Αν ο Jack Heart έκανε ελληνόφωνο δίσκο, θα είχε μέσα μόνο ζεϊμπέκικα

Η έντονη μυρωδιά από αλλαντικά και μπαχαρικά που κατακλύζει αυτόν που θα διαβεί το κατώφλι του ρώσικου σούπερ μάρκετ Μόσχα στην Καλλιθέα σίγουρα δεν ενδείκνυται για hangover remedy και σίγουρα όχι για το hangover που έχει ο Jack Heart, κατά κόσμο Νικόλας Κοκολάκης που μαζί με την μπάντα του, τους Love Ghosts, θα ανοίξουν το live των Last Drive αυτό το Σάββατο 8 Δεκεμβρίου στο Gagarin. Τολμηρός ωστόσο, αποφασίζει να αναζητήσει στα ράφια του, όπου αναπαύονται διάφορα εξωτικά προϊόντα με το κυριλλικό αλφάβητο στις συσκευασίες τους, το κατάλληλο γιατρικό.

 

Έχουν περάσει κιόλας δύο χρόνια από το Emotional Piñata, το άλμπουμ με το οποίο μας συστήθηκε επίσημα. Έκτοτε ο Νικόλας έχει κάνει μερικά σημαντικά μουσικά βήματα: Καταστάλαξε στους μουσικούς που θέλει να τον πλαισιώνουν και έτσι δημιουργήθηκε μία μπάντα που - όπως λέει ο ίδιος – μπορεί να σταθεί μόνη της, ακόμη και χωρίς εκείνον. Με αυτούς τους αξιόλογους μουσικούς άνοιξαν τη συναυλία του Nick Cave στο πλαίσιο του Ejekt Festival τον περασμένο Ιούνιο, βρέθηκαν σε αξιολόγα καλοκαιρινά φεστιβάλ και εσχάτως κλείστηκαν σε έναν πύργο 500 τ.μ. στη Μάνη δίχως ίντερνετ για 12 μέρες. Αποτέλεσμα αυτού του μυσταγωγικού εγκλεισμού το νέο του άλμπουμ, Blue Eternity, το οποίο αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019. 

 

 

Οι Love Ghosts είναι ένα αριστούργημα. Μπορούν να βγάλουν δίσκο πλέον μόνοι τους, χωρίς εμένα, έχουν δεθεί τόσο πολύ τα παιδιά μετά από 1,5 χρόνο που παίζουμε μαζί. Ο καθένας έχει διαφορετικό μουσικό background και υπό άλλες συνθήκες, αν δεν ήμουν εγώ δεν θα βρίσκονταν όλοι αυτοί μεταξύ τους, κάπως είμαι ο συνδετικός κρίκος ανθρώπων που μουσικά δεν είχαν λόγο να συνυπάρξουν. 

 

 

Δεν ήθελα να κάνω κάτι στην Αθήνα. Όταν γυρνάς σπίτι σου μετά από την ηχογράφηση και βρίσκεις για παράδειγμα τους λογαριασμούς, φεύγεις από αυτό, χάνεις το μυσταγωγικό κλίμα, η πραγματικότητα σε καταβάλει. Δεν το ήθελα αυτό σε αυτό το δίσκο. Ένα βράδυ σκεφτόμουν αν η αιωνιότητα είχε χρώμα, ποιο θα ήταν αυτό. Ό,τι πιο κοντά έχω δει σε αιωνιότητα είναι η θάλασσα κι έτσι της έδωσα το χρώμα μπλε. Ήθελα λοιπόν να πάμε κάπου που να βλέπουμε θάλασσα, να έχουμε την ίδια θέα, κοινές αναφορές, να τρώμε το ίδιο φαγητό, να κοιμόμαστε όλοι μαζί και έτσι την δεύτερη – τρίτη μέρα να μας ρουφήξει η εντροπία της μουσικής. Έτσι κι έγινε, επικοινωνήσαμε πραγματικά ο ένας με τον άλλο. Δεν είχε ούτε wifi εκεί, ούτε έπιανε το 3g για να χάνεται ο καθένας μόνος του στο κινητό του. Ηχογραφούσαμε 15 ώρες τη μέρα. Ιδανικά θα ήθελα να κάνω το ίδιο σε κάθε άλμπουμ. 

