Η γυναίκα στον κλωβό των διοδίων δίνει τα ρέστα και χαμογελά, θα πρέπει να έχει βαρεθεί να βλέπει αυτοκίνητα γεμάτα μαυροντυμένες παρέες αυτό το απόγευμα. Τα μεγάλα ροκ φεστιβάλ είναι ένας τρόπος να θυμάσαι τα καλοκαίρια σου. Είναι οι παρέες που βρίσκονται ξανά μετά από καιρό, οι παγωμένες μπίρες, οι οκλαδόν κουβέντες, οι ζεστές ανάσες, οι σταγόνες που προσγειώνονται στο κεφάλι σου όταν ίπτανται πλαστικά μπουκάλια νερού, οι ιαχές και τα παλαμάκια, οι μικροί μακρυμάλληδες που βιάζονται να μεγαλώσουν με τις μπλούζες που τους κολυμπάνε και οι φαλακροί με τις κοτσίδες που θυμούνται τα νιάτα τους με τα ξεθωριασμένα μακό από ιστορικές συναυλίες, οι ουρές στα περίπτερα και οι αναμονές στα wc, αυτοί που βγαίνουν ανακουφισμένοι από αυτά κι εκείνοι που επιστρέφουν στη σπίντα, τα «βρόμικα», οι μυρωδιές από τα τσιγάρα που γυρνάνε, τα smartphones που σηκώνονται ψηλά όταν νυχτώσει και φτιάχνουν ένα υπαίθριο κλαμπ χωρίς face control.
Η δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave Festival, μετά την πετυχημένη headline εμφάνιση των Arctic Monkeys που βρίσκονται στο spotlight αυτής της εποχής, ήταν αφιερωμένη στο μέταλλο των Judas Priest, των Saxon, των Sabaton και των Accept. Η βρετανική σχολή που καθόρισε το ιδίωμα στα 70s και τα 80s και ο τευτονικός ήχος, μία ημέρα πριν τη στάση των Iron Maiden στην Ελλάδα με τη «Legacy of the beast» τουρνέ τους, ήταν μαγνήτης για χιλιάδες ανθρώπους. Λεωφορεία από επαρχία, τουρίστες από Βαλκάνια και Ευρώπη.
Φτάνοντας στο Terra Vibe της Μαλακάσας, καταλαβαίνεις γιατί οι μεταλλάδες είναι μια ανθεκτική κοινότητα στον χρόνο και όχι άλλη μια «φυλή» της σεζόν που επινοούν οι δημοσιογράφοι, όταν παριστάνουν πως ανακαλύπτουν το «καινούργιο». Βρέθηκαν από νωρίς για να ακούσουν τους Foray Between Ocean, Null Zero και Jacks Full, που άνοιγαν τα θρυλικά ονόματα, «άδειασαν» το αυθεντικό merchandise που υπήρχε μέσα στον χώρο, σε μια κλασική κίνηση στήριξης στις μπάντες, έδωσαν ενέργεια σε μια νύχτα που οι περισσότεροι δεν πίστευαν πως θα εξελιχτεί σε μια από αυτές που θα θυμόμαστε.
Βλέπονται οι Accept χωρίς τον Udo Dirkschneider; Η απάντηση είναι «ναι», αφού ο Mark Tornillo έχει την τραχιά χροιά, το attitude του είδους και τα χιλιόμετρα που έχει γράψει από το 2009 μαζί του. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προτιμούσαν να τους δουν χωρίς να βαράει ντάλα ο ήλιος αλλά, όταν τα riffs των «Metal Heart», «Balls To The Wall» και «Fast As A Shark» αντηχούσαν, οι σβέρκοι κουνιόντουσαν ρυθμικά.
Come on Greece, make some fucking noise. O Peter Rodney «Biff» Byford των Saxon, όσο ο ήλιος έδυε, έδειξε τι θα πει να έχεις παίξει σε μεγάλες αρένες στη ζωή σου, να μπορείς να ροκάρεις χωρίς να δείχνεις καρικατούρα σε μια ηλικία όπως τα 67, να κάνεις το καλύτερο δώρο στους αφοσιωμένους ακροατές σου όταν ζητάς ευγενικά το τζιν γιλέκο με τα ραφτά από την πρώτη γραμμή και, αφού το φορέσεις στο «Denim & Leather» προκαλώντας επευφημίες, το επιστρέψεις υπογεγραμμένο.
Όσοι τραβήχτηκαν στη σκηνή που ανέβηκαν οι Sabaton, ενώ οι υπόλοιποι επέλεξαν τη συντήρηση δυνάμεων για ό,τι θα επακολουθούσε, δεν θα αισθάνονται παραπονεμένοι από την εμφάνισή τους.
Το «War Pigs» των Black Sabbath ακούγεται συγκινητικά κάτω από τον αττικό ουρανό, κάτι που σημαίνει για όσους ξέρουν πως οι Judas Priest είναι έτοιμοι να βγουν στη σκηνή, και εσύ έχεις να διαλέξεις εικόνα: Από τη μία, η σκηνή που βρίσκεται σε συσκότιση και σε λίγο θα φιλοξενήσει ένα εκκωφαντικό και εκτυφλωτικό θέαμα, από την άλλη, οι βράχοι, οι νταλίκες που διασχίζουν τους δρόμους και τα τρένα που κυλούν στις ράγες. Μετά τα δυσάρεστα νέα για την εξέλιξη της νόσου Parkinson από την οποία πάσχει ο Glenn Tipton, η περιοδεία των Judas Priest ήταν ένα δύσκολο στοίχημα.
