Ακούσαμε πρώτοι το νέο άλμπουμ του Prins Obi με τους Dream Warriors

O Prins Obi επιστρέφει, όχι μόνος αυτή τη φορά. Το ομώνυμο album των Prins Obi & The Dream Warriors αποτελεί κατά μία έννοια το ντεμπούτο του αθηναϊκού underground supergroup (με μέλη από Baby Guru, The Voyage Limpid Sound, Chickn, Montero band, A Victim of Society), και κατά μία άλλη την τρίτη ολοκληρωμένη solo δουλειά του Prins Obi (ως διάδοχος του “The Age of Tourlou”).

 

Οι Dream Warriors συνοδεύουν τον Prins Obi σε ένα ταξίδι από τα έξω προς τα μέσα, στην πορεία του οποίου, παρτάρουν, ξορκίζουν δαίμονες, αναπολούν ρομαντικές στιγμές, (ξανα)αγαπούν το glam και το hard rock, απενοχοποιούν άβολες καταστάσεις, περιπλανούνται σε ελληνόφωνες και μη ψυχεδελικές κοιλάδες. Το άλμπουμ Prins Obi & The Dream Warriors κυκλοφόρησε στις 19 Νοεμβρίου από την Inner Ear. Το ακούσαμε πρώτοι και το αναλύουμε κομμάτι – κομμάτι. 

 

Concentration – Το Concentration σοφά επιλέχθηκε για μπάσιμο του δίσκου. Κάπως κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του Prins Obi και της σφιχτά δεμένης μπάντας που τον συνοδεύει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι χαρακτηρίζει το άλμπουμ. Απλώς σου λέει «παιδιά, ώπα, εδώ έχουμε να κάνουμε καθαρά με ιδιοσυγκρασιακό rock» που περνάει μέσα από ένα φίλτρο απενοχοποίησης τις αναφορές των μουσικών, παραδίδοντας ένα αποτέλεσμα που σε εξαναγκάζει σχεδόν να αποφύγεις κάθε μουσικό κλισέ για να το περιγράψεις. Τα πλήκτρα χαράσσουν το δρόμο και επιλέγουν glam και pop μονοπάτια, ενώ το απροσδόκητο σόλο κρουστών χαρίζει στο κομμάτι. 

 

 

Flower Child – Όποιος παρατηρεί την πορεία του Prins Obi πριν ακόμη από τα πρώτα του σόλο βήματα κατανοεί από τα πρώτα δευτερόλεπτα ότι το Flower Child ήταν το κομμάτι που περίμενε να γράψει. Φέρει μέσα του τη γνώριμη ορμή των kraut επιρροών του, αλλά και μία νέα δυναμική, με τις κιθάρες να παίζουν εδώ τον σημαντικότερο ρόλο. Το ατόφιο hard rock σόλο από τον Χρήστο Μπεκίρη, που έρχεται σταδιακά μετά από μία εξαιρετική γέφυρα στα 2μιση λεπτά του κομματιού, καταλήγει σε ένα εκρηκτικό χορό κυρίως ανάμεσα σε εκείνον και τον Παντελή Καρασεβδά στα τύμπανα.  

 

Negative People / Άμοιρε Άνθρωπε – Το μισό από τα 2 ½ ελληνόφωνα κομμάτια του δίσκου μας φέρνει από νωρίς αντιμέτωπους με την ψυχεδελική πλευρά των Prins Obi & The Dream Warriors. Ο γεμάτος ήχος του Καρασεβδά στα τύμπανα που υπέροχα συνοδεύει ο κρουστός Κώστας Στεργίου απογειώνουν τα ‘70s καλειδοσκοπικά ευρήματα στα φωνητικά με αποτέλεσμα να αφήνουν τον ακροατή διψασμένο για περισσότερο. 

 

Astral Lady Blues – Μια λυτρωτική στιγμή που αντλεί το drive της από τη glam rock των ‘70s είναι το Astral Lady Blues. Ένα κομμάτι – σφηνάκι που μέσα στη μικρή του διάρκεια έχουν χωρέσει μεγάλοι ήχοι, με τον Μπεκίρη να δίνει αποδίδει εξαιρετικά riff που αρπάζουν τον ακροατή από το λαιμό και δεν τον αφήνουν τα περίπου 2 λεπτά που διαρκεί και σφήνες πνευστών να εκπλήσσουν ευχάριστα. Ένα κομμάτι ενδεικτικό του fun και της δημιουργικής ελευθερίας που φαίνεται να γνωρίζει η μπάντα, όχι μόνο εδώ, αλλά και στο σύνολο του δίσκου.

 

Fingers – Ξεκινά σαν ένα απαλό χάδι και καταλήγει σε ένα γερό χαστούκι ή ορθότερα σε μια οργασμική ένωση τυμπάνων, κρουστών, μπάσου, με το τελευταίο (στο τιμόνι του οποίου βρίσκεται ο Σέργιος Βούδρης) να δίνει το καταλυτικό χτύπημα. Μία ωδή στη ματαιότητα της ενήλικης ζωής – για να μιλήσουμε λίγο και για το στιχουργικό κομμάτι που αποτελούσε ανέκαθεν αβαντάζ του εμπνευσμένου μουσικού - το Fingers, παρά τις ρετρό φόρμες πάνω στις οποίες πατάει  –  όπως για παράδειγμα τα χορωδιακά backing vocals –, είναι από τα πιο φρέσκα κομμάτια του δίσκου, ένα σημείο που οι μουσικοί έχουν συναντηθεί απόλυτα.  