 

 

Είναι άλλος δίσκος. To Piñata ήταν πιο «αστυλιζάριστο», ένα συναίσθημα που έρρεε και δεν μπορούσα να το κρατήσω. Αυτός ο δίσκος είναι πιο πολύπλοκος τα παιξίματα δεν είναι γραμμικά, αλλά τα κομμάτια είναι πιο εύκολα στην ακρόαση.

 

 

Εκ των υστέρων όταν το ακούω έτσι μου φαίνεται. Έχει μερικά πράγματα πολύ δύσκολα για να ταυτιστώ μαζί τους μετά από δύο χρόνια.

 

 

Δεν είναι ότι το σιχαίνεσαι, το ότι δεν ταυτίζεσαι πια σε κάνει να δυσανασχετείς. Το γεγονός ότι το συναίσθημα που εξέφρασες τότε, δε σε εκφράζει πια. Αλλά έτσι είναι, δεν μπορώ να ταυτιστώ με τον εαυτό μου όταν πήγαινα 3η Λυκείου στην Τήνο για παράδειγμα. Δεν μπορώ να καταλάβω καν ποιος άνθρωπος είναι αυτός. Μου φαίνεται περασμένη ζωή. Και η Τήνος και ο δίσκος. 

 

 

Όσο περνάνε τα χρόνια μου λείπει περισσότερο το ασκητικό. Δεν το έχω κάνει ακόμα, αλλά μου λείπει σαν state of mind, χωρίς βέβαια να έχω θέμα με το διονυσιακό.

 

 

Όχι με τα χρόνια, με τις εμπειρίες. Αυτό που λέμε ότι έρχεται κάτι με τα χρόνια δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με τις εμπειρίες. Μπορεί κάποιος μέχρι τα 25 του να έχει ζήσει μια ζωή που άλλος δεν θα τη ζήσει ούτε μέχρι τα 70. Η ηλικία μετριέται εμπειρικά, όχι χρονικά. 

 

 

Έρχεται κάτι κακό. Η ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται κι εμείς δεν μαθαίνουμε. Ειδικά στην Ευρώπη. Όταν υπάρχει φόβος, υπάρχει χώρος για άνοδο της ακροδεξιάς. Οι άνθρωποι έχουν βάλει το φόβο μες την καθημερινότητά τους. Ο καλλιτέχνης πρέπει να απαλύνει αυτό το φόβο, να τους δείξει ότι δεν συντρέχει λόγος να φοβούνται τους ίδιους τους ανθρώπους, εκεί έχουμε φτάσει με την παραπληροφόρηση. Είναι βεβαίως  πολύ δύσκολο στη σημερινή κοινωνία να μη φοβάσαι, αλλά η ακροδεξιά και τα ακροδεξιά μορφώματα είναι ένα τέρας που τρέφεται από το φόβο. Εκεί πρέπει να έχουμε ενεργό ρόλο όλοι οι καλλιτέχνες, αλλά οι περισσότεροι είναι κλεισμένοι στο μικρόκοσμό τους επειδή δεν βιοπορίζονται από αυτό, έτσι είναι πολύ λογικό να ματαιοπονείς, όταν σε νοιάζει που θα βρεις λεφτά για να βγάλεις το δίσκο. 

 

Η Αθήνα είναι η μόνη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που δεν έχει τζαμί, αυτό είναι πολύ λυπηρό ό,τι κι αν πιστεύει ο καθένας τη στιγμή που υπάρχουν τόσοι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα. Πρέπει να υπάρχει κάπου ένας χώρος να εξασκούν τη θρησκεία τους. Πρέπει να αρχίσουμε να αγαπάμε περισσότερο τους εαυτούς μας και τους γύρω μας. 

 

Παρόλα αυτά είσαι καθόλου αισιόδοξος; 

 

Προσπαθώ να είμαι αισιόδοξος αλλά οι άνθρωποι δε βοηθάνε. Προσπαθώ να τους βοηθήσω εγώ, αλλά δε βοηθούν εκείνοι εμένα. 

 

 

Κάθε μέρα, αλλά κάθε μέρα σηκώνομαι. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.

