«Yeah, hup, really gonna punch you out! Από το πρώτο ιδρωμένο τους λεπτό έως τον αποχαιρετισμό ενώπιον ενός «λαού» που ήξερε όλα τα λόγια και τουΐσταρε σε όλη τη σετ λίστα, οι Αυστραλοί, κανονικά, θα έπρεπε να καθίσουν και σήμερα στην Αθήνα! Για μια διάλεξη, σοβαρά, το εννοώ, για το τι θα πει να παίζεις αυτό το πρωτοπάνκ γκαραζιλίκι εν έτει 2018, με την ίδια ένταση όπως το σούταρες το 1977. Και τα παιδιά τρελαίνονταν: «Scaring of circular time, it keeps faking us out, kids are gonna eject, cos now it's time to punch out».
Μα τα χίλια σερφ κύματα και τις επτά χιλιάδες λεύγες κάτω από την επήρεια των Radio Birdman, λάλησα χθες στο Fuzz. Και ήταν στιγμές που μαστίγωνα τον εαυτό μου, τελώντας σε πλήρη διχασμό: να ορμήσω στην πρώτη γραμμή και να το «χάσω» - αυτό δεν ήταν πάντα το ροκ εν ρολ; Ή να παραμείνω αδηφάγα ακίνητος και ωτακουστής μάρτυρας μιας έκρηξης ώστε να θυμάμαι κάθε της στιγμή; Πάλεψα σκληρά για να μην πάρω φόρα, τυραννούσα το είναι μου συμβουλεύοντάς το και νουθετώντας το πως αυτά δεν είναι σωστά πράγματα για την ηλικία μου. Έχεις και τη μέση σου, άσε που όλη μέρα δούλευες σαν σκυλί, πιες την μπίρα σου, ξαπόστασε, κοίτα τους σαν σινεμασκόπ επίκαιρα. Της αλλοτινής ζωής σου. Καθώς ενώπιόν μου οι «γέροντες», έπαιζαν το «New Race» σε μια εξοντωτικά γρήγορη βερσιόν.
Αυτοί, δικαιούνται όταν σκρολάρουν στη σκηνή και να διάγουν βίο λες και το timeline τους παραμένει αμετακίνητο στα νιάτα τους. Από το «What gives» έως το «Aloha Steve and Dano» και από το «Break my heart» μέχρι το «Anglo girl desire», τούτοι οι Φάουστ, οι Ντόριαν Γκρέι της ωμής δύναμης, έχουν κατακτήσει το προνόμιο του να μη λιώσει η ομορφιά τους ποτέ - δεν πονάει η μέση τους, γαμώτο; Να παθαίνουν παράκρουση, να σταματάει ο χρόνος να τους χαρακώνει το μέτωπο, όταν παίζουν, γιατί μόνο έτσι μπορούν να δυναμιτίζουν τις πόλεις, όπως χθες στην Αθήνα του 2018, παράγοντας ενέργεια παρόμοια με τις μυθικές νύχτες στο «Roundhouse» του 1976. Περίφημο καταγώγιο που το όνομά του, όπως άλλωστε και της μπάντας, παραπέμπει στον Ίγκι και τα «Ανδρείκελα», κι εγώ μικρός ορκιζόμουνα πως με τα πρώτα μου λεφτά - ντρεπόμουν να ζητήσω από τη μάνα μου, θα έβγαζα εισιτήριο για το Σίδνεϊ.
Τέλος πάντων αλλά και όχι τέλος πάντων, ειδικά τώρα που το ροκ εν ρολ υπάρχει μεν, ναι, δεν θα πεθάνει ποτέ, αλλά είναι φλατλάινερ στην εντατική μονάδα της Ιστορίας. Που ποτέ ξανά(;) - βαριά κουβέντα, πονάει, το ξέρω- δεν θα μπορέσει να συνδεθεί με εξέγερση κατά της βαρεμάρας, πρωτίστως, μπα, οι πιτσιρικάδες του σήμερα δεν έχουν χρόνο να βαρεθούν κοιτάζοντας το ταβάνι. Ούτε έχουν ανάγκη από παραινέσεις νοσταλγίας της «εξέγερσης». Δεν τους αφήνει η οθόνη. Δεν είμαι σκατόγερος, οι οθόνες και τα δίκτυα είναι πέρα από νομοτέλεια και κάτι το πολύ καλό, μακάρι να τα είχα για απόδραση, αντί να κρύβομαι μέσα στους δίσκους ή το tree house μου να κρέμεται στο ψηλότερο ράφι της βιβλιοθήκης μου.