 

Δίνη – Αποτελεί το πρώτο single του άλμπουμ, το επόμενο ελληνόφωνο κομμάτι του και μπορεί ήδη να θεωρείται και το πρώτο του hit. Η Δίνη δεν είναι μία νωχελική μπαλάντα κι ας ξεγελάει με την πρώτη ακρόαση. Ίσως μάλιστα να αποτελεί και ένα από τα πιο σύνθετα κομμάτια του άλμπουμ, συνδυάζοντας τόσο όμορφα ετερόκλητα μεταξύ τους στοιχεία, που το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά σύγχρονο. Από τη μία η ανάλαφρη late ‘60s αίσθηση που πολύ διακριτικά δίνουν τα πλήκτρα, η νοσταλγική διάθεση των στίχων και των φωνητικών με συμμετοχή της Χριστίνας Κοζιράκη και από την άλλη μία κιθάρα πολύ ιδιαίτερη, σε αποπροσανατολίζει, σε φέρνει στο σήμερα, ενώ στην εξίσωση εύκολα μπαίνουν και οι ενέσεις κρουστών, χαρακτηριστική επιλογή του Obi στις συνθέσεις του.   

 

 

Αδαμάντινα Φτερά –  Το ελληνόφωνο Αδαμάντινα Φτερά μοιάζει με μία προσωπική στιγμή του Prins Obi. Η εισαγωγή με πλήκτρα και μεταλλόφωνο είναι ιδιαίτερα εσωτερική, το φράγμα όμως μεταξύ μουσικού και ακροατή σπάει γρήγορα με τη συμβολή των Dream Warriors που σπεύδουν να τον συνοδεύσουν ισόποσα. Η σύνθεση στο σύνολό της, καθώς και οι στίχοι καταδεικνύουν ξεκάθαρα την αγάπη των Prins Obi & The Dream Warriors για το ελληνικό progressive της δεκαετίας του ’70. Προσωπική αίσθηση, αλλά ίσως ο Γιώργος Ρωμανός και πιο συγκεκριμένα ο δίσκος «Δυό Μικρά Γαλάζια Άλογα», να αποτελεί μία από τις επιρροές σε αυτό το μικρό ψυχεδελικό διαμάντι του δίσκου.    

 

Sally Jupinero – Μια αυθεντικά glam rock στιγμή των Prins Obi & The Dream Warriors. Ένα αστρικό ταξίδι στο οποίο τα πλήκτρα βαδίζουν μπροστά. Αναδεικνύονται σαφώς από τη συνοδεία της κιθάρας (με επίσης ‘80s διάθεση) και από έναν οικείο, αλλά όχι προβλέψιμο ρυθμό στα τύμπανα, ενώ το μπάσο υπογραμμίζει σωστά το groove όλων των παραπάνω. Ο ήχος του Sally Jupinero ωστόσο, είναι ένα space trip πολλών επιπέδων. Με μία προσεκτική ακρόαση μπορεί κανείς να αντιληφθεί μερικά ακόμα bits and pieces που καθιστούν το κομμάτι ένα σύγχρονο glam rock anthem. 

 

 

Guilty Pleasure Theme – Προσευχή και μανιφέστο παράλληλα. To υπνωτιστικό organ της εισαγωγής, τα κλιμακωτά τύμπανα και τα foggy φωνητικά καλύπτουν τη σύνθεση σαν ένα βελούδινο ‘70s πέπλο. Κι εκεί που αναμένει κανείς τη μυσταγωγία, ένα ξέσπασμα επαναφέρει στην πραγματικότητα του Prins Obi και των Dream Wariors, μία πραγματικότητα στην οποία ο ήχος χτίζεται σταδιακά και όλο και πυκνώνει. Το πως μπλέκονται πάνω στη ραχοκοκαλιά του κομματιού τα διαφορετικά πλήκτρα και τα κρουστά με τα πνευστά τόσο αρμονικά χρίζει το Guilty Pleasure Theme ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια αυτού του δίσκου.   

 

For Absent Friends -Το μικρό instrumental διάλειμμα του δίσκου. Εδώ ο Obi πιάνει την ακουστική κιθάρα, αλλά αλίμονο, δεν καταφεύγει σε μειλίχια αρπίσματα, αλλά καλεί τους υπόλοιπους «πολεμιστές» να ανέβουν στο διαστημόπλοιό του. Στο ενάμισι λεπτό που διαρκεί, το For Absent Friends είναι ένας πραγματικός space rock / ψυχεδελικός διάττοντας αστέρας.

 

Wide Open - Μαζί με το άλμπουμ κλείνει κι ένας κύκλος. Πιθανότατα το Wide Open με τα χαρακτηριστικά πλήκτρα είναι ένα nod στο πρώτο EP του Prins Obi, Love Songs for Instant Success και το κομμάτι Marry-Ann's Delight, το ξεκίνημα μίας απελευθερωτικής πορείας για τον ιδιόρρυθμο μουσικό. Έχοντας δοκιμάσει πρακτικά κάθε πιθανή συνταγή από την Baby Guru εποχή, είτε από τη θέση του ερμηνευτή και κιμπορντίστα, είτα από την καρέκλα του παραγωγού, με αυτό το κομμάτι κάνει την υπόκλιση του, εξουθενωμένος, μα μάλλον πλήρως ικανοποιημένος από το Prins Obi & The Dream Warriors που φαίνεται να τον αντιπροσωπεύει μουσικά αυτή την περίοδο.

 

Μέχρι τον επόμενο δίσκο φυσικά.