Ο παιχταράς Richie Faulkner, οργανικό μέλος της μπάντας πλέον, κατάφερε να μην κάνει δυσαναπλήρωτη τη φυγή του K.K. Downing το 2011 και ανανέωσε την εικόνα τους. Θα μπορούσε ο παραγωγός Andy Sneap που επιλέχθηκε να μη φαίνεται ξένο σώμα; Ο Rob Halford να το σηκώσει όλο στις πλάτες του;
Ο Rob Halford είναι ο μπαμπάς σας. Είναι οι πολλές ταυτότητες που κουβαλά μέσα του, η δίψα για ζωή, ο ροκ σταρ που δεν έχει απωθημένα γιατί τα έκανε τάνα σε όλο τον κόσμο, ο επαγγελματίας που σέβεται τον χρόνο και το ενδιαφέρον που του αφιερώνουν οι άνθρωποι. Βγαίνοντας «ξερά» χωρίς το γιγαντιαίο πανό που εξαφανίζεται ως δια μαγείας στην περιοδεία του «Firepower», οι Judas Priest ξεκίνησαν με το ομώνυμο τραγούδι του 18ου άλμπουμ τους και παρέσυραν σχεδόν τους πάντες, χωρίς καμία «κοιλιά» μέχρι τη στιγμή που αποχαιρέτισαν τις χιλιάδες φωνές που ενώθηκαν με εκείνη του «Metal God». Ένα ζωντανό σεμινάριο διαχείρισης πλήθους, ένα οργιαστικό jam με πολλά μεγαβάτ. Μια υπόμνηση για το τι σημαίνει παρόρμηση και να προσπαθείς να κάνεις καλά αυτό που θέλεις στη ζωή. Ο μπασίστας Ian Hill, μας είχε δώσει μια ιδέα στη συνέντευξη που παραχώρησε πριν λίγες μέρες στην A.V.
Για όσους απόρησαν πώς ο Rob Halford στα 66 του μπορεί να διατηρεί τέτοια στάνταρντ στην εκφραστικότητα και την ενέργειά του, η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός πως ξέρει να επινοεί διαρκώς τη σκηνική του παρουσία. Αν έγινε θρύλος αλωνίζοντας τα stages με την ενέργεια και την τρέλα της νεανικής ηλικίας, όταν ο χρόνος άρχισε να δείχνει τα σημάδια του, έγινε λιγότερο κινητικός δίνοντας έμφαση στην εκφραστικότητα, αφού γνωρίζει πως μπορεί με ένα απλό νεύμα του ή ένα σήκωμα του φρυδιού του να προκαλέσει διάδραση. Αντί να γίνουν άλλη μια μουσειακή μπάντα, οι Judas Priest εναρμονίζονται με την εποχή τους φρεσκάροντας αυτά τα 40 χρόνια που μπαινοβγαίνουν στα στούντιο και τα αεροπλάνα.
Αποφάσισαν να αναδείξουν την υπερβολή των τρουκς, του λαμέ και του δέρματος σε αισθητικό μανδύα, ενίσχυσαν τη ζωντανή απόδοση των τραγουδιών τους με animation ιστορίες φωτίζοντας το ταλέντο νέων δημιουργών: από τα πρωτοσέλιδα για τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη στο «The Ripper» και τη θατσερική Αγγλία στο «Breaking The Law» μέχρι το σκοτεινό φιλμάκι του «Saints In Hell», οι Judas Priest σήκωσαν τρίχες και έκαναν ανθρώπους να βουρκώσουν. Έδωσαν όγκο στα παλιά τους τραγούδια δείχνοντας πως δεν είναι κολλημένοι και προτίμησαν με την ευγένεια που διακρίνει τον Rob Halford να ευχαριστήσουν το κοινό χωρίς περιττά και εύκολα γλειψίματα ή λογύδρια για την κρίση στην Ελλάδα, που δοκίμασαν άλλοι κατά καιρούς.
Κι αν δεν κατέστη εφικτό, όπως σε άλλες χώρες, να δει ο κόσμος στο encore τον Glenn Tipton να ανεβαίνει μαζί τους για λίγα τραγούδια στη σκηνή, άκουσε τον Rob Halford να τραγουδά με πάθος που μαρτυρούσε πως ο ίδιος απολάμβανε τη νύχτα όσο και οι από κάτω.
Οι περισσότεροι θα συζητούν πώς καταφέρνει και αποδίδει ακόμα με τέτοια λύσσα το «Painkiller», αυτοί που ήταν έφηβοι το 1986 και είχαν τσινίσει με το «Turbo Lover» θα κατάλαβαν πόσο μπροστά για την εποχή της ήταν η μπάντα, στο «You ‘ve Got Another Thing Coming» ο σκηνοθέτης φρόντισε να εστιάσει σε όλα τα άγρια μωρά που οι γονείς είχαν στους ώμους, στο «Living After Midnight» όλοι όσοι δεν τα πάνε καλά με τον ύπνο και τον καναπέ έγιναν μια έξαλλη χορωδία που συνόδευε τους Judas Priest.
Έχοντας ανέβει επίπεδα, το Rockwave Festival ξεχώρισε με τη διοργάνωσή του δείχνοντας τον διεθνή πλέον χαρακτήρα του και, στους καιρούς που όλοι βρίσκουν εύκολη την γκρίνια, είναι κάτι που πρέπει να του πιστωθεί. Run to the hills, γιατί σε λίγες ώρες τη σκυτάλη παίρνουν οι Iron Maiden. Η Athens Voice και το Athens Voice Radio 102.5, θα είναι και σήμερα εκεί.
14°
