Aphrodite’s Child: Ο Λουκάς Σιδεράς γράφει βιβλίο 50 χρόνια μετά

Κάθεται στο σαλονάκι του δισκοπωλείου / label Imantas περιστοιχισµένος από cd και βινύλια, καπνίζει τσιγάρα slim και μιλάει έντονα για μουσική. Είναι 73 ετών αλλά έχει το drive νεότερου ανθρώπου, πιστός «μαλλιάς», φορά µία μαύρη φόρμα µε καπιτονέ τσέπες, γυαλιά µε κόκκινο σκελετό και ένα δερμάτινο bomber jacket. Μπορεί να τον φανταστεί κανείς µε την ίδια ευκολία να βρίσκεται πίσω από την ντραμς, αλλά και πάνω από το τραπέζι του µπιλιάρδου (η δεύτερη μεγάλη του αγάπη μετά τη μουσική ή μήπως πάνω από αυτή;).

Ο Λουκάς Σιδεράς αυτοπροσδιορίζεται ως ροκάς και σήµερα, αλλά και τότε, το 1967, όπου μαζί µε τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και τον Ντέµη Ρούσσο ίδρυσαν τους Aphrodite’s Child. «Ήμουν, ας πούμε, ο πιο ροκάς από τους τρεις», θα αναφέρει αρκετές φορές ο πάλαι ποτέ ντράμερ του σχήματος.

Πώς είναι να ζεις υπό το βάρος της κληρονομιάς των Aphrodite’s Child, ειδικά αν δεν την έχεις εξαργυρώσει; Τον Λουκά Σιδερά διακρίνει µία ειλικρίνεια. Δεν είναι επίπλαστα ταπεινός. Στρέφει το χαρακτηριστικό του βλέμμα –που εικάζω ότι εκατοντάδες κορίτσια θα ερωτεύτηκαν μέσα από τα εξώφυλλα των δίσκων τoυ συγκροτήματος– και χαμογελάει όταν ακούει κάτι κολακευτικό για τους Aphrodite’s Child, χαίρεται εμφανώς για τον αντίκτυπο που έχουν, περήφανος που υπήρξε κομμάτι του θρύλου. Είναι όμως πλήρως συνειδητοποιημένος για τα χρόνια που έχουν περάσει, τις διαφορετικές πορείες και τις αποφάσεις που πήραν τα τρία µέλη της μπάντας. Επιχειρεί µια καταγραφή της ιστορίας τους, χωρίς ίντριγκες και μεγαλοστομίες, αλλά µε πολλά bits and pieces της καριέρας τους και άφθονο ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό. Η αλήθεια είναι πως αυτή τη «βρώμικη δουλειά» µόνο ο Λουκάς Σιδεράς μπορούσε να την κάνει. Ίσως αυτό να ήταν το πεπρωμένο του, µία έννοια που ο ίδιος αρέσκεται να αναφέρει συχνά αναφορικά µε τη βραχύχρονη, µα αξεπέραστη πορεία των Aphrodite’s Child.

«Έγραψα την ιστορία των Aphrodite’s Child όπως την έζησα. Αφορά αποκλειστικά τη μουσική, το βιβλίο τελειώνει µε την κυκλοφορία του “666”. Τα προσωπικά του καθενός µας δεν αφορούν τον κόσμο», ξεκαθαρίζει. Η συγγραφή του βιβλίου πήρε γύρω στους 9 μήνες. «Δυσκολεύτηκα λίγο στην αρχή – δεν είμαι άλλωστε συγγραφέας». Ούτε στο βιβλίο ούτε και σε αυτή τη συνέντευξη θα µάθουµε αν τελικά ηχογράφησαν υπό την επήρεια κάποιας ουσίας την κορυφαία τους στιγμή, το «666». Ούτε πώς ηχογραφήθηκε το περιβόητο «Infinity» µε τα οργασμικά φωνητικά της Ειρήνης Παππά, ούτε οτιδήποτε άλλο μπορεί να μοιάζει µε gossip. Η σύντομη ιστορία των Aphrodite’s Child συναρπάζει ακριβώς επειδή την έχει κυκλώσει ο μύθος.

