Μουσικη

Anne-James Chaton & Andy Moor

O συνδυασμός ενός ποιητή που απαγγέλλει κι ενός μουσικού που τον συνοδεύει είναι συνηθισμένος

max.jpg
Μάκης Μηλάτος
ΤΕΥΧΟΣ 446
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
46279-103558.jpg

O Anne-James Chaton απαγγέλλει και ο Andy Moor τον συνοδεύει με την κιθάρα.

Transfer (****)
Όσο ζω, μαθαίνω… Η μουσική είναι για μένα εδώ και 40 χρόνια η αφορμή για να ανακαλύπτω τις υπόλοιπες τέχνες. Μέσω κάποιας μουσικής αφορμής ή συνεργασίας έμαθα την ύπαρξη ποιητών, σκηνοθετών, συγγραφέων, παραστάσεων, κινηματογραφιστών, χορευτών, ζωγράφων.
Τα σάουντρακ των ταινιών του και η σειρά «Καφέδες και τσιγάρα» με έκαναν φίλο του Τζάρμους, η περιπέτεια των «Λένιγκραντ καουμπόις» με έστρεψε στον Καουρισμάκι, η ταινία του για τις τελευταίες μέρες του Κερτ Κομπέιν ήταν η αφορμή για το θαυμασμό μου στον Γκας Βαν Ζαντ. Αν οι Sonic Youth δεν είχαν χρησιμοποιήσει στο εξώφυλλο του «Daydream Nation» τον πίνακά του «Το κερί» δεν θα είχα γνωρίσει το ζωγράφo Gerhard Richter, ποιητές όπως ο Ρεμπό, ο Μπουκόφσκι, ο Τ.Σ. Έλιοτ μου «έκλεισαν το μάτι» από τον Τζιμ Μόρισον ή τον Μπομπ Ντίλαν, ο θαυμασμός των ροκ ηρώων μου στο πρόσωπό του με έκαναν να στραφώ στον Μπάροουζ ή στους υπόλοιπους beat ποιητές, σκηνοθέτες που ζήτησαν τη βοήθειά μου στη μουσική μού άνοιξαν τα μάτια για την Πίνα Μπάους ή τη Σάρα Κέιν, ο Μπράιαν Ίνο μου έμαθε τον Ερίκ Σατί.
O Anne-James Chaton απαγγέλλει και ο Andy Moor τον συνοδεύει με την κιθάρα. Βέβαια ο συνδυασμός ενός ποιητή που απαγγέλλει κι ενός μουσικού που τον συνοδεύει είναι συνηθισμένος: από τον Κέρουακ και την Πάτι Σμιθ ως τους πρόσφατους θαυμάσιους δίσκους του Μουρτζόπουλου με την απαγγελία του Χρίστου Λάσκαρη ή αυτόν της Μέι Ρούσβελτ με τη φωνή του Χριστιανόπουλου. Η ιδιαιτερότητα του Chaton είναι πως κάνει ποίηση με «ευτελή υλικά», αποθεώνει το τίποτα και την καθημερινότητα, απαγγέλλοντας –στην ουσία– λίστες: με δρομολόγια τρένων και σιδηροδρομικούς σταθμούς, με ημερομηνίες αεροπορικών δυστυχημάτων, με ονόματα αθώων που έχουν κατηγορηθεί για φόνο στην αστυνομική λογοτεχνία, με γεωγραφικές συντεταγμένες.

Βασιζόμενος σε αυτή την υπνωτιστική επαναληπτικότητα, σε αυτόν τον αποστασιοποιημένο ρυθμό που έχουν οι φωνές που ακούμε στο μετρό να αναγγέλλουν τον επόμενο σταθμό κατορθώνει και δημιουργεί ένα αλλόκοτο, προκλητικό, αλλά καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, που δεν μπορείς να παραβλέψεις. Με τα ίδια «ευτελή υλικά» κινείται και σε εικαστικό επίπεδο, δημιουργώντας κολάζ με τις μικρές πινακίδες-σήματα της καθημερινότητας (απαγορεύεται η είσοδος, προσοχή γλιστράει, ηλεκτρικό ρεύμα κ.λπ.). Η χημεία του με τον Andy Moor είναι εξαιρετική (στο παρελθόν έχει συνεργαστεί και με τους The Ex, αλλά και με τον Thurston Moore των Sonic Youth) κι αυτός είναι ένας δίσκος που αξίζει ν’ ακούσεις έστω μια φορά.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.