 

 

Είμαστε πάρα πολύ λίγοι, απλώς έχουμε φτιάξει ένα μικρόκοσμο για νιώθουμε καλά και να μην παθαίνουμε συνεχείς κρίσεις πανικού, αλλά δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Πρέπει κάποιος να ξεπεράσει μερικά στεγανά. Το ότι πάρα πολλές μπάντες που παίζανε μόνο αγγλόφωνο έχουν αρχίσει και το γυρνάνε στο ελληνόφωνο – βλέπε το νέο δίσκου του Prins Obi, της Nalyssa Green και άλλων -, κάτι που έχει πολύ ανάγκη η σκηνή αυτή τη στιγμή, είναι ένα βήμα μπροστά.

 

 

Πιστεύω πως μπορούν και το αξίζουν. Μου φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρον από τα κομμάτια που βγαίνουν τώρα στην mainstream ελληνόφωνη μουσική. Δε βγαίνει κάτι πολυεπίπεδο, κάτι πέρα από τη λογική της βιτρίνας αυτή τη στιγμή. 

 

 

Αν έκανα ελληνόφωνο δίσκο, θα έκανα λαϊκό δίσκο. Ναι, με μεγάλη μου χαρά θα έκανα ένα λαϊκό δίσκο, μόνο ζεϊμπέκικα θα είχε μέσα. Δεν έχω γράψει στα ελληνικά, όχι. Προσπάθησα, αλλά μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Δεν έχεις να κρυφτείς πίσω από τίποτα.

 

Ισχύει δηλαδή το ότι κρύβεται κανείς πίσω από τον αγγλικό στίχο; 

 

Όχι, προσωπικά εκτίθεμαι και στο αγγλόφωνο, τους στίχους τους προσέχω πολύ και τους παίρνω πάρα πολύ στα σοβαρά. Για μένα είναι δύο τα τινά στον ελληνικό στοίχο, ή πρέπει να πραγματεύεται κάτι που αφορά το τώρα, ή να ‘ναι κάτι τόσο εξευγενισμένο που να είναι αυτόματα διαχρονικό. Όπως ο Μπιθικώτσης ή ο Χατζιδάκις. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κομμάτια αυτά τα ακούς τώρα και απαντάνε στο σήμερα, έχουν ξεπεράσει το χρόνο από την ημέρα μηδέν.  

 

 

Οι περισσότεροι που τα αναμοχλεύουν αυτά, δεν την έχουν ζήσει καν εκείνη την εποχή. Η νοσταλγία είναι κάτι πάρα πολύ εύκολο, το τώρα είναι πάρα πολύ δύσκολο και δυσνόητο. Υπάρχουν άνθρωποι που ή θα κοιτάξουν μπροστά, ή θα βρουν ανακούφιση νοσταλγώντας. Ειδικά παλαιοτέρα υπήρχε πρόσφορο έδαφος για καινούρια πράγματα, όποτε είναι πολύ ωραίο να επιστρέφεις σε αυτά που έγιναν στα ‘60s και στα ‘70s και τότε ήταν καινούρια και να τα ενσωματώνεις στην τέχνη σου όποια κι αν είναι αυτή. Τώρα είναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάτι εντελώς καινούριο. Ο κόσμος έχει ανακαλυφθεί, δεν μπορείς να πάρεις ένα πλοίο και να πεις πάω να βρω τις Ινδίες και κατά λάθος να ανακαλύψεις την Αμερική. Απλά θα πάρεις το πλοίο και θα πας κάπου που σου αρέσει πολύ.

 

 

Οι άνθρωποι βιάζονται σε όλα πλέον. Έχει χαθεί ο ρομαντισμός, σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, όχι μόνο στον έρωτα. Από το να φτιάξεις κάτι με τα χέρια σου, όχι να σπάσουν τα υδραυλικά και να τα φτιάξεις, να χρησιμοποιήσεις τα χέρια σου για κάτι άλλο πέρα από το κινητό. Να φυτέψεις μια γλάστρα. Δεν εκτιμάμε απλά πράγματα στην καθημερινότητά μας και κατά συνέπεια δεν μπορούμε να εκτιμήσουμε τον ρομαντισμό. Πνιγόμαστε μέσα σε μία σοβαροφάνεια που μας κάνει να φαινόμαστε δυνατοί και κουλ και μετά παθαίνουμε όλοι κρίσεις πανικού και παίρνουμε ηρεμιστικά χάπια. Καλύτερα να εκτίθεσαι συναισθηματικά στους ανθρώπους γύρω σου, στους φίλους, σε αυτούς που ερωτεύεσαι, σε εκείνους που αγαπάς κι ας μείνουν οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι χωρίς δουλειά. 

