Mr. Emor, γιατί όλοι λένε ότι είσαι ο πιο υποτιμημένος ΜC στην Ελλάδα;

Πριν συναντήσω τον Mr. Emor στο Studio του και κάνοντας την προσωπική μου έρευνα για τον τύπο που θα γνώριζα, όλοι οι γνώστες του αντικειμένου μου απαντούσα για αυτόν με μία λέξη: «Underrated». Ακούγοντας όμως παλιότερα κομμάτια του με τα 6ΑΡΙΑ, των οποίων είναι βασικός συντελεστής από την πρώτη μέρα δημιουργίας τους και βλέποντας την απήχηση που είχαν καθώς και την αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του, απόρησα με τον όρο. Μετά από μια ώρα συζήτησης έφυγα γνωρίζοντας τόσο τον Mr. Emor, όσο και τον Δημήτρη Χαλιάσο, ένα MC που δεν έχει να πει κακό για κανέναν, που προβληματίζεται όταν ακούει κι αυτός ότι είναι υποτιμημένος και που σήμερα πιο ώριμος από ποτέ ετοιμάζει τα πλάνα του για το μέλλον και παρουσιάζει στην ATHENS VOICE την τελευταία του δουλειά, από το EP«30» με τίτλο «Ταυτότητα».

Δημήτρη από πότε ξεκίνησες να είσαι ο Mr. Emor και πότε αποφασίσατε με τα παιδιά ότι το πράγμα πάει σοβαρά;
Σαν Emor ξεκίνησα σε πολύ μικρή ηλικία κάπου στο 2003 να γράφω και με τα 6άρια ξεκινήσαμε το 2006. Έμπνευση μου έδινε όπως και τώρα η καθημερινότητα μου. Το ραπ είναι σαν το προσωπικό ημερολόγιο και πάντα είχα τα ίδια ερεθίσματα. Μια κοπέλα, οι παρέες, η πίεση της καθημερινότητας είναι μερικά από αυτά. Όσον αφορά το «σοβαρό» της υπόθεσης, η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχω καταλάβει πως το πράγμα σοβάρεψε, αφού από την πρώτη μέρα που έγραψα στίχο, μέχρι και σήμερα έχω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα και σίγουρα δεν έχω μετανιώσει για τίποτα.

Μέσα στα χρόνια κάνατε ορισμένα κομμάτια που αγαπήθηκαν ιδιαίτερα. Ποια ήταν για σένα η μεγαλύτερη επιτυχία και τι ακριβώς θεωρείς επιτυχία; 
Επιτυχία για μένα είναι σε κάθε μου δουλειά να ξεπερνάω τον εαυτό μου και σίγουρα να παράγεται κάτι καλύτερο από το προηγούμενο, να υπάρχει δηλαδή μια εξέλιξη στην πορεία μου. Με τα 6άρια ξεκινήσαμε το 2006 με το «Δεν παίζει πρόβλημα» και εκεί αρχίσαμε να γινόμαστε γνωστοί προς τα έξω. Στη συνέχεια ήρθε η «Φιάλη λέξεων» ένας προσωπικός δίσκος , για να ακολουθήσουν το SixtapeVol1, οι «6 μέρες» και το 2014 το «Exit». Ένα χρόνο μετά μας ήρθε η ιδέα για τα ClasSix, που είναι 6 CD με 6 τραγούδια το καθένα και βρισκόμαστε στα 2/6 και το 2017 παρουσίασα την «Εξιλέωση». Από αυτά μεγαλύτερη «επιτυχία» και περισσότερο γκελ στον κόσμο έκανε η «Φιάλη λέξεων», όμως όπως σου είπα για μένα επιτυχία είναι η προσωπική βελτίωση και επομένως κάθε επόμενη δουλειά κοιτάζω να είναι και καλύτερη και αυτό ακριβώς ορίζω σαν επιτυχία. Σίγουρα τα χρόνια από το 2010 μέχρι το 2013 που είχα και πολύ περισσότερο χρόνο ήταν αυτά που κυλούσε όλο το θέμα καλύτερα, αλλά δεν έχουμε συμβόλαιο με το γράψιμο και αυτό είναι που μας χαρακτηρίζει. Όταν νιώσω την ανάγκη να γράψω, θα γράψω.

