχόμαστε την εξέλιξή της, αν και έχουν καθιερωθεί κάποιοι νέοι τρόποι προβολής των τραγουδιών που δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Π.χ., ό,τι θέλει να προβάλει ένα ραδιόφωνο, έχει τη δύναμη να το επιβάλει. Τώρα απλά υπάρχει το black list και το play list. Υπάρχει, όμως, ακόμα η δύναμη του λαού για να ξεχωρίζουν κάποια πράγματα. Δυστυχώς, όμως, δεν προβάλλεται αυτό το απλό που έχουμε μάθει εμείς από τον Καλδάρα, από τον Ζαμπέτα. Αυτό το είδος που τρέχει σαν νεράκι, που είναι απλό, κατανοητό και ωραίο. Ποιες θεωρείτε τις καλύτερες φωνές;
Αυτόν τον καιρό είμαι τρελαμένος με τον Μανώλη Λιδάκη. Επειδή κάνω κι ένα δίσκο μαζί του και είχα την ευκαιρία να τον επεξεργαστώ στο στούντιο, νομίζω πως είναι φοβερός τραγουδιστής, με απεριόριστες δυνατότητες και έχει σπάσει και το ρεκόρ ερμηνείας τραγουδιών σε μία μέρα. Με τον Στράτο Διονυσίου, όταν κάναμε τον «Σαλονικιό», είχε πει 9 τραγούδια σε μία ημέρα. Ο Λιδάκης είπε 10, και του βγάζω το καπέλο! Από γυναικείες φωνές φυσικά η Αλεξίου και η Γλυκερία, με την οποία τις τελευταίες μέρες ξανασμίξαμε κι έχω καταγοητευτεί. Το δυνατό σημείο της Γλυκερίας είναι ότι μπορεί και τραγουδάει όλα τα είδη και στο κάθε είδος δίνει το χρώμα που πρέπει. Η γνώμη σας για την ελληνική πραγματικότητα;
Είναι ελαφρώς… χάλια. Πιστεύω πως φταίνε όλες οι κυβερνήσεις, γενικά δηλαδή η εξουσία, η οποία δεν προσπάθησε ποτέ να είναι σύμμαχος του πολίτη, αλλά στέκεται πάντα απέναντί του. Τι είναι το λαϊκό τραγούδι για εσάς;
Πέρασε διάφορες μορφές. Άρχισε να παίρνει χαρακτήρα από το σμυρναίικο, διαμορφώθηκε από συνθέτες όπως ο Τσιτσάνης, κι έγινε πιο λαϊκό. Mεταπολεμικά άρχισε να δημιουργείται ένα ύφος που είχε απ’ όλα τα στοιχεία. Είμαι εναντίον αυτών των νεοτράγουδων τα οποία έχουν ανατολή, δύση, δημοτικό, ποντιακό, όλα μαζί ανακατεμένα. Μ’ αρέσει η καθαρότητα.
Κώστας Καραφώτης
Πώς βλέπεις τη μουσική πραγματικότητα;
Ο κόσμος θέλει να φύγει λίγο από τον ευτελή στίχο που ακούμε συνέχεια, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει να είναι ποίηση και για να τον καταλάβεις να χρειάζεσαι λεξικό – χωρίς να παρεξηγηθώ, γιατί υπάρχει κόσμος που αναζητά και την πιο ποιοτική πλευρά. Οι συνθέτες που έμειναν φαίνονται, όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος, έγραφε το ’75, γράφει και το 2010. Έχεις ζήσει από κοντά τη Γλυκερία μέσα από τις περιοδείες σας στην Αμερική. Τώρα συνεργάζεσαι με τον Νικολοπουλο. Μίλησέ μας γι’ αυτούς.
Eίναι ένας καταπληκτικός, πολύ ζεστός άνθρωπος. Νομίζω πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη αυτή τη στιγμή εν ζωή τραγουδίστρια που έχει η Ελλάδα. Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Όταν τραγουδάει ποτέ δεν είμαι στο καμαρίνι, είμαι πάντα πίσω από τη σκηνή και βλέπω και ακούω πράγματα, ρουφάω σαν σφουγγάρι ό,τι μπορώ. Ο Χρήστος Νικολόπουλος, από την άλλη πλευρά, είναι η μουσική άποψη. Είμαι κι εγώ μουσικός, αλλά δεν είμαι σε τέτοιο επίπεδο που να μπορώ να πω ότι πήρα κάτι από τον Χρήστο. Αυτό που έχω πάρει είναι η αυτοκρατορία των τραγουδιών που έχει δημιουργήσει, τίποτα άλλο. Ξεκίνησα να μελετάω με Νταλάρα, Διονυσίου και Καζαντζίδη, οπότε έπεφτα μονίμως πάνω του. Η Γλυκερία είναι πιο εξωστρεφής, ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι χαμηλών τόνων, αλλά μέσα του κρύβει τόση εξωστρέφεια, που αν κανείς την ανακαλύψει είναι δώρο. Πρέπει να έρθεις κοντά του για να ανακαλύψεις έναν άνθρωπο που έχει ψυχή παιδιού. Συμβουλές σου δίνουν;
Τις αναζητώ εγώ. Με τη Γλυκερία έχουμε μιλήσει πιο πολύ και λόγω της περιοδείας ήρθαμε πιο κοντά. Μου είπε ότι με εκτιμά σαν τραγουδιστή αλλά και σαν άνθρωπο και για μένα αυτό είναι μεγάλη υπόθεση – και μια τεράστια ευχή. Τη συμβουλεύομαι και για τον τρόπο προσέγγισης των τραγουδιών και για το πρόγραμμα. Και την ίδια και τον άντρα της, γιατί έχουν μεγάλη πείρα. Πώς αντιλαμβάνεσαι το λαϊκό τραγούδι;
Λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που αντιλαμβάνεται ο κόσμος ως καθημερινότητά του. Κάποτε τα βιώματα ήταν η μετανάστευση και η ξενιτιά, οπότε ανάλογη ήταν και η θεματολογία των τραγουδιών. Σήμερα, όπως έχουμε «αδειάσει», τα περισσότερα τραγούδια πάνε προς τα εκεί. Δεν έχουν νόημα, όπως δεν έχει νόημα και η ζωή, βάζει έναν αυτόματο πιλότο κάποιος και πάει. Η συνεργασία με την Ασλανίδου;
Τη Μελίνα τη γνώρισα πρώτη φορά μέσω του Αντώνη Βαρδή, επειδή έτυχε στο ξεκίνημά μου να γράφει παράλληλα και για τη Μελίνα – τότε που της έδωσε το «Λάθος». Τη συμπάθησα ήδη από το «Τι σου ’κανα και πίνεις». Είναι μια αξιόλογη καλλιτέχνιδα που έχει δώσει το στίγμα της και είναι πάρα πολύ καλή σ’ αυτό που κάνει.
15°
