Πώς η world music έριξε τα σύνορα και τώρα τα βλέπει να υψώνονται πάλι μπροστά της

Τελευταίο θύμα το περίφημο Womad Festival που αναγκάστηκε να ακυρώσει εμφανίσεις γνωστών καλλιτεχνών της world music γιατί δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν βίζα ώστε να μπουν στην Αγγλία που ετοιμάζεται για την μετα-brexit εποχή με τον χειρότερο τρόπο: απαγορεύοντας (στην ουσία) σε μουσικούς να επισκεφθούν τη χώρα για να παίξουν τη μουσική τους και όχι για να μεταναστεύσουν.

Κι αν το Womad είναι το πιο πρόσφατο δείγμα, έχουν προηγηθεί και άλλα πολλά, από το φεστιβάλ του Glastonbury μέχρι διάφορα κλαμπ που βλέπουν τους dj’s που έχουν καλέσει να μένουν με τα βινύλια τους στο αεροδρόμιο.

Ο Μαλινέζος Oumou Sangare, ο νοτιοαφρικάνος dj Lag, o Wazimbo από την Μονζαμβίκη, μέλη των Tal National και ο Sabry Mosbah από την Τυνησία δεν μπόρεσαν να μπουν στη χώρα μόνο τις τελευταίες 2 εβδομάδες.

Ο Peter Gabriel (συνιδρυτής του Womad) αναρωτήθηκε πρόσφατα: «Γινόμαστε μία χώρα που χάνει την επιθυμία να καλωσορίζει τους ανθρώπους; Αυτό που θέλουμε είναι μια ομοιόμορφη χώρα λευκών;»

Ατζέντηδες που εκπροσωπούν καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο, για τους οποίους με άνεση και ευκολία έκλειναν συναυλίες στο παρελθόν και οι οποίοι έχουν κατ’ επανάληψη παίξει στην Αγγλία, διαπιστώνουν τώρα πως είναι αδύνατο να τους παρέχουν βίζα, οργανωτές φεστιβάλ world music που είναι έτοιμοι να τα παρατήσουν, καλλιτέχνες που δεν είναι καθόλου πρόθυμοι να υποστούν αυτό τον εξευτελισμό -όπως τονίζουν- να τους αντιμετωπίζουν σαν εγκληματίες, αλλάζουν ουσιαστικά το μουσικό τοπίο της χώρας που ήταν ως πρόσφατα μία από τις πιο φιλόξενες και φιλικές για την world music.

Με όσα βλέπουμε να συμβαίνουν σε πολλές χώρες της Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ, όσον αφορά την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, είναι πολύ πιθανό οι «μουσικές του κόσμου» να είναι σε λίγο εγκλωβισμένες και περιορισμένες από κλειστά σύνορα.

Μπορεί η τέχνη να γκρεμίζει τείχη αλλά οι άνθρωποι τα υψώνουν και πάλι.