 

 

Ναι, αλλά για τα πιο ηλίθια θέματα. Θα κλάψω με ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει τους πάγους που λιώνουν, με ένα αδέσποτο σκύλο. Πάντως είναι στον άνθρωπο, δε θεωρώ ότι το δάκρυ κάνει τη στεναχώρια. Κλαίω και προσπαθώ να κλαίω, να κρατάω τον εαυτό μου συναισθηματικά φορτισμένο για να είμαι σε επαφή με την ανθρώπινη πλευρά. Στην Κρήτη που έμενα, πέθανε κάποτε ένας τύπος που επί πόσα χρόνια έκοβε κάθε μέρα από τους κήπους της γειτονιάς ένα λουλούδι για να το πάει στη γυναίκα του μετά τον πρωινό του περίπατο. Όταν έμαθα ότι πέθανε και σκέφτηκα ότι η γυναίκα του δεν θα ξαναπάρει λουλούδι, έκλαψα, γιατί ήξερα ότι μόλις χάθηκε ένας ακόμη ρομαντικός άνθρωπος και αυτούς τους ανθρώπους τους έχουμε ανάγκη.

 

Υπάρχει κάτι που να σε χαρακτηρίζει και να το λένε όλοι οι κοντινοί σου άνθρωποι. Η οικογένειά σου, οι φίλοι σου; Ότι για παράδειγμα «ο Νικόλας είναι εύθικτος» ή «πολύ ευαίσθητος». 

 

Αυτό που ακούω εδώ και μία δεκαετία είναι ότι δεν έχω επαφή με την πραγματικότητα, ότι «Αυτό που έχεις στο μυαλό σου, δεν είναι αυτό η ζωή, κοίτα να συνέλθεις!». Δεν μπορώ να πιστέψω ότι αυτό είναι, αρνούμαι. Αυτό το γεννιέσαι, πρέπει να πας σχολείο, να σπουδάσεις, να βρεις δουλειά, να πληρώνεις τις ασφαλιστικές σου εισφορές, να κάνεις οικογένεια, να πάρεις σύνταξη, να απολαύσεις το γήρας, να αρρωστήσεις και να πεθάνεις. Εμένα αυτό μου φαίνεται θλίψη. Όσο σκέφτομαι ότι μπορεί να γυρίσω πίσω και να μετανιώσω για την ύπαρξή μου... Θα έτρωγα τη σάρκα μου. Πιστεύω ότι αυτό το σύστημα που έχουμε φτιάξει και ζούμε δεν είναι φιλικό προς τον άνθρωπο, ο άνθρωπος σε αυτή την κοινωνία δεν μπορεί να ευδοκιμήσει, είναι σα να ποτίζεις δέντρα με αλμυρό νερό.  

 

Πώς νιώθεις που ανοίγετε για τους Last Drive; 

 

Είναι μεγάλο το φορτίο. Όταν είχα πάει στο reunion των Last Drive, το 2007 νομίζω ήταν, κατάλαβα ότι αυτή η μπάντα έκανε κάτι πολύ σημαντικό. Τώρα να παίζεις αγγλόφωνο garage στην Ελλάδα των ‘80s;!  Άνοιξαν πάρα πολλούς δρόμους για ένα κοινό που μέχρι τότε, ό,τι αναφορές είχε σε αυτόν τον ήχο, ήταν από το εξωτερικό. Είναι μία πολύ σημαντική μπάντα για την Αθήνα, η σημαντικότερη στο είδος της. Οι Drive είναι η Αθήνα, οι δρόμοι της, οι άνθρωποί της.

 

 

Τον καινούριο δίσκο. Ίσως παίξουμε και ένα – δύο από το Piñata που τώρα με τη μπάντα ακούγονται πολύ διαφορετικά απ’ ό,τι γράφτηκαν, αλλά κυρίως κομμάτια από το Blue Eternity που αναμένεται να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019.

 

  

*Ευχαριστούμε το σούπερ μάρκετ Μόσχα, Θησέως 220, Καλλιθέα για τη φιλοξενία.