Μίλησέ μας για τα 6ΑΡΙΑ. Σε τι φάση είστε σήμερα;
Δεν είμαστε ακριβώς συγκρότημα. Οι δεσμοί μας είναι σχεδόν οικογενειακοί και από το crew μας έχουν περάσει αρκετοί και αυτή τη στιγμή είμαστε ενεργοί λίγο ξέχωρα, αλλά έτσι πορευόμασταν από την αρχή. Όταν ξεκινήσαμε ήμασταν εγώ, ο Συντονιστής και ο Καταρρίπτης, μετά μπήκε ο Αναιδής, ο Jeph1, ο Shit Brain, ο Αξελ, o D-Jason και ο Tach9. Στην αρχή ήταν όνειρό μου να βγάλω ένα CD και με τα παιδιά κάναμε αυτό το όνειρο πράξη. Σήμερα, προσπαθώ να τους μαζεύω και να μαζεύομαι και εγώ, να κάνουμε δουλειές, αν και είναι αρκετά δύσκολο αφού το Hip-Hop είναι η καύλα μας, δεν βιοποριζόμαστε αυτό, δεν το κάνουμε για να βγάλουμε λέφτά και όσο περνούν τα χρόνια είναι σίγουρα πιο δύσκολο.

Αν ούτε εσείς που είχατε όνομα στην Αθήνα δεν βιοπορίζεστε από το Hip-Hop, τότε μήπως γενικά δεν γίνεται να ζήσεις από αυτήν τη μουσική;
Όχι, μπορείς. Εγώ με τον τρόπο που το κάνω δεν βιοπορίζομαι. Αποδεδειγμένα νομίζω οτί μπορείς να ζήσεις με το Hip-Hop. Ήταν βέβαια σε ορισμένες φάσεις της ζωής μου ένα καλό εξτραδάκι αλλά επειδή ζω σαν άνθρωπος και όχι σαν μηχανή και είναι φυσιολογικό σε μερικές φάσεις να στερεύω από ιδέες ή να μην έχω όρεξη, τότε έκανα παύσεις και όταν μου έρθουν πάλι ιδέες, προχωράω. Εκείνοι που το βλέπουν επαγγελματικά, δεν μπορούν να σταματήσουν. Εγώ θα γράψω όταν έχω κάτι να πω και αυτή είναι η διαφορά μας.

Τι σου δίνει ώθηση να γράψεις σήμερα; Πότε θα εμπνευστείς δηλαδή για να γράψεις.
Με προβληματίζει ιδιαίτερα ο φανατισμός τα τελευταία χρόνια. Το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να παρεξηγήσει τις λέξεις και να χάσει το νόημα. Και όταν φανατίζεσαι τόσο πολύ με κάτι όσο και να προσπαθήσεις να εξηγήσεις στον άλλο, είναι μάταιο. Ο άνθρωπος ειδικά σε πιο νεαρές ηλικίες ψάχνει να ταυτιστεί με κάτι και να εκφράσει από εκεί τον θυμό και τη λαχτάρα για τη ζωή που θα ήθελε να ζήσει. Έτσι «φοράει» έναν λόγο που μπορεί να μην του ταιριάζει ούτε στο 10% αλλά τον υποστηρίζει στο 1000% και είναι σε μια μόνιμη σύγκρουση με τους γύρω του. Αυτό είναι που πολεμάω με τα τραγούδια μου. Γιατί κάποιος να πορεύεται με τις ισορροπίες άλλων και γιατί να φοράει ρούχα που είναι ραμμένα για άλλον;

Μέσα από την μουσική μου κυρίως προσπαθώ να επικοινωνήσω με το είναι μου και να δώσω δύναμη σε όποιον εκεί έξω έχει τους ίδιους ή παρόμοιους προβληματισμούς και δεν μιλάω για battle κομμάτια που έχουν να κάνουν καθαρά με το παιχνίδι του ραπ.Το ραπ στην τελική είναι ένα παιχνίδι που από ένα σημείο και μετά έχει απλά πλάκα. Είχα πει σε μια παλιότερη συνέντευξη το 2011, ότι δεν θέλω να γράφω να γράφω άλλα battle και εν μέρει το έχω καταφέρει γιατί θέλω να μένω αποστασιοποιημένος και να μιλάω μέσα από κομμάτια πιο βαθυστόχαστα εκεί που προσπαθώ να είμαι όσο πιο ειλικρινής αντέχω.

