15 χρόνια ATHENS VOICE: Οι ξένοι μουσικοί που μας μίλησαν

Patti Smith

Όταν αρχίσαμε δεν υπήρχε ο όρος «πανκ». Αυτό που κάναμε ήταν κάτι καινούργιο. Και επίσης νιώθω ότι θέλαμε να αλλάξουμε, να εξιτάρουμε, να εμπνεύσουμε τον κόσμο. Μέρος της αξίας του πανκ κινήματος ήταν να υπενθυμίσει στον κόσμο ότι αυτό που μετράει είναι το ροκ και όχι το glam, τα λεφτά ή το σταριλίκι.

Τεύχος 87, 7.7.2005, διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ

Marilyn Manson

Προσπαθώ να μην έχω πάντα βαμπιρίστικο ωράριο. Αλλά τη νύχτα λειτουργώ καλύτερα: μου έρχονται οι καλύτερες ιδέες, περνάω καλά! Συνήθως όταν οι άλλοι κοιμούνται, εγώ τρυπώνω μέσα στο δωμάτιο και νομίζουν ότι είμαι κλέφτης… Τώρα που το σκέφτομαι, ο κλέφτης θα ήταν μια πολύ καλή δουλειά για μένα.

Τεύχος 297, 15.4.2010, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Pink Martini

Κάποια στιγμή της ζωής μου ήμουν πολιτικός ακτιβιστής. Στο Oregon, απ’ όπου κατάγομαι, συνηθίζαμε να πηγαίνουμε κοστουμαρισμένοι σε συνέδρια Δημοκρατικών να μιλήσουμε για την προστασία των ζώων, τα ανθρώπινα δικαιώματα, και τα σχετικά. Σιχαινόμουν τα κοστούμια αυτά. Ήταν όλα σε σκούρα χρώματα. Οπότε αποφάσισα να ονομάσω την μπάντα με ένα αντίθετο χρώμα. Ροζ.

Τεύχος 73, 24.3.2005, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Malcolm McLaren

Δεν έχει σημασία πόσο προσπαθούν οι κυβερνήσεις και η βιομηχανία μαζί να ελέγξουν τα νέα μέσα, η εγγενής «ανομία» του Internet είναι σέξι. Εκείνοι που βοήθησαν στη δημιουργία αυτού του νέου συστήματος ελεύθερης και χωρίς λογοκρισία επικοινωνίας, δίνοντας την κουλτούρα πίσω στον κόσμο, θα γίνουν στα μάτια της νέας γενιάς οι άγιοι του 21ου αιώνα. Ο μαθητής που δημιούργησε το Napster θα είναι ο νέος Έλβις Πρίσλεϊ.

Τεύχος 82, 26.5.2005

Vaya Con Dios

Εκείνο που δεν μου αρέσει είναι η ψευδαίσθηση που έχει ο κόσμος ότι ζεις μια μαγευτική ζωή, ότι είσαι συνέχεια χαρούμενη, ότι ζεις μέσα στην πολυτέλεια. Πολλοί θεωρούν πως, αν φοράς ακριβά ρούχα, οδηγείς ακριβά αυτοκίνητα και τρως σε πολυτελή εστιατόρια, είσαι ευτυχισμένος. Αυτά είναι μαλακίες.

Τεύχος 83, 2.6.2005

ZZ Top

Ξεκινήσαμε σαν AA Bottom, μετά σταθήκαμε ανάποδα με το κεφάλι στο πάτωμα και όλα άρχισαν να αποκτούν μεγαλύτερο νόημα.

Τεύχος 276, 22.10.2009, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Robert Wyatt

Αν δεν άκουγα τζαζ, θα έμενα σε αυτό το μεταπολεμικό avant-garde είδος από την Ελλάδα, την Ιταλία, τη Γερμανία, με Ξενάκη, Στοκχάουζεν. Γνώρισα και αγάπησα επίσης τη μουσική από τις ταινίες του Αγγελόπουλου, όταν μια γειτόνισσά μου από τα 60s είχε ένα ρόλο στην ταινία «Ο Θίασος». Μου θυμίζει τα τοπία της Ντιράς.

Τεύχος 42&43, 5.8.2004

Μικ Χάκναλ (Simply Red)

Είμαι μοναχοπαίδι μεγαλωμένο χωρίς μητέρα και έπρεπε να μάθω να αυτοσχεδιάζω και να μένω μόνος μου. Η αλήθεια είναι ότι μου αρέσει πολύ η παρέα των φίλων. Λίγων καλών φίλων. Προσωπικά, μπορώ να τους μετρήσω στα δάχτυλα των δυο χεριών. Γιατί δεν πιστεύω ότι μπορείς να έχεις πολλούς φίλους. Πάντα να είσαι καχύποπτος με τις διασημότητες που έχουν χιλιάδες φίλους.

