Τον περασμένο Μάρτιο, μετά από 14 χρόνια σιωπής, οι Αθηναίοι doom deathsters, On Thorns I Lay, επέστρεψαν δισκογραφικά στις ρίζες τους με το 8ο άλμπουμ τους «Aegean Sorrow» προκαλώντας μια ευχάριστη έκπληξη σε όσους είχαν να ακούσουν νέα τους καιρό. Από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου μέχρι το «Erevos» ηλεκτρικές κιθάρες, πλήκτρα με συναίσθημα και βορβορώδη φωνητικά ξυπνούν μνήμες και γεννούν σκέψεις. Κι αν η ζωντανή εμφάνισή τους ως support στους Satyricon συνοδεύτηκε από αρκετά προβλήματα στον ήχο, η επερχόμενη headline συναυλία τους στο Temple στις 3 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο μιας σειράς συναυλιών σε Ελλάδα και Ευρώπη για την προώθηση του «Aegean Sorrow», θα είναι ξεχωριστή, αφού θα παίξουν κομμάτια από όλα σχεδόν τα άλμπουμ με βιολί και γυναικεία φωνητικά επί σκηνής σε μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα. Ο κιθαρίστας της μπάντας Χρήστος απάντησε σε όσα έλαβε στο inbox του και εξηγεί πώς τρία 14χρονα ξεκίνησαν την εφηβική περιπέτεια που εξελίχτηκε σε μια καλλιτεχνική διαδρομή.
Υπήρξατε ένα από τα πρώτα σχήματα του ελληνικού underground σκληρού ήχου που πειραματιστήκατε με γυναικεία φωνητικά και όργανα όπως το βιολί και τα πλήκτρα, πολύ πριν γίνει trend. Τι είναι αυτό που σας ιντριγκάρει στην αντίθεση τραχύτητας και μελωδίας;
Ναι, είναι αλήθεια, κι αν αναλογιστείς ότι όλα αυτά ξεκίνησαν κάπου στο 1991... Μας αρέσουν οι ακραίες αντιθέσεις γενικά στην τέχνη, νομίζω ότι αντικατοπτρίζει το πώς είναι η ίδια η ζωή, γεμάτη αλλαγές και διαφορετικότητα. Τότε λοιπόν ξεκίναγε η σκηνή και διαμορφωνόταν το doom death metal σαν μουσικό ιδίωμα. Στην Ελλάδα πρέπει να ήμασταν οι μοναδικοί μαζί με τους Horrified νομίζω και από τις λίγες παγκοσμίως.
Πώς βγήκε το όνομα του συγκροτήματος; Αν θυμάμαι καλά, «νονός» υπήρξε ο Ευθύμης Καραδήμας των Nightfall…
Όταν αρχίσαμε με την μπάντα, ψάχναμε για όνομα. Κάναμε το πρώτο demo μας με το όνομα Paralysis και το επτάιντσό μας καθώς και ένα promo tape, αν θυμάμαι καλά, με το όνομα Phlebotomy. Είμασταν απλά κάτι 14χρονα που προσπαθούσαν να παίξουν σαν τα αγαπημένα τους συγκροτήματα και να βρουν το πιο κακό και σκληρό όνομα που μπορούσαν, χαχά. Γρήγορα όμως συνειδητοποιήσαμε πως αυτό που κάναμε είχε απήχηση καθώς το demo είχε πουλήσει πάνω από 500 κόπιες σε εποχή fanzine, tape trading και ταχυδρομείου και το 1994 υπογράψαμε με την γαλλική Holy Recs μαζί με τους Septicflesh και Nightfall. Τότε λοιπόν ο Ευθύμης, ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης και πρωτεργάτης της σκηνής κι αυτός, μας βρήκε το σημερινό μας όνομα.
Το «Aegean Sorrow» είναι κοντά στον πρώιμο ήχο του σχήματος αλλά η παραγωγή του ακούγεται πολύ σύγχρονη. Πώς προέκυψε η δημιουργική επανασύνδεσή σας;
Κάπου στις αρχές του 2000 και μετά από 6 άλμπουμ νιώσαμε ότι χάσαμε τη μουσική μας ταυτότητα και μαζί τον αρχικό μας ενθουσιασμό. Έτσι σταματήσαμε να παίζουμε καθώς για μας η μουσική είναι ανάγκη έκφρασης και μόνο. Δεν παίζουμε για να ζήσουμε από αυτό, κάτι το οποίο ήταν συνειδητή επιλογή σχεδόν από την αρχή μας. Το 2014 όταν βρεθήκαμε ξανά, νιώσαμε το ίδιο ρίγος όταν προκύπταν σιγά σιγά τα πρώτα riffs του «Aegean Sorrow» στις πρόβες. Ήταν κάτι λυτρωτικό για μας και νιώθαμε ότι αυτήν την φορά έχουμε γυρίσει για τα καλά. Προβάραμε για περίπου ένα χρόνο και μπήκαμε στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε το Μάρτιο του 2017. Ξέραμε ότι έχουμε κάτι ξεχωριστώ, οπότε επιλέξαμε τα καλύτερα μέρη για την παραγωγή του. Ηχογραφήσαμε τα πάντα εδώ στην Αθηνά στο Devasoundz studio με τον Θάνο Τζανετόπουλο. Στην παραγωγή συνεργαστήκαμε με τον Φώτη Benardo. Δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω, αρκεί κάποιος να ακούσει μερικά δεύτερα από το άλμπουμ. Ο ήχος είναι απίστευτα διάπλατος, οργανικός, τα παιδιά κάνανε καταπληκτική δουλειά και ο Φώτης είναι ένας πολυτάλαντος άνθρωπος που έχει πολλά να δώσει στην τοπική σκηνή. Η μίξη και το mastering έγιναν στη Γερμανία από τον Dan Swano. Όντας οπαδοί των Egde Of Sanity αλλά και μεταγενέστερων δουλειών του με τους Witherscape κτλ ήταν αυτός που θέλαμε για την καλύτερη μας δουλειά ως τώρα τουλάχιστον. Σίγουρα και στον επόμενο δίσκο θα ακολουθήσουμε τον ίδιο ακριβώς δρόμο.
