Ο Gadless επιμένει στη μελαγχολική ποπ δωματίου, όπως ορίζει το είδος της μουσικής του. Μια νωχελική indie folk, που ειδικά στο νέο του τραγούδι, «The Last Goodbye», με τη συνδρομή του Tareq, προσφέρεται για αέναες περιδινήσεις: βόλτες σε άδειους δρόμους, κατά βάση πλάνα νυχτερινά, ομίχλη, καπνός, αναπάντητα υπαρξιστικά ερωτήματα. Μιλήσαμε μαζί του για τη φάση του αλλά και τη φάση της Αθήνας.
«Κάθε μέρα αλλάζεις και δεν καταλαβαίνω τον λόγο» λέει το νέο σου τραγούδι. Σε αντίθεση με σένα, που εμμένεις πεισματικά - και είναι τόσο ωραίο, πίστεψέ με- στον ορισμό της μουσικής σου ως «μελαγχολική ποπ δωματίου». Πώς το συνέλαβες και ως μελωδία, αλλά και ως περιεχόμενο λόγου; Και ποιο από τα δυο ήρθε πρώτο;
Ο τρόπος που συνθέτω βασίζεται πάντα πρώτα στη μελωδία. Η μελωδία μού δίνει την όμορφη ιστορία. Έτσι αρχίζει η σκηνοθεσία στο μυαλό μου και η ιστορία εξελίσσεται με στόχο να μην τελειώσει ποτέ.
Παίζεις αυτήν τη λιτή και νοσταλγική ίντι φολκ, που στην Ελλάδα, έχει πολύ περιορισμένο εύρος και αποδοχή, μιας και δεν «βαράς», ειδικά στην Αθήνα, που το κοινό δείχνει πιο κλασικό ως προς τα γούστα. Υπηρετείς, λοιπόν, το συγκεκριμένο ιδίωμα, αλλά αναμφίβολα με κάποιο κόστος ως προς το προηγούμενο κοινό σας με τους GAD, όπου ήσασταν αρκούντως ηλεκτρικοί, άρα και πιο συμβατοί με την ίντι ποπ κοινότητα. Είναι μια κατασταλαγμένη άποψη και επιλογή ή απλώς μια φάση σου στο συγκεκριμένο timeline της ζωής σου;
Ποτέ μου δεν θέλησα να καπηλευτώ τη μουσική των GAD. Ποιος ο λόγος άλλωστε να δημιουργήσω ένα προσωπικό project, αν αυτό απλώς αντιγράφει τη μουσική της μπάντας μου; Αναμφίβολα υπάρχουν κοινά στοιχεία με πρώτο και κύριο τη φωνή μου, αλλά πραγματικά απολαμβάνω το folk φεγγάρι μου και, πίστεψέ με, δεν αποτέλεσε ποτέ για μένα κριτήριο η «εμπορικότητα» της γραφής μου. Ακόμα κι όταν γράφαμε το «Waves», δεν σκεφτόμασταν καθόλου τα charts και το airplay. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, το μόνο που καταφέρνεις είναι να αντιγράφεις τον εαυτό σου και να γίνεις καρικατούρα.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Tareq; Έρχεται από μια άλλη σκηνή, αν και γνωρίζω πως μουσικά εσύ, ως ακροατής κι όχι μόνο σαν συνθέτης, είσαι ανοιχτός και παρακολουθείς όλο το φάσμα.
Ο Tareq είναι πολύ καλός μου φίλος εδώ και μία δεκαετία περίπου. Όταν ξεκίνησε το solo project του, άνοιξε κάποια gigs των GAD, και ήταν εξαιρετικός, ενώ έχει κάνει και ένα πανέμορφο remix στο «Waves». Όταν κάνει live στην Αθήνα, πάντα λέμε κάνα 2-3 τραγούδια παρέα και κάποια στιγμή θελήσαμε να κάνουμε ένα «κατεστραμμένο» τραγούδι σαν το «The Last Goodbye». Είμαστε οπαδοί ο ένας του άλλου και είμαστε σε διαρκή επαφή προσωπικά και καλλιτεχνικά.
Έκτο προσωπικό σινγκλ είναι το «The Last Goodbye». Στα δώδεκα ή τα δέκα να υπολογίζουμε έναν δίσκο; Αν και πλέον η μουσική έχει ξεφύγει από το κάποτε φετιχιστικό φορμάτ της ύλης, δεν επιθυμείς να την καλουπώσεις και σε κάτι χειροπιαστό, πέρα από την ψηφιακή κυκλοφορία;
Δεν κάνω πλάνα ως προς τη φυσική μορφή της κυκλοφορίας. Ίσως κάποια στιγμή να κάνω μια συλλογή και να κυκλοφορήσω κάτι. Όμως αυτό έχει κόστος και η ανταποδοτικότητά του είναι ένα θέμα...
