Όποιος πιστεύει πως η αληθινή και σπουδαία τέχνη είναι αυτή που τα ραδιόφωνα, οι τηλεοράσεις και τα υπόλοιπα Μέσα διαλαλούν από το πρωί ως το βράδυ σαν πραμάτια που ξέμεινε απούλητη, είναι πολύ γελασμένος. Η ακριβή και σπουδαία τέχνη θέλει ψάξιμο, αναζήτηση και υπομονή. Είναι λίγη, είναι «ακριβή», είναι κρυμμένη και δεν θέλει να φανερώνεται σε όσους πιστεύουν σε ό,τι τους σερβίρουν και σε ό,τι είναι εύκολα προσβάσιμο.
Αν είχαμε μια στάλα αυτοεκτίμηση ως έθνος θα είχαμε εδώ και καιρό δοξάσει πολλά και πολλούς που έχουν μείνει στο σκοτάδι ή στο ημίφως κι αν αισθανόμασταν ένα τόσο δα χρέος προς τον νεότερο πολιτισμό μας θα τον είχαμε αναδείξει πραγματικά και θα του είχαμε δώσει τη διάσταση που του αναλογεί.
Κι αν τα ρεμπέτικα τη γλίτωσαν στο παρά 5, κυρίως όμως για πολιτικούς και όχι πολιτιστικούς λόγους, με εξαίρεση τον Χατζιδάκι, όλο το φάσμα της δημοτικής μουσικής έμπλεξε με βλαχιές, επαρχιωτισμούς και νεοδημοτικά τέρατα και πέρασε στην ανυποληψία, τουλάχιστον μέχρι πρότινος που μια νέα γενιά χιπστεράδων ξανανακαλύπτει τη «γοητεία των πανηγυριών», αλλά κι αυτό μία μπούρδα είναι και δεν βοηθάει σε τίποτα την πραγματική μουσική παράδοση και την αξία της.
Εδώ οι «ψαγμένοι» έχουν ψιλομασίσει με τον –freestyle και καλά– Πετρολούκα Χαλκιά που τεχνιέντως αφήνει να πλανιέται στην ατμόσφαιρα πως προέρχεται από τη μεγάλη και σπουδαία οικογένεια των Χαλκιάδων. Όμως αυτό δεν είναι αλήθεια και κανείς πραγματικά σπουδαίος δεν θολώνει τα νερά…
Όπως και να ’χει, η εμβληματική φιγούρα του ηπειρώτικου κλαρίνου είναι ο Τάσος Χαλκιάς, ο οποίος μαθήτευσε κοντά στον πραγματικά σπουδαίο και εν πολλοίς άγνωστο Κίτσο Χαρισιάδη, το παίξιμο του οποίου είναι πραγματικά μοναδικό.
Κι αντί εμείς να τον έχουμε ανακαλύψει και δοξάσει πρώτοι και να είμαστε περήφανοι που είχαμε «ελληνική τζαζ» πριν από έναν αιώνα, έρχεται τώρα ένα αμερικανάκι να μας βγάλει από την κομπλεξική βλαχιά μας, που για να μην μας πούνε βλάχους αφήσαμε απ’ έξω –γενικώς– τη δημοτική μας μουσική.
Η δισκογραφική εταιρία Third Man Records του rock ’n’ roll δανδή Jack White ανακαλύπτει τώρα αυτό που θα ’πρεπε εμείς να έχουμε ανακαλύψει εδώ και πολλά χρόνια. Τη δημιουργική πλευρά της ελληνικής μουσικής (και όχι μόνο) παράδοσης. Και γοητεύεται από αυτή, την εντάσσει στο ρεπερτόριό της και την κυκλοφορεί σε δίσκους της ίδιας σειράς, που διασώζει την αμερικάνικη μουσική παράδοση με τα γκόσπελ και τα μπλουζ.
Η Τhird Man Records και ο επιμελητής και ερευνητής της μουσικής Christopher King –είναι ο ίδιος που είχε επιμεληθεί και τη συλλογή «Why the Mountains Are Black» με ηχογραφήσεις ελληνικής παραδοσιακής μουσικής από το 1907 ως το 1960– βρίσκει το παίξιμο του Κίτσου Χαρισιάδη «υπνωτιστικό» και τον παρομοιάζει με «μοναχό Σαολίν» που παίζει μουσική. Έχει απόλυτο δίκαιο γιατί το άλμπουμ «Kitsos Harisiadis - Lament In A Deep Style 1929-1931» είναι ένα αριστούργημα. Το παίξιμό του, οι αυτοσχεδιασμοί και τα «τσαλίμια» μέσα στα στενά πλαίσια που όριζε η εποχή, η γλυκύτητα του ήχου, η δημιουργική φαντασία στην ανάπτυξη των συνθέσεων δείχνουν έναν μουσικό πολύ ανοιχτό, πολύ ευρύ και πολύ… τζαζ. Μόνο που όλα αυτά θα είχαν πραγματικό νόημα, αν τα είχαμε πει εμείς και μάλιστα πριν από πολλά χρόνια. Ο «εισαγόμενος» ελληνικός πολιτισμός είναι μια ήττα.
Τους δίσκους αυτούς μπορείτε να τους ακούτε κάθε Σάββατο & Κυριακή από τις 18.00 ως τις 20.00 στο Athens Voice Radio 102,5 στην εκπομπή του Μάκη Μηλάτου.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
