Ένα μήνα ακριβώς μετά την έναρξη της περιοδείας τους, οι Chickn επιστρέφουν στην Αθήνα και συγκεκριμένα στο Gagarin 205, για να κλείσουν έναν κύκλο «ζύμωσης» του νέου τους άλμπουμ on the road. To "Wowsers!" μπορεί να απέχει χρονικά μόλις δυο χρόνια από το ντεμπούτο τους, ο χρόνος όμως φαίνεται πως λειτούργησε με όρους συμπύκνωσης στην εξέλιξή τους. Με αλλαγές στη σύνθεσή τους, αλλά και στη συνθετική τους έκφραση με ρυθμολογικές εκρήξεις και ιδιοσυγκρασιακές μελωδικές γραμμές.
Οι Chickn πήραν τους δρόμους της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων και επιστρέφουν απλώνοντας το μαγικό τους σύννεφο πάνω από την Αθήνα, με ένα mantra φτιαγμένο για τους ανθρώπους μιας πόλης, μέσα στην οποία ασφυκτιούν και δυσκολεύονται να χαμογελάσουν. Όμως η ζωή δεν σταματά και η επόμενη γενιά κρατά το κλειδί της συνέχειας που δεν μπορεί παρά να είναι διαφορετική από τη συνθήκη που όρισε την καθημερινότητά μας τα τελευταία χρόνια.
Μιλήσαμε με τον Άγγελο Κράλλη (φωνή, κιθάρα, πιάνο, πλήκτρα) για όσα προηγήθηκαν αλλά και όσα θα ακολουθήσουν τις επόμενες μέρες.
Κοσμογονικές αλλάγές συνέβησαν στο σύμπαν των CHICKN, ανάμεσα στην ηχογράφηση του πρώτου και του δεύτερου άλμπουμ. Να ξεδιπλώσουμε λίγο τον... μίτο του WOWSERS!;
Όχι δα και κοσμογονικές! Ίσα-ίσα για να μην πλήττουμε. Το βασικό καινούριο στοιχείο είναι τα καινούρια τραγούδια. Το line-up μας τον τελευταίο χρόνο έχει σταθεροποιηθεί παράδοξα, το οποίο σαν γεγονός είναι μία αλλαγή από μόνο του, με γνώριμους ανθρώπους που έχουμε ξαναδουλέψει μαζί, με μόνη εξαίρεση τον Αντώνη Σταυρινό στην τρομπέτα που, αν και δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ μέχρι πέρυσι τον Οκτώβρη, είναι σαν να γνωριζόμαστε από αλλού.
Τι κρατάτε σταθερά από το παρελθόν σε σχέση με τις επιρροές σας; Και πώς βλέπετε να διαμορφώνεται το μέλλον στη μουσική σκηνή της Αθήνας;
Από το παρελθόν, δημιουργικά, κρατάμε μόνο τη μαγιά. Είναι πολύ περίεργο το να κρατάς κάτι παραπάνω από αυτό από μια κατάσταση που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Σε επίπεδο ακροάσεων και δισκοφιλίας, κρατάμε τα τέλη του '60 στο Σαν Φρανσίσκο, το rock and roll των πρώιμων 70s, το αγγλικό progressive, την ευρωπαϊκή πειραματική και avant garde μουσική και τόσα άλλα που δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει λόγος να συνεχιστεί το name dropping. Όλα αυτά χτίζουν το γούστο μας. Η μαγιά από την άλλη αφορά σε πιο πραγματικά στοιχεία. Είναι έμπνευση, είναι δομές και καταστάσεις. Είμαστε λίγο άτυχοι τόσο γεωγραφικά όσο και σαν γενιά σε σχέση με αυτόν τον παράγοντα, καθό,τι η μαγιά που βρήκαμε (και πολύ πιθανό η μαγιά που αφήνουμε πίσω μας) είναι πολύ φτωχή. Κανείς δεν φρόντισε για το τι θα βρούμε εμείς όταν θα ξεκινήσουμε να παίζουμε και σίγουρα ούτε η τωρινή «σκηνή» το κάνει. Οπότε το μέλλον της «μουσικής σκηνής» της Αθήνας θα είναι αζύμωτο, ή δεν θα είναι.
Σε μια προηγούμενη κουβέντα μας θυμάμαι ότι υποστηρίζατε πως η άποψη ότι η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες δεν ισχύει, τουλάχιστον για τους περισσότερους. Πώς βλέπετε τα πράγματα σχεδόν δυο χρόνια μετά;
Έχεις δει τη «Μέρα της μαρμότας»; Έτσι ακριβώς.
Το live του ερχόμενου Σαββάτου κλείνει μια μεγάλη περιοδεία σε ευρωπαϊκές πόλεις. Τι γράφει το «ημερολόγιο οδοστρώματος»;
7.000 χιλιόμετρα και ανελέητο gigging. Το δεύτερο ευρωπαϊκό μας τουρ μας φόρτισε τα χαμόγελά μας μέχρι τον Οκτώβρη που ξαναφεύγουμε. Ξέρεις, η φυγή -ειδικά αν έχει κάποιος την αντίστοιχη τάση- σε λυτρώνει με έναν πολύ ριζοσπαστικό τρόπο, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε δημιουργικό. Πόσο μάλλον όταν μέσα της υπάρχει μία υπόθεση εργασίας που έχεις διαλέξει και ένα context που, πέρα από τα φρικτά στερεότυπα που έρχεται μαζί -και αναφέρομαι στο context της rock μπάντας, μέσα του μπορείς να έχεις στιγμές και ψήγματα ελευθερίας.