Τεύχος 99, 27.10.2005, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

John Cale (Velvet Underground)

Στο διαδικτυακό τόπο myspace.org –που έμαθα από την κόρη μου– υπάρχουν νέα γκρουπ απ’ όλο τον πλανήτη που ξεκινούν τώρα και ανεβάζουν τα mp3 τους. Είναι τεράστιο και συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι συμβαίνει στον κόσμο. Πώς να είσαι πεσιμιστής όταν έχει τόση ενέργεια η νεολαία;

Τεύχος 108, 19.1.2006

Eric Hilton (Thievery Corporation)

Αμέσως μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ “Sounds From the Thievery Hi-Fi”, μια καλή φίλη από τη Νέα Υόρκη μάς είπε ότι ο τύπος που την προμήθευε με μαύρο, που εκτός από καλό σταφ ήξερε και από καλή μουσική, άκουγε ασταμάτητα το άλμπουμ. Το πήρα σαν καλό σημάδι.

Τεύχος 355, 13.7.2011, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Ute Lemper

Δεν πρέπει να μπαίνετε στο μυαλό των Γερμανών, γιατί είναι ένας πολύ σκληρός λαός που εργάζεται διαρκώς όλη μέρα και με υλιστική οπτική. Oι Έλληνες έχετε άλλη ψυχοσύνθεση, αγαπάτε την οικογένεια, τη φύση, τη χώρα. Είναι διαφορετική η ιδιοσυγκρασία, ο ρυθμός.

Τεύχος 380, 22.2.2012, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Lisa Gerard (Dead Can Dance)

Προσπαθώ να μεταφέρω στον κόσμο και στα ίδια μου τα παιδιά ότι όταν ήμασταν εμείς στην ηλικία τους δεν είχαμε χρήματα. Ποτέ. Ίσως επιστρέφουμε σε αυτό το παρελθόν. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Τα πάντα έγιναν κατανάλωση, το χρήμα κυκλοφόρησε και τώρα που έφυγε όλοι κλαίνε.

Τεύχος 405, 20.9.2012, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Larry Gus

Το πρόβλημα με τις αναμνήσεις είναι ότι καμιά φορά σκάνε μπροστά σου, και το χειρότερο ότι ακόμα και ο Μπάλαρντ θα ένιωθε παράξενα με όλο αυτό. Όχι με την έννοια ότι δεν είναι κάτι όμορφο, αλλά μάλλον γιατί είναι σιχαμένα όμορφο ή απλά όμορφο που τείνει προς την αηδία.

Τεύχος 464, 8.1.2014, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Philip Glass

Τι θυμάμαι από το ταξίδι στην Ινδία το 1967 με τον Ravi Shankar και τους Beatles; Ήμουν τότε για αρκετό διάστημα δίπλα στον Shankar, σαν βοηθός του. Πρώτη φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με μια κουλτούρα στην οποία δεν είχα καθόλου αναφορές. Ποτέ δεν συνήλθα από αυτό το σοκ.

Τεύχος 219, 3.7.2008, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Ηerbie Hancock

Μια μέρα o (Μικελάντζελο) Aντονιόνι με προσκάλεσε για δείπνο στη σουίτα του ξενοδοχείου του. Όταν τελειώσαμε το δείπνο, μου έκανε μια ερώτηση. Μου είπε: «Τι είναι τέχνη;». Ένιωσα νευρικότητα. Στην πραγματικότητα δεν μπορώ να θυμηθώ τι του απάντησα, αλλά θυμάμαι πολύ καλά τι μου είπε εκείνος. Είπε «Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Υπάρχει μόνο ένας πίνακας ζωγραφικής, ένα μουσικό κομμάτι, χορός, με άλλα λόγια υπάρχουν μόνο έργα, όχι τέχνη. Και είτε σου αρέσει μια σύνθεση είτε όχι». Αυτό μου φάνηκε ευφυές. Απλό, αλλά τόσο αληθινό. Μετά τον ρώτησα για την ταινία “Blow Up”. Eίχαμε δει μια προσωρινή επεξεργασία του φιλμ και δούλευα ακόμη πάνω στη μουσική της. Τον ρώτησα τι είχε στο μυαλό του. Τι ήθελε να πει με το φιλμ. Και μου είπε. «Τίποτε. Σημαίνει ακριβώς ότι το κοινό αισθάνεται ό,τι σημαίνει».

Τεύχος 235, 20.11.2008

Zbignew Preisner

Γράφω τη μουσική πάνω απ’ όλα για τον εαυτό μου. Αν αρέσει σε μένα, ίσως να αρέσει και σε κάποιον άλλο. Η δουλειά του καλλιτέχνη είναι να δημιουργεί τον κόσμο. Εμείς πρέπει να πούμε, ελάτε να μας ακολουθήσετε.

Τεύχος 677, 1.11.2018, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Blaine Reinenger (Tuxedomoon)

Μου αρέσει να τριγυρίζω στο κέντρο, Κεραμεικό, Θησείο, Ψυρρή, μια πολύ ενδιαφέρουσα σκηνή που μου θυμίζει τη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’70, καλλιτέχνες ζουν σε σοφίτες, σε παλιά ραφεία. Αυτό αλλάζει ήδη, ακριβώς όπως έγινε στο Soho, σοφίτες αγοράζονται από ανθρώπους με χρήμα που εκδιώκουν έπειτα τους καλλιτέχνες. Εγώ μένω στους Αμπελόκηπους και μου αρέσει πολύ.

