Μουσικη

Ο Μάριος Στρόφαλης μιλά για το Φεστιβάλ P.I.I.G.S.

15-19/7 στην Τεχνόπολη

Μετά το πρώτο επιτυχημένο διεθνές Athens world music festival στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων, τo 2ο φεστιβάλ με τίτλο P.I.I.G.S που αναφέρεται στο μουσικό πλούτο των 5 Ευρωπαϊκών χωρών με το δημοσιονομικό έλλειμμα (Πορτογαλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ισπανία) επιστρέφει στο Γκάζι ως ένας διεθνής πολιτιστικός θεσμός. Ένας πολιτισμικός κόμβος συνάντησης μουσικών ρευμάτων, δημιουργών, μουσικολόγων, δημοσιογράφων, αναλυτών, κοινωνιολόγων και του κοινού. Με στόχο την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Οι συναντήσεις αυτές μέσα από τα forums του φεστιβάλ, θα είναι η αρχή μιας συνολικής καλλιτεχνικής διηπειρωτικής δικτύωσης. Με την καλλιτεχνική διεύθυνση του Μάριου Στρόφαλη το φετινό πρόγραμμα περιλαμβάνει συμμετοχές από: Πορτογαλία (Andre Maia Band, Cristina Branco), Ιταλία (Encardia, Nuova Compagnia di Canto Popolare), Ιρλανδία (Realta, Altan), Ελλάδα (Κρίστη Στασινοπούλου & Στάθης Καλυβιώτης “Greekadelia”, Μαριώ), Ισπανία (Xarnege, Lenacay).

Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του P.I.I.G.S., Mάριος Στρόφαλης μεταφέρει το μήνυμα του φεστιβάλ, μλά για τον Ευρωπαϊκό νότο, τη δύναμη της παράδοσης και την επικοινωνία των λαών μέσα από τη μουσική.

Μουσική των πιο αδύναμων οικονομικά κρίκων της Ευρώπης. Αντικατοπτρίζεται η οικονομική αυτή αδυναμία στη σύγχρονη μουσική των χωρών αυτών και πόσο σημαντική είναι η δύναμη της εθνικής παράδοσης με είδη όπως τα fados, το ρεμπέτικο, η μουσική της κάτω Ιταλίας στον πολιτισμό τους;

Θαρρώ πως ο Ευρωπαϊκός νότος κατ’ αρχήν κατρακύλισε πολιτιστικά κατόπιν πολιτικά και κατά συνέπεια οικονομικά. Έχω λοιπόν την άποψη πως καθ’όλη την διάρκεια της δεκαετίας του 1990 η πολιτιστική παρακμή που συνόδευε το τότε lifestyle αρχικά μόλυνε την μουσική. Οι παραδοσιακές μουσικές αξίες πέρασαν ούτε λίγο ούτε πολύ στο περιθώριο. Ευτυχώς δεν έσβησαν, απλώς αρκέστηκαν στα λίγα.

Σιγά σιγά διαμορφώθηκαν κάποια σκληροπυρηνικά κοινά που αγκάλιασαν και στήριξαν αυτές τις σκηνές και μετά από 15 περίπου χρόνια άρχισε να διαφαίνεται ξεκάθαρα στους πάντες πως ο μουσικός πλούτος της Μεσογείου δεν πρόκειται να σβήσει ποτέ.

Την οικονομική κρίση την έφερε ένας τρόπος ζωής που υπαγορεύεται από την υπερκατανάλωση και την ανάγκη για γρήγορο πλουτισμό.

Αυτός ο τρόπος ζωής αργά η γρήγορα σκοτώνει κάθε αξία ηθική, αισθητική και προπάντων πνευματική.

Αυτός ο τρόπος ζωής είναι απολύτως ασύμβατος με τους αληθινούς μουσικούς θησαυρούς της Μεσογείου και της νότιας Ευρώπης που σε όλη την ιστορία των λαών της Μεσογείου συντρόφευσαν την αγάπη, τον πόνο, τη νοσταλγία, την ξενιτειά, την πραγματική χαρά και ευτυχία αλλά και την πραγματική δυστυχία.

Για μια ακόμη φορά λοιπόν καλούνται τα fados, τα ρεμπέτικα, oι ταραντέλλες και τα φλαμένκο να ξανακάνουν αυτό που χρόνια κάνουν. Να στηρίξουν την ψυχή του φτωχού Ευρωπαϊκού νότου.

