24 χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, οι Sound Explosion επανέρχονται με νέα τραγούδια, που υπόσχονται πως «θα λιώσουν στα πικάπ μας»! Ο απόηχος της έκρηξης των 90s παρέμεινε δυνατός όλα αυτά τα χρόνια, μιας και το garage δεν ήταν μια παροδική απόχρωση του σάουντρακ της ζωής μας.
Από τις ανήσυχες νύχτες της δεκαετίας του ’90 με το garage punk να εκρήγνυται σε μικρούς αλλά ασφυκτικά γεμάτους χώρους, και με τους Sound Explosion να κάνουν μεγάλη... φασαρία με ένα μόνο άλμπουμ και μερικά σιγκλάκια, κρατάμε ζωντανές τις αναμνήσεις των συναυλιών τους, και όχι μόνο. Ήταν εξίσου σημαντική και η συμμετοχή τους στη συλλογή Τeen Trash Volume 14: from Athens, Greece. Και τα σαπόρτ τους στους Fuzztones, τους Dead Moon, τους Cynics, μεταξύ άλλων. Aλλά ανθεκτικότερο όλων αποδείχτηκε το πρωτογενές καύσιμο υλικό, με φαρφίσα και fuzz, τόσο όσο να χαθείς σε ένα άχρονο ηχητικό περιβάλλον. Και να η ευκαιρία για μερικές ερωταποκρίσεις με τον μπασίστα τους, Δημήτρη Δημόπουλο, περί της ιστορίας αλλά και του μέλλοντος του αθηναϊκού ροκ εν ρολ.
Επιτέλους, έχετε νέο άλμπουμ και όχι μόνο ζωντανές εμφανίσεις. Τα προηγούμενα χρόνια δεν φαινόταν να βιάζεστε για να ηχογραφήσετε ξανά. Τι άλλαξε και πώς δουλέψατε το νέο σας υλικό; Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα με την αμέλεια και την αναβολή που είχαμε σε θέματα πέραν των συναυλιών μας, αυτό μας οδήγησε σε μια ομολογουμένως μικρή δισκογραφία για τα χρόνια που παίζουμε. Λάθος μεγάλο, που λέμε να μην επαναλάβουμε ξανά. Η ανάγκη του κόσμου και ημών για νέο υλικό - και για τα live και για τα πικάπ μας - μας έβαλε στη διαδικασία εγγραφής νέου υλικού .Ο δίσκος γράφτηκε τον χειμώνα που πέρασε στο Best Of Στούντιο με ηχολήπτη τον Νίκο Τρίγκα και εξώφυλλο του Γιώργου Παρασκευόπουλου και κυκλοφορεί από την εταιρία Lost in Tyme!
Τι υπάρχει αυτή τη στιγμή στο αθηναϊκό μουσικό περιβάλλον που δεν υπήρχε παλιότερα, και αντιστρόφως τι έχει χαθεί; Υπάρχουν αρκετοί μεγάλοι συναυλιακοί χώροι πια, που υποστηρίζουν ποιοτικές συναυλίες, ενώ πιο παλιά υπήρχε μόνο το Ρόδον και το Αν. Επίσης πλέον υπάρχουν πολλές μουσικές σκηνές που φιλοξενούν μπάντες πραγματικά αξιόλογες που «βαράνε» πολλές και καλές μουσικές. Πιο παλιά τα πράγματα ήταν πιο παρεΐστικα και οι μουσικές ομάδες πολύ πιο ενεργές. Επίσης τα ραδιόφωνα ήταν λίγο πιο ελεύθερα από τώρα, που η playlist πάει σύννεφο… Η βασική όμως έλλειψη στη σημερινή εποχή για μένα είναι τα δισκοπωλεία-ναοί που είχε η Αθήνα στο παρελθόν, που η διαδικασία του να αγοράσεις έναν δίσκο ήταν πραγματική ιεροτελεστία… Συζήτηση με τον πωλητή, που σχεδόν πάντα ήταν ενημερωμένος, προτάσεις, ακούσματα, ανταλλαγή κασετών. Τώρα έχει YouTube βέβαια, όπου βρίσκεις ό,τι ονειρευόσουν παλιά σε ένα λεπτό, αλλά δυστυχώς είναι χωρίς ψυχή. Βέβαια υπάρχουν ακόμα κάτι λίγα δισκοπωλεία πολύ ενημερωμένα που βαστούν Θερμοπύλες, αλλά πιο παλιά ήταν περισσότερα και το υλικό (δίσκοι) απείρως πιο πολλοί.