Στην Ξάνθη δε του 1978, όταν έμαθα πως διαλύθηκαν οι Radio Birdman, μου ήταν αδύνατον να φανταστώ πως το ροκ εν ρολ θα πέθαινε. Οι δάσκαλοι αιωνίως θα ήταν πληκτικοί μπλαμπλάδες, οι μικρές πόλεις σκατοπόλεις και τα μεγάλα όνειρα πάντα εκεί έξω να σε καλούν προς «εκτελεστική» πράξη. Το ροκ εν ρολ κι εγώ θα ζούσαμε αμετάκλητα στο ίδιο τέμπο, άσε που μετά την Αυστραλία, θα πήγαινα και στη Χαβάη, με τα δεύτερα καλά λεφτά που θα έβγαζα, γιατί ντρεπόμουνα μετά τη μάνα μου και το πρώτο μου ταξίδι στην Αυστραλία να «πιστολιάσω» και τον μπαμπά μου. " Steve I gotta say thank you, for all you've done for me, the nights are dark and lonely, when you're not in tv."
Τι πυροβολικό ήταν αυτό που κανονιοβόλησε , παίδες, χθες στο Fuzz; Κι' αν κάποιοι από εςας προτίμησαν να κάτσουν φρόνιμα και αντί για την πρώτη γραμμή " πυρός" προτίμησαν να πίνουν τη μπύρα τους απολαμβάνοντας εξ' αποστάσεως μεγατονική μουσική, που αν την συμπυκνώνες σε ενέργεια θα μπορούσες να καλύψει όλες της ανάγκες ηλεκτροδότησης της Νέας Σμύρνης για όλον τον χειμώνα που οι κιλοβατώρες καίνε φουλ, ε, πολύ καλά κάνατε. Για πείτε μου, όμως; Παρέλαυνε ταυτόχρονα στο κεφάλι σας η πρότερη ζωή σας; Κι' όταν φύγατε πίσω πάλι επαναφορά στην αληθινή νύχτα κι' όχι του πρότερου ηρωικού σας βίου, που σαν βίρτουαλ πλέον εμπειρία ή βιουμάστερ παίζει μόνο μέσα στο κεφάλι σας, νιώσατε το ίδιο; Γιατί σας άκουγα. Άκουγα την Αθήνα να παραμιλάει. Και να ξανασυναντιέται όπως παλιά. Άκουγα και την Θεσσαλονίκη που επίσης κατέβηκε. Ήταν και η αργία επάνω, του Αγίου Δημητρίου καπάκι με την 28η, που διευκόλυνε την κάθοδο.
Όλα χθες βράδυ στους Radio Birdman έσταζαν στο τέλος: πουκάμισα, μπλουζάκια, κιθάρες, ενισχυτές, μπάντα και κόσμος, " the Feds won't be happy when this guy gets away", αναμνήσεις αλλά και παρόν: δεν θα πεθάνει τίποτα κουφάλα νεκροθάφτη! Θα κατοικούμε αιώνια μέσα στο κεφάλι μας, αφού εκεί έξω τίποτα δεν άλλαξε από το 1979: " I' m the chairman of the bored, I' m a lengthy monologue, I'm living like a dog, I'm bored". Κι' ας στις ενήλικες, πια, μέρες μας, το κρύβουμε καλά ή εκπαιδευτήκαμε να μην το δείχνουμε φάτσα κάρτα, είναι κάτι νύχτες σαν την χθεσινή των Radio Birdman, που από την αλήθεια δεν μπορείς να γλυτώσεις: " I bore myself to sleep at night, I bore myself in board daylight.". Και του χρόνου. Ελπίζω να παραμείνουν όπως χθες, ελπίζω να ξαναέρθουν!
10°