Τεύχος 188, 1.11.2007, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ

Martyn Jacques (Tiger Lillies)

Πάντα να κλέβεις από τους ζητιάνους, ειδικά τους τυφλούς. Αν είναι ανάπηροι μπορείς να πας κρυφά από πίσω τους. Είναι τόσο εύκολα θύματα. Κλέψε χρήματα από το καπέλο τους. Δεν πρόκειται ποτέ να σε προφτάσουν, να είσαι σίγουρος γι’ αυτό.

Τεύχος 169, 24.5.2007, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

DJ Tiesto

Από την Τελετή Έναρξης του 2004 θυμάμαι τη στιγμή 2 δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσω να παίζω. Αντίκρισα όλο αυτό τον κόσμο και ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Δημήτρη Παπαϊωάννου, που πήρε το ρίσκο να αναθέσει σε έναν DJ κομμάτι της μουσικής επένδυσης.

Τεύχος 263, 25.6.2009

David Byrne

Είναι αναμφισβήτητη και καταπληκτική η αγάπη, αλλά δεν είναι αιώνια και πάντα όμορφη. Ίσως είναι περισσότερο γενετική και βιολογική από όσο θέλουμε να νομίζουμε. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα συναισθήματα δεν είναι πραγματικά.

Τεύχος 264, 2.7.2009

Madeleine Peyroux

Ο πατέρας μου δεν ήταν καλός άνθρωπος, ούτε καλός σύζυγος, ούτε καλός πατέρας. Σε κάποια γενέθλιά η μητέρα μου μού είχε δωρίσει ένα μικρό ημερολόγιο. Το ημερολόγιο ήταν δεμένο με μπεζ ύφασμα ενώ το περιθώριό του ήταν χρυσό. Θυμάμαι ότι είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου γράψει κάτι. Στην αριστερή γωνία της αριστερής σελίδας έγραψε «Ι», στο κέντρο της ίδιας σελίδας προς τα δεξιά έγραψε «LO». Στο κέντρο της δεξιάς σελίδας έγραψε «VE» και στο κάτω μέρος της ίδιας σελίδας έγραψε «ΥΟU». Ίσως ο πατέρας μου ήταν καλός ποιητής.

Τεύχος 521, 9.4.2015, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Laurie Anderson

Για το memorial του συζύγου μου (αναφέρεται στον Lou Reed, που «έφυγε» το 2013) σκεφτόμουν τι να πω στην ομιλία μου και αυτό που τράβηξε την προσοχή του κόσμου ήταν όταν ανέφερα τους τρεις κανόνες που ακολουθούσαμε στη ζωή μας. Νούμερο ένα. Μη φοβάσαι ποτέ κανέναν. Σκέψου πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή σου με αυτό τον τρόπο... Ο δεύτερος κανόνας είναι να αναπτύξεις έναν ανιχνευτή ανοησίας και να μάθεις να τον χρησιμοποιείς. Και ο τρίτος είναι να είσαι πολύ τρυφερός. Αυτό είναι όλο.

Τεύχος 576, 30.6.2016, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Brian Eno

Η μουσική πρέπει να αλλάξει όνομα. Διαφέρει τόσο πολύ από την αρχική της σημασία. Μέχρι την αρχή της ηχογράφησης ήταν εφήμερη, ποτέ δεν επαναλαμβανόταν, αν είχες ακούσει την 5η συμφωνία του Μπετόβεν 12 φορές θα ήταν και πολύ. Και ποτέ η ίδια. Επίσης συνδεόταν με ένα χώρο. Ποτέ δεν θα άκουγες την 5η συμφωνία στο σπίτι σου. Έπρεπε να πας να τη δεις ζωντανά. Αυτό λεγόταν μουσική. Μετά τις ηχογραφήσεις η μουσική μετατράπηκε σε εντελώς διαφορετική μορφή τέχνης. Ας την πούμε sound painting, ή κάποιος να της βρει κάποιο ωραίο όνομα.

Τεύχος 585, 6.10.2016, διαβάστε ολόκληρo τo κείμενο εδώ

Ζουλφί Λιβανελί

Πρωταγωνιστής στο βιβλίο μου είναι η ίδια η πόλη, δηλαδή η Πόλη. Μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως. Δεν φτιάχνουν οι άνθρωποι την Κωνσταντινούπολη αλλά η Κωνσταντινούπολη τους ανθρώπους. Εδώ και αιώνες τη χαρακτηρίζουν η ίντριγκα, ο πανταχού παρών ερωτισμός, η καταπίεση, η βία, η εξέγερση, η διαχρονική gay κοινότητα που είναι και μοναδικό φαινόμενο στην ιστορία, ο πλούτος και η ισχύς. Πάντα αυτή η πόλη κατάφερνε να λειτουργεί σαν χωνευτήρι. Θα το ξανακάνει.

Τεύχος 601, 9.2.2017, διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