Βλέπουμε μια τάση αναπόλησης, με όλες τις αποχρώσεις της ωραιοποίησης, των 90s. Έχοντάς τα ζήσει μέσα από υψηλές ταχύτητες, πώς θα τα περιγράφατε; Κάθε εποχή έχει τα συν και τα πλην, λίγα από αυτά σου έχω αναφέρει ήδη. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ακούω το γνωστό «θυμάσαι τότε…» ή «κάποτε γινόταν αυτό ή εκείνο» με νοσταλγία .Από τη μία μεριά, ο άνθρωπος που είναι πιο μεγάλος έχει την ανάγκη να φέρνει στο μυαλό του πράγματα και καταστάσεις που έχει περάσει, διάφορες όμορφες αναμνήσεις από τις παλιότερες εποχές και, από την άλλη, ο πιο μικρός ακούει ή διαβάζει ιστορίες που δεν έχει ζήσει και μαγεύεται. Για τους πιο μεγάλους ήταν μια εποχή πιο ανέμελη και σίγουρα με περισσότερες ευκαιρίες να κάνεις κάποια πράγματα. Για τους πιο μικρούς είναι μια εποχή που δεν θα ζήσουν ποτέ, διότι όσο περνά ο καιρός οι καταστάσεις δυσκολεύουν και θα δυσκολεύουν κι άλλο. Όσον αφορά εμένα, ήταν μια εποχή που ζούσα σχεδόν όλη την εβδομάδα μέσα στη μουσική. Δεν αναπολώ κάτι, όλα έγιναν όταν έπρεπε να γίνουν. Απλά βλέπω ότι τα μουσικά τέρατα που είχαμε τότε έχουν αρχίσει να αλλάζουν τόπο διαμονής, και αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται με νέες μπάντες ή περσόνες που μπορούν να σηκώσουν το βάρος μια αλλαγής στα μουσικά δρώμενα όπως, για παράδειγμα, ήταν το Nevermind ή το Black album στα 90s.
Τι είναι αυτό που κάνει το garage αγαπημένο διαχρονικά είδος; Το πάθος και η ένταση που σου βγάζει από την πρώτη νότα που το ακούς. Για μένα είναι κάτι που με ξεσηκώνει από την πρώτη συγχορδία.
Υπάρχει συνέχεια σε αυτό με νέο αίμα; Πάντα θα υπάρχει νέο αίμα, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες μουσικές συνομοταξίες, απλά η ιδιαιτερότητα αυτού του είδους είναι ότι είναι το πέμπτο υπόγειο του underground και, όταν συνήθως κατεβαίνεις τόσο χαμηλά, είσαι ήδη αποφασισμένος να το πας μέχρι τέρμα. Ηδη το τελευταίο χρονικό διάστημα δύο συγκροτήματα έχουν φτιαχτεί. Τους παρακολούθησα πρόσφατα και περιμένουμε να δούμε την εξέλιξή τους.
Τι ακούτε αυτήν την περίοδο; Και τι είναι αυτό που ακούτε και ενδεχομένως δεν μπορούμε να φανταστούμε; Τώρα μπλέξαμε πραγματικά… Είμαστε πραγματικά τέσσερις ανόμοια ακουστικά χαρακτήρες που, εκτός από garage, έχουμε ακούσματα που ξεκινούν από το ξύλινο blues, metal, punk, rockabilly μέχρι funk και πολλά άλλα.
Πρόσφατα γιορτάσαμε τη Record Store Day. Πιστεύετε ότι έχει διατηρήσει το νόημά της η συγκεκριμένη «γιορτή» ή έχει εξελιχθεί σε ένα trend όπου συμμετέχουν πια όσοι θέλουν να επωφεληθούν από την εμπορική δύναμη του vintage γενικότερα; Όχι, δεν πιστεύω ότι η Record store day είναι μόνο η προσπάθεια όσων επωφελούνται της εμπορικής δύναμης, αλλά η μεγάλη προσπάθεια των διψασμένων για δίσκους ανθρώπων να ανακαλύψουν το άγιο δισκοπότηρο που αναζητούσαν χρόνια είτε σε 7’’ είτε σε LP… Ή απλώς να εμπλουτίσουν τη δισκοθήκη τους σε κάπως… προνομιακές τιμές, αν και έχουμε δει και αγριότητες.
Τι κρατάτε από το παρελθόν και πώς θα θέλατε να είναι το μέλλον των Sound Explosion; Από το παρελθόν κρατάμε τις απίθανες εμπειρίες που βιώσαμε με την μπάντα κατά τη διάρκεια της μουσικής ζωής της, που πραγματικά μας έκαναν καλυτέρους ανθρώπους μεταξύ μας. Ξέρεις, είναι πολύ σημαντικό να νιώθεις ότι η μπάντα δεν είναι απλώς τέσσερις άνθρωποι που βρίσκονται ίσως κάθε εβδομάδα, αλλά τέσσερα αδέλφια από άλλους γονείς που εκείνα που τους ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν και που αποβάλλουν όλες τις τοξίνες της καθημερινότητας στο δίωρο που κάνουν πρόβα. Όσο για το μέλλον, την υγεία μας να έχουμε να παίζουμε μουσική και -πού ξέρεις;- μπορεί και να γράψουμε ξανά.
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
15°
