Ιστορίες αλά ελληνικά από τον Christian Ronig

 

 

Η πρώτη φορά που ταξίδεψα στην Ελλάδα ήταν το 1992. Ήρθαμε με μερικούς φίλους μέσω Interrail, όπως πολλοί άλλοι εκείνη την εποχή. Τότε δεν υπήρχαν ATM. Είτε θα έπρεπε να έχεις ταξιδιωτικές επιταγές μαζί σου ή να λαμβάνεις χρήματα μέσω ταχυδρομείου. Δυστυχώς όμως στο Ταχυδρομείο δεν μπορούσαν να μου δώσουν χρήματα γιατί αυτό που δεν γνώριζα ήταν πως χρειαζόταν μια ειδική άδεια από την Ιταλία από την οποία ήρθα, την οποία φυσικά δεν είχα. Άρχισα να ξεμένω από χρήματα, κρατώντας μόνο 15.000 δραχμές για το εισιτήριο επιστροφής από την Πάτρα στο Μπρίντιζι. Ήταν η εποχή που γινόταν πόλεμος στα Βαλκάνια και δεν υπήρχε άλλος τρόπος επιστροφής. 

Κάναμε ελεύθερο κάμπινγκ στην Ολυμπία και στην Ζάκυνθο για να γλιτώσουμε χρήματα, παρόλα αυτά μου τέλειωσαν. Και εκεί στην Ολυμπία, έκανα την μοναδική κλοπή στη ζωή μου, μια κονσέρβα κορν μπιφ από το mini market. Ακόμα νιώθω άσχημα γιατί θυμάμαι την ιδιοκτήτρια, μια γλυκιά ηλικιωμένη κυρία. Πεινούσα όμως και ήλπιζα ότι θα με συγχωρέσει. 

Κράτησα την κονσέρβα σαν το ιερό δισκοπότηρο μέχρι που φτάσαμε στην Αθήνα. Δεν είχα όμως με τι να την συνοδεύσω. Ένα βράδυ που πήγαμε στην Πλάκα, άρχισα να ζητάω ψωμί από Γερμανούς τουρίστες που έτρωγαν στις ταβέρνες. Η αλήθεια είναι ότι μας έδωσαν, πριν μας κυνηγήσουν οι έξαλλοι σερβιτόροι. Ποτέ άλλοτε μια απλή κονσέρβα με ψωμί δεν ήταν νοστιμότερη! 
 

 

Είχα πάει στην Κρήτη να δω την τότε φίλη μου, την Εύα. Ήμασταν στο Ηράκλειο, όταν τηλεφώνησε ο πατέρας της, να μας καλέσει σε ένα γλέντι που είχε στηθεί γύρω από ένα καζάνι με ρακί. Μετά από μιας ώρας διαδρομή, φτάσαμε στο μέρος. Στην παρέα ήταν άλλοι τέσσερις: ένας αγρότης με μεγάλο χαμόγελο, ο γιος του, ένας χασάπης με μαύρο πουκάμισο και μπότες και ένας βοσκός με μεγάλο μουστάκι, ντυμένος στα μαύρα από την κορφή ως τα νύχια. Ο Νίκος, ο αγρότης, ρώτησε πως με λένε. Δεν είχε ξανακούσει τόσο περίεργο όνομα. Μου πρόσφεραν κρασί και ρακί ταυτόχρονα. Μετά από είκοσι λεπτά ήμουν ήδη μεθυσμένος. Οι γυναίκες έφεραν από την κουζίνα, κρέας, τυριά, σαλάτες. Ο αγρότης της παρέας άρπαξε ένα κομμάτι κρέας και μου το έβαλε στο στόμα. «Φάε Κρίστι, φάε»! Το έφαγα. Το ίδιο με το τυρί. «Φάε Κρίστι, φάε»! 

Μετά από λίγο, άρχισαν να γελάνε δυνατά κοιτώντας με και μου ανακοίνωσαν πως τώρα θα ακολουθούσε ένας σπέσιαλ μεζές που δεν είχα ξαναφάει. Δεν πέρασε ώρα και έφεραν από την κουζίνα, ένα κεφάλι αρνιού πάνω σε μια πιατέλα….