Τι διάολο έπαθε η Αθήνα; Στα ραδιόφωνα, στα μπαρ, στις συναυλίες, στις παρέες, διακρίνω μια υποτονικότητα. Σαν να μην υπάρχει όρεξη για κάτι διαφορετικό, πέραν των μαζικών γούστων και της «σαρώνει το YouTube» ανάλατης και εύκολης χαζοτραποχιπχοποπιάς. Πώς το εξηγείς; Ειδικά που σαν λόκαλ τη θυμάσαι και καλύτερη, ή καλύτερα πιο ανοιχτή και πλουραλιστική.
Ο κόσμος είναι ανήσυχος αλλά και αμήχανος. Θεωρώ πως ψάχνεται και περιμένει. Απλά ένα από τα καλά της κρίσης είναι πως ο ακροατής έχει πολύ πιο αυστηρό κριτήριο και, αν δεν έχεις κάτι αξιόλογο και πρωτοποριακό να του προτείνεις, αργά ή γρήγορα θα σε απορρίψει.
Γνωριζόμαστε προσωπικά, οπότε ξέρω πόσο ακριβός είναι ο χρόνος σου, ως προς το να τον δώσεις και στη μουσική, πέρα από την οικογένεια, τον βιοπορισμό και τον κατακερματισμό σου σε λογής δραστηριότητες, χμ, ας πούμε προσωπικής επιβίωσης και διαβίωσης. Δεν σε θλίβει, κάπως, πως πιθανόν σε μια άλλη χώρα ή σε μια λίγο καλύτερη εποχή από αυτήν τη δεινή οικονομικά, που ζούμε στην Ελλάδα, θα μπορούσες να αφιερωθείς περισσότερο;
Αυτό ήταν διαχρονικά το πρόβλημά μου, αλλά έχω μάθει να ζω με τα δεδομένα του να κάνεις εναλλακτική μουσική στην Ελλάδα και φυσικά δεν είχα ποτέ αυταπάτες σχετικά με τον βιοπορισμό από τη μουσική, ακόμα κι όταν ήμασταν Νο1 στο iTunes με τους GAD. Από την άλλη, η DIY φάση έχει πολλά καλά και είναι πιο άμεση. Έχω ζήσει εποχές μανατζαραίων, ατζέντηδων και λοιπών σκιτζήδων καρεκλοκένταυρων και προτιμώ να ασχολούμαι με τη λάντζα παρά με το σταριλίκι.
Το «The Last Goodbye» είναι το έκτο προσωπικό single του Gadless και κυκλοφορεί ψηφιακά από την Ammos Music. Η ηχογράφηση, η μίξη και η παραγωγή έγινε στο Online Recording Sessions από τους Γιώργο Γκίνη και Γιώργο Μπουσούνη. Στο τραγούδι συμμετέχει ο Tareq.
Φωνητικά: Λήδα Μανιατάκου, Γιώργος Μπουσούνης
Κιθάρα: Αντώνης Αντωνιάδης
Μπάσο: Μιχάλης Σεμερτζόγλου
Τρομπόνι: Χρήστος Αλεξάκης
Synth: Γιώργος Μπουσούνης
Το artwork στη φωτογραφία του Kώστα Παπακασόλα επιμελήθηκε η Δήμητρα Διαμαντή.
Gadless: To project με το όνομα «Gadless» είναι η προσωπική δισκογραφία του Κώστα Αντωνιάδη, τραγουδιστή και ιδρυτικού μέλους των GAD. Ο ίδιος αποκαλεί τη μουσική του ως «μελαγχολική ποπ δωματίου», θέλοντας να προσδιορίσει λιτά τη νοσταλγικότητα και αμεσότητα των ήχων του. Από το 2017 ξεκίνησε να παρουσιάζει ζωντανά τη μουσική του με αποκορύφωμα τη sold out εμφάνιση του στην Αγγλικανική Εκκλησία του Αγ. Παύλου στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 2018. Ο αυθεντικός indie-folk μουσικός του προσανατολισμός έχει καταφέρει να αποσπάσει την προσοχή αρκετών αξιόλογων διεθνών μουσικών indie blogs.
Tareq: Ο Ελληνοϊορδανός performer, dj και παραγωγός μετράει πλέον 3 άλμπουμ στο ενεργητικό του. Με remixes σε a-list διεθνή ονόματα όπως Fischerspooner, Mighty Mouse, Bright Light Bright Light, Jessica 6, Gala κ.α και με την πιο πρόσφατη κυκλοφορία του ep «Indigo», το οποίο πήρε πολύ θερμές κριτικές, έχει εδραιωθεί πλέον στην διεθνή κοινότητα της dance σκηνής.