Τι κοινό έχει η βιολογία με τη μουσική;

Η μουσική είναι η πιο ζωντανή τέχνη. Μπορεί να υπάρξει χωρίς ρεύμα και να σε συμπαρασύρει στο τραγούδι , στο χορό και σε κάθε λογής συναίσθημα. Την γεννάει η κυριολεκτική επαφή του ανθρώπου με την φύση και την ταξιδεύει η ίδια η φύση με τα περίφημα πυκνώματα και αραιώματα που δεν είναι άλλα από τα κύματα του αέρα.

Απλός ήχος, απλό κύμα και απλή συνάρτηση.

Πολλοί ήχοι στην σειρά, συνηχήσεις, άρα μουσική, πολύπλοκο κύμα και πολύπλοκη συνάρτηση.

Η βιολογία είναι η επιστήμη της ζωής και η ζωή δεν είναι παρά μια σειρά από πολλά πολύπλοκα κύματα , νεφελώδεις σχηματισμούς και υπερ-οργανώσεις της ενέργειας και της ύλης (που κι αυτή συμπυκνωμένη ενέργεια είναι).

Η υπερ-οργάνωση της δομής της ύλης και της ενέργειας της ζωής μοιάζει με την υπεροργάνωση της μουσικής.

Το πιο θαυμαστό όμως είναι ότι το ταξίδι της μουσικής μοιάζει με το ταξίδι της ψυχής.

Θα σταματήσουμε να είμαστε τα piigs; Ή έχουμε δεσμευτικό συμβόλαιο;

Ούτε ήμασταν ούτε θα γίνουμε ποτέ piigs. Ο λόγος που χρησιμοποιήσαμε τον κοροϊδευτικό όρο είναι απλώς για να ειρωνευτούμε την ίδια την κοροϊδία.

Ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά της μεσογειακής μουσικής και πως σχετίζεται με την επιρροή της ανατολής και τις αναφορές της δύσης;

Οι παραδοσιακές μουσικές της Μεσογείου είτε αστικές, είτε της θάλασσας, είτε του βουνού έχουν σε πρώτο βάθμο έντονα συναισθήματα και λυρισμό.

Η επικοινωνία των λαών της Μεσογείου μέσω της θαλάσσης έχει μαλακώσει μέσα στα χρόνια τις διαφορές των ειδών της μουσικής που μπορεί να συναντήσει κανείς.

Στην ανατολική πλευρά όπου είναι έντονα τα στοιχεία των μουσικών της ανατολής βρίσκει κανείς στοιχεία που μαρτυρούν και δυτικές επιρροές. Το ίδιο συμβαίνει και στην δύση. Σαφής δυτική μουσική με πολλές επιρροές από την ανατολή.

Θα μπορούσατε να ξεχωρίσετε τις πιο σημαντικές μετακλήσεις του φεστιβάλ για ένα κοινό που μπορεί και να μην είναι εξοικειωμένο με τη μουσική αυτή;

Αν σκεφτεί κανείς ότι με 25 ευρώ μπορεί να παρακολουθήσει ένα πενθήμερο φεστιβάλ που αφορά στις μουσικές πέντε χωρών με μεγάλη μουσική παράδοση και έχει μετακλήσεις σπουδαίων εκπροσώπων από την κάθε χώρα τότε δεν χάνει ούτε στιγμή του φεστιβάλ. Είναι όλοι τους ξεχωριστοί!

Έχω, δε, την άποψη πως δεν υπάρχει κοινό που να μη νοιώσει εξοικειωμένο με τα fados, τα Ναπολιτάνικα τραγούδια, τους Κέλτικους χορούς, τα δικά μας παραδοσιακά και ρεμπέτικα και φυσικά το φλαμένκο από το πρώτο κιόλας άκουσμα.

Ποιο είναι το μήνυμα του φεστιβάλ;

Το μήνυμα είναι σαφές. Το μέλλον των λαών δεν εξαρτάται από το φθαρτό χρήμα αλλά από την άφθαρτη κουλτούρα.

Ποια είναι τα σχέδια σας;

Τόσο στην Τεχνόπολη όσο και στο Αθηναϊκό καλλιτεχνικό δίκτυο νοιώθω πως έχω ταχθεί στην δημιουργία ενός πολιτιστικού χάρτη φεστιβαλικών θεσμών της Αθήνας που θα αποτελέσουν πεδίο έκφρασης και δημιουργίας για Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες, κολώνες του πολυπόθητου πολιτιστικού τουρισμού, θεματοφύλακες των κοινωνικών και πολιτιστικών αξιών και θεσμικά εργαλεία αναμόρφωσης της Αθήνας.

Σε προσωπικό επίπεδο δεν σταματώ να γράφω μουσική και να παίζω πιάνο η ακορντεόν στα τρία μουσικά μου σύνολα που είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.