Aphrodite’s Child in the making

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Λουκάς και Βαγγέλης γνωρίζονται από παιδιά. Εκτός του ότι είναι οικογενειακοί φίλοι, φοιτούν στο ίδιο σχολείο, ενώ τον Ντέμη Ρούσσο τον γνωρίζει αργότερα αναζητώντας μπασίστα για το συγκρότημα στο οποίο έπαιζε τότε, τους Beatniks. Λουκάς και Ντέμης θα συνυπάρξουν και στους Minis, στους οποίους κιθάρα παίζει ο Αργύρης «Silver» Κουλούρης, το παραλίγο τέταρτο Παιδί της Αφροδίτης. Η Ελλάδα βρίσκεται στις παραμονές της Χούντας και µία γενιά μουσικών µε μαλλιά, μούσια και ντύσιμο beatnik παίζει στα κλαμπ της Φωκίωνος Νέγρη.

«Πρώτα απ’ όλα ήταν το κράξιμο. Μας κράζανε παντού. Προχωρούσαμε στον δρόμο και από τις οικοδοµές µας φώναζαν “σύκα” και ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, επειδή είχαμε μακριά μαλλιά. Κράξιμο υπήρχε ακόμα και στη μικρή κοινότητα των μουσικών. Τότε τα συγκροτήματα είχαν τον ρόλο του dj στα κλαμπ. Επιβίωνε αυτός που κρατούσε τον κόσμο στην πίστα από τις 10 το βράδυ μέχρι τις 6 πρωί. Έπρεπε να έχεις τεράστιο ρεπερτόριο που να εναλλάσσεται κάθε µέρα. Ξεκινούσαμε µε τζαζ και λάτιν και έπειτα µε cover. Αυτοί που δεν έπαιζαν τα cover, λοιπόν, µας έκραζαν».

Παραδέχεται πως το σχήμα, που ιδρύθηκε επίσημα το 1967, είχε εξαρχής στόχο την καριέρα στο εξωτερικό, δεν ήταν µία απόφαση που πάρθηκε μονάχα εξαιτίας της Χούντας. «Θα φεύγαμε ούτως ή άλλως, αγγλόφωνα τραγουδούσαμε. Στην Ελλάδα δεν θα λειτουργούσε». Στο διαδίκτυο αναφέρεται ότι ο Κουλούρης δεν ακολούθησε, καθώς έπρεπε να υπηρετήσει τη θητεία του. Στο βιβλίο ο Σιδεράς αποκαλύπτει τον πραγματικό λόγο, καθώς του είχαν εξασφαλίσει την πολυπόθητη αναβολή.

Ο διαστημικός ήχος του Vangelis, ο ήχος των Aphrodite’s Child 

«Ο ήχος ήταν του Βαγγέλη. Το πώς διαχειρίζονταν τα όργανά του ήταν παγκόσμια πρώτη. Χρησιμοποιούσε συγχρόνως δυο-τρία κλαβιέ, ψάχνονταν µε το έκο. Είχε έναν ήχο τεράστιο για την εποχή. Συν η φωνή του Ντέμη, βέβαια. Στις µπάντες που παίζαμε πριν φύγουμε για το εξωτερικό τραγουδούσε σε νορμάλ τόνους. Ο Βαγγέλης από το “Rain and Tears” τον έβαλε να τραγουδήσει σε πολύ υψηλούς τόνους  και αποκάλυψε µια ταυτότητα φωνής –την οποία φυσικά και διέθετε, είχε φωνάρα ο άνθρωπος– που την ξεχωρίζεις ανάμεσα σε 100 άλλες. Κι εγώ βάραγα µε έναν άλλο τρόπο τα τύμπανα, στα slow της εποχής έδινα έναν πολύ πιο έντονο ήχο. Καλώς ή κακώς σε όλα τα γκρουπ το πρώτο λόγο έχει η φωνή, ο κόσμος εκεί εστιάζει. Όµως στην περίπτωση των Aphrodite’s Child ήταν και το υπόλοιπο κομμάτι πάρα πολύ ιδιαίτερο. Αυτό το γκρουπ ήταν µία ειδική περίπτωση». 

Αν ξεκινήσει κανείς τη δισκογραφία των Aphrodite’s Child ανάποδα και πάει από το «666» προς τα πίσω, θα παρατηρήσει τις διαφορές ανάμεσα σε αυτό και τα «End Of the World», «It’s Five O’Clock». «To “End Of The World” ήταν pop, ναι. Μετά την επιτυχία του “Rain and Tears”, ακολουθείς, δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Για αυτό αναφέρω το πεπρωμένο. Για αλλού ξεκινήσαμε, αλλού µας πήγε. Πάντως το “End Of The World” έχει κομμάτια μέσα που προϊδεάζουν για το “666”, όπως το “The Grass is No Green”. Το “It’s Five O’Clock” ήταν πιο σαλάτα, όμως το ομώνυμο κομμάτι, από τα pop µας, είναι για εμένα το καλύτερο που ηχογραφήσαμε. Στο “666” µε την επιστροφή του Αργύρη –μεταξύ άλλων ταλαντούχων μουσικών– ο κύκλος έκλεισε πολύ γλυκά. Ο ήχος ήταν ακριβώς αυτός που θέλαμε». 