Υπήρξαν κάποια ακροατήρια που ήταν πιο ιδιαίτερα, πιο εξοικειωμένα ή πιο θερμά με τον ήχο σας;
Τα ακροατήρια που είχαμε στο τουρ μας ήταν πολύ ετερόκλητα, αλλά αυτό είναι πολύ λογικό, μιας και η βόλτα που κάναμε ήταν μεγάλη. Παρ' όλα αυτά είχε μία παράδοξη συνοχή και θα εξηγηθώ. Πουθενά όπου παίξαμε / την ώρα που παίξαμε δεν είχε πραγματικά πολύ κόσμο. Σε αυτό το τουρ παίξαμε για 22 άτομα στη Βασιλεία, το οποίο ήταν ένα gig που κλείσαμε στον δρόμο τέσσερις μέρες πριν, φτιάχνοντας έτσι το πιο μικρό κοινό μας. Παίξαμε επίσης στη Νάντη για 150 άτομα, φτιάχνοντας το πιο μεγάλο κοινό του τουρ. Όπου και αν παίξαμε, το κοινό αποτελούνταν από ανθρώπους που ήταν εξοικειωμένοι με τη μουσική μας, καθώς και από τους φίλους αυτών των ανθρώπων. Αν ρωτάς τη γνώμη μου, το να έχεις ένα niche κοινό είναι ευλογία. Είναι πάρα πολύ γλυκό και όμορφο να έρχεται κάποιος για να ακούσει τη μουσική σου, είτε τον εκπλήξεις ευχάριστα αργότερα είτε όχι. Αν είχαμε να αντιμετωπίσουμε, ας πούμε, ένα κοινό που απλά περίμενε από εμάς να παίξουμε stoner, “because that's what the Greeks do”, είμαι σίγουρος πως θα είχαμε μεγάλο πρόβλημα.
Το αθηναϊκό ακροατήριο σήμερα είναι ανοιχτό σε πειραματισμούς και προσμίξεις διαφορετικών προελεύσεων ή «εκπαιδεύεται» βάσει λίστας;
Το αθηναϊκό ακροατήριο καλά θα κάνει να δουλέψει λίγο το attention span του, γιατί μας έχει γονατίσει. Κατά τα άλλα, το κοινό δεν εκπαιδεύτεται και καλά κάνει, αν ρωτάς τη γνώμη μου. Απλά λίγη προσοχή χρειάζεται, τόσο απλά.
Cher ή Frank Zappa; Peter Green ή Kώστας Τουρνάς; Kαι οι Can, παραμένουν πάντα καθοριστικοί για σας;
Αυτό που παραμένει πάντα καθοριστικό για εμάς είναι το να μπορούμε να δημιουργούμε προσωρινότητες και σποραδικότητες μέσα στις οποίες ενυπάρχουν και συνυπάρχουν όλοι αυτοί/ όλες αυτές που ανέφερες και άλλες τόσες. Είναι το δωμάτιο των περίεργων συναντήσεών μας.
Θα χωρέσετε το Σάββατο στη σκηνή του Gagarin 205; Τι μας έχετε ετοιμάσει;
Ειλικρινά, το μόνο που ξέρουμε είναι πως θα παίξουμε το WOWSERS! στην ολότητά του για μία και μόνο φορά, όπως κάναμε και με τον προηγούμενο δίσκο. Κατά τα άλλα, έχουμε φροντίσει να έχουμε εξαιρετική παρέα, τους λίγους και καλούς φίλους μας και φυσικά τον Κώστα τον Τουρνά. Όπως καταλαβαίνεις, το μόνο που έχουμε ετοιμάσει είναι ενδεχόμενα.
Μιας και παρακολουθείς τα εικαστικά πράγματα, λόγω και της ιδιότητάς σου ως εικαστικού, αλλά και διαβάζεις και βλέπεις σινεμά απ’ όσο γνωρίζω, τι ξεχώρισες τον τελευταίο καιρό;
Στα εικαστικά, σαν εικαστικός, έχω χάσει την πίστη μου πολύ καιρό τώρα. Σαν μουσικός όμως, είδα στη Γενεύη μία πολύ ωραία έκθεση με αφίσες της Niki de Saint Phalle. Αυτή την περίοδο ξαναδιαβάζω τα Χίλια Επίπεδα των Ντελέζ-Γκουαταρί και περιμένω με ανυπομονησία το All Gates Open, την καινούρια βιογραφία των CAN που συνυπογράφει ο Irwin Schmitt. Κινηματογραφικά, ξαναείδα, με αφορμή ένα βίντεο κλιπ μας, που τελικά δεν γυρίστηκε, το Wreckmeister Harmonies του Bela Tar και μου ξανα-κόπηκαν τα γόνατα.
To Wowsers! κυκλοφορεί από την InnerEar. Το live τους θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 9/6/18 στο Gagarin 205
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
14°