Το Αιγαίο είναι συνυφασμένο με μια καρτ-ποσταλική αφήγηση, γαλάζια και τουριστική. Εσείς το είδατε μελαγχολικά και με γκρι. Γιατί; Υπάρχει κάποια σύνδεση με το προσφυγικό δράμα;
Το Αιγαίο και όλη γενικά η γεωγραφική περιοχή γύρω, μόνο θλίψη βγάζει τα τελευταία χρονιά. Η ιστορία επαναλαμβάνεται, η ανθρωπότητα αυτοκαταστρέφεται κατά καιρούς ξανά και ξανά και ακριβώς αυτό βιώνουμε αυτές τις μέρες. Ακριβώς δίπλα στην πόρτα μας υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι και ο θάνατος...
Τι σας προκαλεί θλίψη σήμερα;
Ο δύσκολος και πολύπλοκος κόσμος στον οποίο ζούμε. Φοβόμαστε πως έχουμε πάρει εντελώς λάθος δρόμο και οδηγούμαστε στην καταστροφή αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα, δες π.χ. την καταστροφή του περιβάλλοντος, τους συνεχείς πολέμους για τους φυσικούς πόρους και φυσικά το εμπόριο όπλων, τη χειραγώγηση των μαζών κτλ.
Αν και το είδος που παίζετε είναι δύσκολο για το μέσο ακροατή, το νέο άλμπουμ δείχνει να έχει απήχηση στον κόσμο με βάσει τις προβολές στο YouTube. Πού το αποδίδετε;
Κοίτα, παίζουμε doom death metal και παραμένουμε μια underground κατά βάση μπάντα. O νέος μας δίσκος είναι με διαφορά η καλύτερη και πιο ώριμη δουλειά μας. Οι κριτικές από τα περιοδικά και από το κοινό είναι απλά καταπληκτικές. Η μουσική μας απευθύνεται σε όλους τους οπαδούς μας που τόσα χρόνια ακολουθούν την μπάντα και κάπου ίσως και να τους απογοητεύσαμε με κάποιες επιλογές μας στο παρελθόν. Επίσης σε όλους όσους ακούν metal και ψάχνουν για κάτι πιο βαθύ και ιδιαίτερα σκοτεινό και μελωδικό. Δεν νομίζω όμως κάποιος που δεν έχει επαφή με τον χώρο του ακραίου ήχου γενικά, να ενδιαφερθεί για τη μουσική μας, άσε που δεν θα του το σύστηνα κι εγώ κιόλας, χαχά.
Ξεκινήσατε με πολύ φτωχές παραγωγές, που έγιναν σήμα κατατεθέν για τον ελληνικό σκληρό ήχο, φλερτάρατε με την ηλεκτρονική μουσική, δοκιμάσατε πιο post ήχους.
Ναι ήταν τόσο δύσκολο τότε πίσω στα 90s να έχεις καλό ήχο, προσπαθούσαμε θυμάμαι τόσο πολύ. Κάναμε 3 άλμπουμ στο εξωτερικό για να καταφέρουμε να ξεφύγουμε από αυτό, γιατί ήταν κάτι που αδικούσε τις ελληνικές μπάντες. Βλέπεις όμως τώρα πως κάποια ελληνικά συγκροτήματα δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τα mainstream group του εξωτερικού, πάρε για παράδειγμα τους Septicflesh, δεν νομίζω ότι βάζεις δίπλα του εύκολα άλλο death metal album του 2017, κάτι που βέβαια πριν από 20 χρόνια δεν τολμούσες να κάνεις. Έχουμε αρκετά διαφορετικά ακούσματα και από τις αρχές μας δεν κολλάγαμε ποτέ να πειραματιστούμε και μάλιστα σε εποχές που δεν ήταν και τόσο εύκολο να το κάνεις και να είναι αποδεκτό. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι στα 00s το παρακάναμε, νομίζω, αλλά με το «Aegean Sorrow» ήρθαμε να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Το χρωστάγαμε στο όνομα της μπάντας και στους πιστούς μας οπαδούς όλα αυτά τα χρόνια.