Η ζωή στο εξωτερικό και η επιτυχία

Είναι πλέον όλοι εγκατεστημένοι στο Παρίσι και νούμερο ένα, µε χλιδάτα γραφεία, λιμουζίνες, συνεντεύξεις παντού. Ζωή ροκ σταρ. «Με το καλημέρα έπεφταν τηλέφωνα από τα γραφεία µας, τι πρέπει να κάνουμε όλη μέρα, ένα πρόγραμμα έξω από τη μουσική. Το πρωί έχεις µία τηλεόραση εκεί, µία συνέντευξη εδώ, το απόγευμα συνάντηση µε τους δικηγόρους και την άλλη µέρα να πάρεις το τρένο να πας σε άλλη χώρα να κάνεις εκπομπή –γιατί ο Βαγγέλης δεν πετούσε εξαιτίας του φόβου του για τα αεροπλάνα, γεγονός που δυσκόλεψε τις περιοδείες– γιατί δεν υπήρχαν τότε φυσικά τα βίντεοκλιπ».

Μπορεί όμως ο ντράμερ του γκρουπ που έχει καθίσει στον ίδιο καναπέ με τον Σαλβαντόρ Νταλί και την Αμάντα Λιρ να θυμάται μονάχα το εξαντλητικό πρόγραμμα από τη σαρωτική επιτυχία; «Όλα αυτά που φαντάζεται κανείς, συνέβησαν. Ήταν στο Παρίσι ένα κλαμπ της μόδας τότε, Rock n’ Roll Circus λέγονταν, ε, σχεδόν καθημερινά περνούσαμε να πιούμε ένα ποτό».

Vangelis + Demis Roussos

«Είναι ευχάριστο να είσαι κομμάτι του θρύλου, τι να λέμε, ψέματα; Ήμουν τυχερός που συναντήθηκα με αυτά τα ονόματα. Ο ένας είναι κορυφαίος ηλεκτρονικός μουσικός και ο Ντέμης είχε αυτή τη φωνάρα και πούλησε μόνος του 65.000.000 δίσκους. Επίσης, το συγκρότημα αυτό βασίστηκε σε μία βαθιά φιλία. Δεν ήταν επαγγελματική η σχέση μας. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχουμε βριστεί».

Λέγεται πως οι Aphrodite’s Child είναι το μοναδικό ελληνικό συγκρότημα που παντού στον κόσμο, σε όποιο δισκάδικο κι αν πας, θα βρεις ένα δίσκο τους. «Ισχύει. Συνέβαλε και η επιτυχία των άλλων δύο. Αν ήσουν καινούργιος και δεν ήξερες το παρελθόν, έβλεπες στα πίσω βινύλια στο ράφι τους δίσκους των Aphrodite’s Child και έλεγες, «Α, κοίτα ήταν και σε μία μπάντα, φέρε κι αυτά».

Πώς είναι να βλέπεις τους συναδέλφους σου να διαπρέπουν παγκοσμίως, να εκτινάσσονται κυριολεκτικά στην κορυφή και η δική σου μουσική πορεία να μην εξελίσσεται με παρόμοιο τρόπο; «Ε, ναι εντάξει, ντράμερ ήμουν, τι να κάνω; Είναι κάτι που δεν το γράφω στο βιβλίο, γιατί τελειώνω την ιστορία στο “666” και τη διάλυση του γκρουπ. Στο “666” τραγουδάω το κομμάτι “Break”, το οποίο θα μπορούσε να είναι το 45άρι του δίσκου, είναι το μόνο κομμάτι που δεν έχει σχέση με την Αποκάλυψη του Ιωάννη. Ήταν μια ιδέα του Βαγγέλη, κάτι σαν αποχαιρετιστήριο. Προσπάθησα, μέσω της εταιρείας, να προμοτάρω αυτό το κομμάτι, αλλά δεν θέλησαν. Έτσι είναι το ριζικό του καθενός. Έκανα πολλά πράγματα μετά. Δεν είχαν επιτυχία, αλλά μουσικά απωθημένα δεν έχω».

Info: Το βιβλίο «The Aphrodite’s Child» by Lucas Sideras διατίθεται αποκλειστικά από το δισκοπωλείο Imantas, Σαρρή 46, Ψυρρή.