Τέλος σεζόν

Μια τελευταία φουρνιά δίσκων που κυκλοφόρησαν λίγο πριν τελειώσει το 2008, μια χρονιά που στο μέλλον δεν θα τη μνημονεύουμε για τη μουσική της (αρκετοί καλοί δίσκοι αλλά χωρίς εκπλήξεις και ενθουσιασμό), αλλά θα τη θυμόμαστε για το οικονομικό κραχ, για το τέλος του life style που επέβαλε η δεκαετία του ’80 (τέρμα η σάχλα), για το αυθόρμητο ξέσπασμα των νέων (και των παλιών) ανθρώπων που απλώς ήθελαν να φωνάξουν: «Δεν πάει άλλο...».

Καθώς περιμένουμε λοιπόν τις κυκλοφορίες του 2009, ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά σε άλμπουμ της χρονιάς που τελείωσε, για να επιβεβαιωθεί η άποψη ότι το 2008 ήταν η αποθέωση του συμπαθούς.

EL GUINCHO

Alegranza (Young Turks) ***

Διεθνής pop, αφρικάνικο zouk, λατινοαμερικάνικοι ρυθμοί, ένα πολύχρωμο τσίρκο με πολυνησιακές αναφορές που δεν μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον μας ως το τέλος.

CALEXICO

Carried To Dust (city slang) ****

Να που αποδεικνύονται και ικανοί ποπίστες. Οι παραδόσεις των Giant Sand, η διακριτική ψυχεδέλεια, οι tex-mex ήχοι και μια ελαφρά δόση νοσταλγίας κάνουν το υλικό τους να ρέει.

MARY HAMPTON

My Mother’s Children (Navigator) **

Πίσω ολοταχώς στη χίπικη αισθητική της δεκαετίας του ’60 με ρετρό φολκ, «παρεΐστικη» διάθεση, συμπαθητική ερμηνεία, αλλά ανέμπνευστη μουσική. Ένα φτωχό ντεμπούτο.

JOHANN JOHANNSSON

Fordlandia (4AD)  ****

Η Ισλανδία έχει δημιουργήσει έναν πολύ ενδιαφέροντα αναγνωρίσιμο ήχο. Ονειρικά τοπία, ήχοι σαν σάουντρακ «σκοτεινού» φιλμ, σύγχρονη «κλασική» μουσική, το δεύτερο εγχείρημα μιας τεχνολογικής τριλογίας με ογκώδη ενορχήστρωση.

THIEVERY CORPORATION

Radio Retaliation (ESL)  **

Μια καθώς πρέπει «σαλάτα» από reggae, bossa nova, soul, Νότια Αμερική, Πολυνησία, Ανατολή, χωρίς όμως αυτό το κυριλέ ύφος του παρελθόντος. Ο τρόπος που δύο Νεοϋορκέζoι μπορούν να «βυθιστούν» στη world music, σε συσκευασία πολιτικού μανιφέστου.

LIA ICES

Necima (Rare Book Room) ***

Ικανοποιητικό ντεμπούτο για τη Νεοϋορκέζα φοιτήτρια σχολής πειραματικού θεάτρου, με το λιτό συνδυασμό (πολύ καλής) φωνής και πιάνου να κυριαρχεί και την Tori Amos να κρυφοκοιτάζει.

GRACE JONES

Hurricane (Wall of sound)  ***

Κάνει το καλύτερο δυνατόν. Το αιλουροειδές γίνεται άνθρωπος και μας αφήνει παρακαταθήκη ένα μουσικό, cool, βιωματικό, ψύχραιμο άλμπουμ. Προτιμώ να τη θυμάμαι απ’ αυτό...

OKKERVIL RIVER

The Stand Ins (Jag jagu war) **

 Ένα ρετρό μελόδραμα που τσιμπολογάει από τη σόουλ, τους Divine Comedy, τους Tindersticks, την orchestral pop, τον Elvis Costello, τους Dexy’s. Το περσινό  “The Stage Names” θα μπορούσε και χωρίς sequel.

MORIARTY

Gee Whiz But This Is A Lonesome Town (naive)  ***

Πολυεθνικό γκρουπ με αγάπη στην αμερικάνικη φολκ, διανθισμένη με στοιχεία τζάζι και καμπαρέ, ιδανική για σκοτεινά και ύποπτα μπαρ. Το κάνουν καλά και με δικό τους στιλ.

RACHAEL YAMAGATA

Elephants/Teeth Sinking Into Heart (Warner) ****/**

Στο “Elephants” κυριαρχεί ο λυρισμός, οι δυνατές μελωδίες, η ατμόσφαιρα, το “Teeth...”, που αποφασίζει να ροκάρει, προσγειώνεται στο συνηθισμένο. Πάντως το κορίτσι έχει πολλές δυνατότητες.