Πόσο απαραίτητη είναι η πομπώδης σκηνική παρουσία σε μια metal μπάντα; Εσείς είχατε πάντα ένα πιο λιτό στιλ…
Στα 90s ήταν απαραίτητη, πολλές φορές στα όρια του δήθεν βέβαια και μερικές φορές και της γραφικότητας. Τώρα νομίζω πως έχει αλλάξει ο τρόπος σκέψης των οπαδών και τουλάχιστον ο μέσος metal fan είναι πιο σκεπτόμενος και ανοιχτόμυαλος. Το metal είναι τρόπος ζωής και σίγουρα metal δεν είναι το μακρύ μαλλί και τα μαύρα ρούχα μόνο αλλά πολλά περισσότερα...
Ποιο είναι το αγαπημένο σας νησί στο Αιγαίο και γιατί;
Θα σου έλεγα ότι ένα από τα αγαπημένα μου ήταν η Μύκονος αλλά φυσικά δεν αναφέρομαι στην κωμικοτραγική Μύκονο των τελευταίων δεκαετιών... είναι δύσκολη η απάντηση διότι έχουμε πολλά και μαγικά μέρη όπως π.χ. η Σαντορίνη, που όμως δεν τα προστατεύουμε από τη μόλυνση, την κακογουστιά και γενικότερα την ανεξέλεγκτη ανθρώπινη παρέμβαση στον βωμό του τουρισμού και της οικονομικής εκμετάλλευσης...
Τι θυμάστε από τις μέρες στο Βουκουρέστι; Πόσο άλλαξαν τη ζωή σας και την ύπαρξη της μπάντας;
Ήταν για κάποιους από μας τρελά και ανέμελα χρόνια, πιο δύσκολα ήταν τα χρόνια στο Λονδίνο και το διάστημα στη Στοκχόλμη. Σίγουρα όλα αυτά δυσκολέψαν την μπάντα καθώς δεν καταφέρναμε να βρισκόμαστε πιο συχνά και να περιοδεύουμε. Κοιτάζοντας πίσω στην ιστορία μας θα μπορούσαμε να είχαμε εντελώς διαφορετική πορεία ως μπάντα αλλά είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι με το νέο μας ξεκίνημα, καθώς έχουμε ένα πολύ καλό δίσκο, αρκετά live σε Ελλάδα και κυρίως εξωτερικό και ήδη σιγά σιγά ετοιμάζουμε και τον επόμενο, που δεν θα αργήσει να κυκλοφορήσει. Οι οπαδοί μας να περιμένουν από μας πολλή και καλή μουσική στο άμεσο μέλλον.
Ποια είναι το πιο ατμοσφαιρικό σημείο της Αθήνας;
Αν μιλάμε για την πόλη μόνο, νομίζω ιδιαίτερη ατμόσφαιρα έχει η παλιά Αθηνά γύρω από την Ακρόπολη. Όσο κι αν έχουμε προσπαθήσει να την καταστρέψουμε όλα αυτά τα χρόνια, κρατάει ακόμα αυτή τη μαγεία που νιώθεις περπατώντας αναμεσά στα σοκάκια της... στον ευρύτερο νομό είναι πολλά τα μέρη που ξεχωρίζω, δες π.χ, το ναό στην Βραυρώνα. Το μέρος που για μένα πάντως είναι ξεχωριστό, είναι το Σούνιο και ο ναός του Ποσειδώνα, ένα σημείο όπου χάνεται το στοιχείο του χρόνου με το απέραντο μπροστά σου.... μαγεία…
Τι ενδιαφέρον παίζει στα ηχεία σας αυτές τις μέρες;
Θα σου πω τι άκουγα σήμερα. Hamferd - «Tamsins Likam», Red Moon Architect-«Return of the Black Butterflies», Daylight Dies – «A Frail Becoming».
23 χρόνια μετά τη δημιουργία των On Thorns I Lay τι σας φαίνεται απίστευτο κοιτώντας το timeline της μπάντας;
Μπορώ να θυμηθώ αρκετά... μου ’χει μείνει ένα σκηνικό κάπου το 2000 στην περιοδεία με Tiamat. Σε μια συναυλία λοιπόν, ανέβηκαν να παίξουν μετά από μας και το κοινό φώναζε το όνομά μας σε όλο το πρώτο κομμάτι τους, απίστευτο... είναι πολλά, θα μπορούσαμε να μιλάμε για ώρες. Να ξεχωρίσω σε όλα αυτά, τη στιγμή που τρία 14χρονα, είχαν το θράσος να κάνουν μια death metal μπάντα στην Αθήνα του 1991, κρυφά από τους γονείς τους, να προβάρουν και να ηχογραφήσουν το πρώτο demo τους μαζεύοντας επί μήνες τα λεφτά από το χαρτζιλίκι τους και να καταφέρνουν να παίζουν και live… Σε ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη. Ελπίζουμε ο κόσμος να αγαπήσει το «Aegean Sorrow» όσο εμείς και τον περιμένουμε στην Αθήνα το Νοέμβριο.
17°