Δεν είχα φάει ποτέ κεφάλι ζώου και το συγκεκριμένο με κοιτούσε με γουρλωμένα μάτια. «Κεφαλάτσι» φώναξε ο Νίκος περήφανα. Προσπάθησα να κρύψω το σοκ μου αλλά δεν ήθελα να φανώ αγενής στην φιλοξενία τους. Ο Νίκος άρπαξε το την γλώσσα του αρνιού και μου την προσέφερε. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, την έφαγα. Η αλήθεια είναι ότι είχε ωραία γεύση. Δεν τέλειωσε όμως εκεί το μαρτύριο μου. Ο χασάπης της παρέας, άρπαξε ένα μαχαίρι και το έχωσε με δύναμη στο κεφάλι του αρνιού, ανοίγοντας το στα δύο. Κόντεψα να λιποθυμήσω! Πήρε ένα πιρούνι και μου πρόσφερε το μυαλό του αρνιού. Δεν μπόρεσα να αρνηθώ ούτε αυτή τη φορά. «Πάλι καλά που δεν μου πρόσφεραν και τα μάτια», είπα στην φίλη μου την Εύα. Κι αυτή άρχισε ξαφνικά να φωνάζει: «Ο Κρίστιαν θέλει να δοκιμάσει και τα μάτια». Όλοι έσκασαν στα γέλια με την αμηχανία μου αλλά βρήκαν ευκαιρία να με φέρουν σε ακόμα δυσκολότερη θέση. Μου πρόσφεραν το μάτι! «Αφού έφτασα ως εδώ» σκέφτηκα, «θα το πάω μέχρι το τέλος»! Ήπια μια γερή κούπα κρασί και το έβαλα στο στόμα μου! Παραδόξως η γεύση δεν ήταν κακή αλλά σίγουρα περίεργη… Όταν χωρίσαμε αργότερα, με αγκαλιές και φιλιά, σκέφτηκα ότι έζησα μια μοναδική εμπειρία, πρωτόγονη, αγνή και γεμάτη αγάπη για τη ζωή και τους ανθρώπους. Μια εμπειρία που θα θυμάμαι ακόμα και στις τελευταίες στιγμές της ζωής μου. 
 

 

Τρεις μέρες πριν το δημοψήφισμα, στην διαδρομή για Πειραιά για να πάρω το πλοίο για την Πάρο. Υπήρχε μια ένταση στον αέρα, ο κόσμος ήταν ανήσυχος. Στον σταθμό Ειρήνη επιβιβάστηκε μια ηλικιωμένη γυναίκα. Της έκανα χώρο να καθίσει. Λίγο μετά με ρώτησε από πού είμαι. Ήταν η ερώτηση που ήθελα να αποφύγω. Σκεφτόμουν τι να απαντήσω. Ολλανδός; Γάλλος;  Αποφάσισα να πω την αλήθεια. «Είμαι από την Γερμανία», είπα σε σπαστά ελληνικά. Έπεσε σιωπή στο βαγόνι. Τα βλέμματα όλων γύρισαν προς το μέρος μου. Ακολούθησε μια σιωπή που φάνηκε να κράτησε αιώνες, όταν η κυρία απάντησε «δεν φταις σε κάτι. Φταίνε οι πολιτικοί και οι τράπεζες. Άρχισε να μου λέει για το πόσο υπέφερε ο κόσμος, για τις αυτοκτονίες, τα νοσοκομεία που υπολειτουργούσαν και δεν εξυπηρετούσαν ούτε τα επείγοντα. Άρχισε να κλαίει και πιάσαμε κουβέντα. Με ρώτησε πως με λένε. «Κρίστιαν, έχω δύο ανιψιούς στην ηλικία σου και προσεύχομαι συνέχεια για αυτούς, όπως και για σένα. Να ζήσεις όπως θέλεις και να έχεις μια καλή ζωή. Mε συγκίνησε τρομερά! Κατέβηκε στο σταθμό του Φαλήρου. «Χάρηκα που σε γνώρισα», μου είπε. «Πως σε λένε», την ρώτησα. «Καλομοίρα» μου είπε και χάθηκε στο πλήθος. 

 

 

Ακόμα και οι γερμανίδες συμφωνούν πως οι ελληνίδες είναι ιδιαίτερες. Έχουν μια χάρη και περηφάνια στον τρόπο που κινούνται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ελληνίδες αεροσυνοδοί. Είναι χαριτωμένες, πνευματώδεις και έχουν μια αξιοθαύμαστη αίσθηση του πώς να φέρονται ανά πάσα στιγμή. 

Ταξίδευα με την παρέα μου. Είχα τελειώσει το φαγητό, όταν μια πολύ όμορφη, ψηλή αεροσυνοδός με μαύρα μαλλιά και αστραφτερά μάτια εμφανίστηκε από το πουθενά για να πάρει το δίσκο. Στην προσπάθεια της έβαλε κατά λάθος το δάχτυλο της μέσα στον καφέ μου, πράγμα που την τάραξε. «Ζεν πειράζει» της λέω με τα σπαστά ελληνικά μου. «Πειράζει, θα σας φέρω άλλον» μου απάντησε. Όταν μου έφερε το νέο φλιτζάνι, την είδα να ταράζεται ξανά. «Ξέχασα την ζάχαρη και το κουταλάκι», είπε. «Ζεν πειράζει» απάντησα χαμογελώντας ξανά. «Πως δεν πειράζει; Η’ μήπως θέλετε να τον ανακατέψω με το δάχτυλο μου» είπε όλο νάζι, κουνώντας το δάχτυλο της στον αέρα… Μου έπεσε το σαγόνι από την ετοιμότητα της και σκέφτηκα εκείνο το τραγούδι που λέει «Που να βρω γυναίκα να σου μοιάζει»;

 

 

Το άλμπουμ του Christian Ronig «Greece is Μine» κυκλοφορεί από την Violins Productions.
Δείτε περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία στο Guide