Καθώς άκουγα τον δίσκο της Joan Baez, διάβασα πως «έφαγε πόρτα» σε ένα πολύ γνωστό κλαμπ του Παρισιού –ήταν εκεί με αφορμή την τερματική της περιοδεία– γιατί τα παπούτσια της δεν άρεσαν στον πορτιέρη.
Με κατέλαβαν πικρές σκέψεις… Πόσο εύκολα απαξιώνονται εμβληματικοί καλλιτέχνες του παρελθόντος είτε από έναν πορτιέρη που δεν ξέρει ποια είναι Baez ή τι είναι ο Don Cherry (αν και με ευκολία θα αναγνώριζε την Κιμ Καρντάσιαν, ακόμη κι αν την έβλεπε από πίσω – κυρίως τότε…) είτε από νεόκοπους γραφιάδες περί τη μουσική που εύκολα θάβουν καλλιτέχνες του παρελθόντος, επειδή, λέει, έχασαν τη δημιουργική τους έμπνευση, παραβλέποντας σκοπίμως πως μπορεί να μιλάμε για ανθρώπους 70 χρονών, που όμως ακόμη μπορούν και κάνουν μεστά άλμπουμ αλλά όχι «μοδάτα» και «χιπστεράτα» και δήθεν «next big thing».
Έτσι άφησα στην άκρη τους δίσκους για τους οποίους είχα σκοπό να γράψω και στράφηκα σε ονόματα όπως η Joan Baez, o Don Cherry και οι National (που το ’χουν πια κι αυτοί το παρελθόν τους) κυρίως γιατί θέλω για μια ακόμη φορά να φωνάξω όσο πιο δυνατά μπορώ πως καλλιτέχνες με σπουδαίο παρελθόν που συνεχίζουν ακόμη –μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς ανακοινώνοντας πρόσφατα πως σταματάνε οριστικά–, όπως η Baez, o Bob Dylan, o Paul Simon, o Van Morrison, o Iggy Pop, ο Peter Hammill, αλλά και νεότεροι όπως o Brian Eno, ο David Byrne, o Robyn Hitchcock, o John Prine και άλλοι πολλοί, έχουν τη γνώση, το μεράκι, την ικανότητα, την αισθητική αξιοπρέπεια, την καλαισθησία, τη βαθιά αγάπη και τον σεβασμό προς τη μουσική ώστε να βγάζουν δίσκους που μπορεί οποιοσδήποτε να ακούσει με ευχαρίστηση.
Joan Baez -Whistle Down the Wind
Στο μυαλό μας θα είναι πάντα το κορίτσι που μας συνδέει με το φολκ αεράκι που φύσηξε στη Νέα Υόρκη τη δεκαετία του ’60, με τα τραγούδια διαμαρτυρίας όταν οι νέοι άνθρωποι ήταν στους δρόμους από ανάγκη κι όχι από κομματική υπόδειξη, με την απλότητα μιας τραγουδοποιίας που χρειάζεται μια κιθάρα και μια φωνή για να μιλήσει κατ’ ευθείαν στη καρδιά. Πέρασαν πάνω από 50 χρόνια από τότε και η Joan Baez απόκαμε. Αποφάσισε να μας αποχαιρετήσει με ένα άλμπουμ διασκευών. Καθώς τραγουδάει Tom Waits, Anohni, Mary Chapin Carpenter, Josh Ritter με τη φωνή της να ’χει λίγο βαρύνει αλλά με το ίδιο προσωπικό στιλ, εύκολα φέρνω στο νου τις διασκευές της στα τραγούδια του Dylan και μιας εποχής που χάνεται σιγά-σιγά. Με ωραίες ενορχηστρώσεις και φροντίδα στη λεπτομέρεια, μας λέει ένα αξιοπρεπές αντίο.
Αυτό το άλμπουμ κυκλοφόρησε μόνο στη Γαλλία το 1985 και γρήγορα σκεπάστηκε από τη σκόνη του χρόνου. Ευτυχώς τώρα επανακυκλοφορεί με επιπλέον υλικό. Ο σπουδαίος μουσικός της τζαζ πρωτοπορίας θέλησε να κάνει ένα προσιτό, ευχάριστο, σχεδόν ποπ και καθόλου επιτηδευμένο άλμπουμ με επιδράσεις από το πολυεθνικό μουσικό περιβάλλον του Παρισιού της δεκαετίας του ’80. Με τη συμμετοχή –μεταξύ άλλων– της τρομερής Γαλλίδας Elli Medeiros, του πρωτοποριακού ποιητή Brion Gysin και του σενεγαλέζου ντράμερ Abdoulaye Prosper Niang ηχογραφεί έναν χαλαρό τζαζ/ποπ/φανκ δίσκο που ακούγεται ευχάριστα και μας αποκαλύπτει μια άλλη διάσταση του Don Cherry, αυτή ενός cool και κοσμοπολίτη συνθέτη, μουσικού αλλά και τραγουδιστή που μπορεί με άνεση να φτιάχνει τραγούδια με ραχοκοκαλιά και να συνδυάζει αριστοτεχνικά ήχους με διαφορετική προέλευση.
The National -Boxer, Live in Brussels
Για να ξεπληρώσουν το κοινό των Βρυξελλών, που το «πούλησαν» για να συμμετάσχουν –μετά από παράκληση του ίδιου του πρώην προέδρου– σε μία τιμητική εκδήλωση του Ιδρύματος Ομπάμα, αποφάσισαν να παίξουν ολόκληρο το εμβληματικό τους άλμπουμ «Boxer». Ήταν ο πρώτος δίσκος τους που μας επιβεβαίωσε εμφατικά την αξία τους και ένα άλμπουμ που παραμένει ένα από τα καλύτερα της 1ης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Στις 9/11/2017 οι National έπαιξαν ζωντανά ολόκληρο τον δίσκο με μία διαφορετική και πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση, όχι μόνο μουσικά αλλά και συναισθηματικά, δίνοντάς του την ποιότητα της πατίνας του χρόνου που έχει κάνει τους ίδιους καλύτερους σε όλα τα σημεία. Οι National κατόρθωσαν –10 χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία– να κάνουν το «Boxer» να δείξει την αντοχή του στον χρόνο, φωτίζοντάς το με ένα απαλό φως υπό γωνία, για να τονιστούν οι φωτοσκιάσεις και τα δεύτερα επίπεδα των συνθέσεών τους. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον live.