Τι είναι το «Τριάντα» και τι να περιμένουμε από σένα;
Τριάντα αρχικά είναι η ηλικία μου (γέλια). Αυτός είναι ο τίτλος του EP που έρχεται και το πρώτο μου κομμάτι με τίτλο ταυτότητα έχει μόλις κυκλοφορήσει. Η θεματολογία θα είναι όπως πάντα η ίδια. Τα προβλήματα της κοινωνίας, όσα όσα με προβληματίζουν γύρω μου ή όπως λέω θα είναι «ένας ακόμη εσωτερικός διάλογος». Τα 30 είναι ένα όριο για τον καθένα και αυτό ισχύει και στην περίπτωση μου. Μπορεί στην πράξη να μην έχει αλλάξει κάτι από όταν ήμουν 29 αλλά σίγουρα συναντιέσαι με τον εαυτό σου, βλέπεις ότι έχεις αρκετές ευθύνες και σκέφτεσαι αρκετά πράγματα πριν πράξεις. Οι στόχοι επανατοποθετούνται από την αρχήκαι όσον αφορά εμένα, σταμάτησα να έχω και εχθρούς. Αυτό που πλέον με χαρακτηρίζει είναι η αποστασιοποίηση.

Τι είναι αυτό που σε ενοχλεί στην κοινωνία;
Ο ρυθμός της. Όλα γίνονται τόσο γρήγορα και τσαπατσούλικα και δεν μπορείς να ασχολείσαι με αυτό που σου αρέσει αν δεν διαλύεσαι ουσιαστικά.

Σε όποιον μίλησα για σένα πριν την συνέντευξη, μου έλεγαν ότι είσαι ο πιο underrated MC στη χώρα. Γιατί το λένε αυτό; 
Κοίτα είμαι ο τελευταίος που μπορώ να το κρίνω αυτό και η αλήθεια είναι πως το ακούω συχνά και με προβληματίζει. Πιστεύω ότι με χαρακτηρίζουν έτσι λόγω της συνέπειας ή μάλλον της ασυνέπειας μου. Δεν είμαι σκλάβος του Hip-Hop. Όταν έχω να πω κάτι, το λέω με τραγούδια, όταν όμως δεν έχω, επιλέγω την αποχή. Αυτό όμως δημιουργεί κενά με το κοινό σου γιατί όταν ο άλλος περιμένει από σένα, σε στηρίζει και εσύ κάνεις 5 μήνες να ξαναβγάλεις τραγούδι, τότε μοιραία χάνεις κόσμο. Ίσως όμως να λέω και βλακείες.

Τι άλλα πρότζεκτ τρέχεις παράλληλα με το τραγούδι; Πώς βιοπορίζεσαι για να επανέλθουμε σε αυτό που λέγαμε πριν;
Ασχολούμαι αρκετά χρόνια με τα γραφιστικά και τον τελευταίο χρόνο κάνω και τατουάζ στο NoirStudio και αν και είμαι αρκετά rookie ακόμα, το ευχαριστιέμαι και βρίσκω και αρκετά κοινά με το graffiti, που από παιδάκι αγαπώ.

Όσο μιλάμε, πέρα από τα κομμάτια σου, βλέπω και στο YouΤube έχουν περάσει ροκ, τζαζ και φάνκι τραγούδια. Παίρνεις στοιχεία από αυτές τις μουσικές;
Σίγουρα. Άλλωστε το Hip-Hop είναι από τη γέννησή του κολλάζ. Ένα μπαστάρδεμα μουσικών και στίχων που φυσικά εμπνέονται από κάπου. Και εγώ με τη σειρά μου έχω πάρει στοιχεία από όλες αυτές τις μουσικές, π.χ. το προηγόυμενο κομμάτι που παίζει τώρα (σ.σ. Ατσάλι) είχε μέσα μέχρι και κλαρίνο. Ένας MC μπορεί να πάρει από άλλες μουσικές την προσέγγιση, να δανειστεί την ποίηση, όμως θα πρέπει να το αναλύσει σαφώς εκτενέστερα, για να παράξει έργο. Σίγουρα όμως επηρρεάζομαι από τις άλλες μουσικές και παίρνω στοιχεία για το δικό μου κολλάζ.