Από το Βερολίνο στην Αθήνα. Με νέο υλικό. Η Σίσσυ Μακροπούλου μαζί με τον συνεργάτη της, παραγωγό Max Trieder θα παρουσιάσουν το νέο τους EP «Ηead» μαζί με υλικό από το «Pragma» και μερικά reworks των εποχών του Τσαϊκόφσκι στις 2 Μαΐου στο six d.o.g.s και στις 4 Μαΐου στο Ypsilon της Θεσσαλονίκης.
Έχοντας συνεργαστεί με ονόματα από ένα διευρυμένο μουσικό κύκλο όπως οι David August, Deerhoof, Kadebostany, Λένα Πλάτωνος, Φοίβος Δεληβοριάς, Φιλαρμονική του Βερολίνου και μετά το θαυμάσιο ντεμπούτο της «Pragma» του 2016 μας μιλά για για το επόμενο βήμα, το Βερολίνο, την Αθήνα και τη συμβουλή του άρπα κόλλα.
Θεωρείς ότι η μουσική προέρχεται από τη σιωπή;
Μου αρέσει να σκέφτομαι πως μια μέρα θα αποδειχτεί η θεωρία των χορδών. Και τότε θα μπορούμε με σιγουριά να λέμε κλείνοντας το μάτι ότι όλα προήλθαν από τη μουσική. Την απόλυτη σιωπή δε την άκουσα ποτέ, δυστυχώς. Δεν είμαι ακόμη ώριμη για να την καταλάβω.
Για ποιο πράγμα θα έπρεπε να βγάλουν όλοι το σκασμό; Για μία μέρα.
Για τα δικαιώματά τους. Βαρέθηκα να ακούω για τις ομάδες του καθενός, την ταυτότητά τους, την ελευθερία τους, την καταπάτηση των δικαιωμάτων τους, το τι δεν είναι political correct, το προσωπικά τους δεδομένα που έκλεψαν. Θα ήθελα να ακούσω κάτι για καθήκον.
Θα επιβιώσει το ανθρώπινο είδος;
θα το χαράξω σε ένα βραχάκι κάπου εδώ κοντά να το βρούν οι εξωγήινοι.
Πώς είναι τα πράγματα στο «Head»; Tι ετοιμάζετε με τον Max Trieder για τις δύο συναυλίες;
Στο EP «Head» πειραματιστήκαμε με καινούργια υλικά. Είναι αυστηρώς ηλεκτρονικά όλα εκτός από ένα κομμάτι που έχει πιάνο και κιθάρα. Αυτό οδήγησε και σε μεγάλες αλλαγές στο set-up. Θα παίξω με ηλεκτρονική άρπα χωρίς πεντάλ και με λάπτοπ και ο Μαξ με ηλεκτρική κιθάρα και λάπτοπ. Αν το «Head» ήταν βαλίτσα, πας ντυμένος κομψά στη Σκανδιναβία και ανακαλύπτεις τα φιόρδ, ενώ με τη βαλίτσα του «Pragma» πας με γούνες και φτερά στη Γουαδελούπη. Ευτυχώς στο λάιβ θα τα πούμε και τα δύο.
Yπάρχει κάποιο ritual στη δημιουργική διαδικασία με τον Max;
Με τον Μαξ ερχόμαστε από πολύ διαφορετικά μπάκραουντ, αλλά έχουμε και οι δύο τη βάση της κλασικής μουσικής. Πάνω από αυτή, ο Μαξ είναι παιδί της indie rock και γω της ηλεκτρονικής και της τζαζ. Και όλα αυτά τα ενώσαμε και φτιάξαμε τον ήχο μας. Νομίζω μας δένει το ότι και οι δύο είμαστε απελευθερωμένοι από κάθε τι εξωμουσικό, το οποίο καμία φορά σου επιβάλλεται και σε κάνει να χάνεις το στόχο σου. Είμαστε μέσα στο είδος μας; Φοράμε τα σωστά t-shirt; Εμείς ευτυχώς δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με τίποτα άλλο πέρα από την παραγωγή κομματιών.
Ποια είναι η απόσταση από τη στιγμή που γράφεις μόνη σου ένα στίχο ή τους στίχους ενός τραγουδιού μέχρι τη στιγμή που τους τραγουδάς ζωντανά στις συναυλίες;
Γράφω συχνά χωρίς να ξέρω για ποιο σκοπό. Σε διάφορα τετράδια που έχω ή στο κινητό εάν είμαι έξω. Μερικές φορές γίνονται τραγούδια, μερικές όχι. Κάθονται εκεί και όταν τα ξαναδιαβάζω ντρέπομαι. Ελπίζω κανείς να μη βρει ποτέ αυτό το τετραδιάκι. Ούτε οι εξωγήινοι.
Eίναι η Αθήνα το νέο Βερολίνο; Ή τέλος πάντων ποιο είναι το νέο Βερολίνο;
Αχαχα! Αυτό το άρθρο ε; Είμαι όλη μέρα σπίτι και μελετάω σαν βλάκας. Πάντως το αγαπημένο μου μαγαζί με sneakers εδώ απέναντι έκλεισε και άνοιξε αντ’ αυτού ένα φαγάδικο με σιχαμένα λαδερά, που οι φωτογραφίες των φαγητών είναι στη βιτρίνα. Αν είναι αυτό το νέο Βερολίνο, τότε δεν είναι με τίποτα σα την Αθήνα.
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που κάνεις όταν έρχεσαι Αθήνα;
Να φάω στη μαμά μου μουγκρίζοντας. Και μετά να μυρίσω τον αέρα. Η Αθήνα είναι γεμάτη μυρωδιές. Το Βερολίνο κάπως άοσμο.
Τι θα δείξεις στον Trieder σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη;
Στην Αθήνα θα τον πάω σε παλιατζίδικα μήπως βρει μπουζούκι, που θέλει εδώ και καιρό. Μετά θα τον πάω στη Βουλιαγμένη να κάνει μπάνιο στη θάλασσα και να φάει παγωτό. Θα ευχηθώ να μην μπει με τα ρούχα, όπως είχε κάνει στο Πήλιο. Τη Θεσσαλονίκη δυστυχώς δε την ξέρω καλά και ανυπομονώ να την ανακαλύψω. Ξέρω μόνο πως το πιο ωραίο φαγητό στην Ελλάδα το έχω φάει εκεί και στη Νάξο.
Τι σημαίνει για σένα ότι το «Little White Boat» είναι το πιο ακουσμένο τραγούδι του «Pragma». Θα επηρεάσει το επόμενο βήμα;
Δεν είμαι τόσο δεμένη με το κομμάτι, όσο με τους στίχους. Τους έγραψα μέσα σε ένα καράβι Ιούνιο στο Αιγαίο πριν από δύο χρόνια. Η θάλασσα είναι η εικόνα που φέρνω στο μυαλό μου, όταν δε νιώθω καλά. Και λέω στον εαυτό μου ότι θα τη ξαναδώ σύντομα και ησυχάζω.
Εσύ πώς ακούς μουσική σήμερα; Αυτή η πολλαπλή δυνατότητα της ψηφιακής ακρόασης πιστεύεις πως βοηθά ή δυσχεραίνει την ανακάλυψη των σημαντικών μουσικών πραγμάτων και πόσο επηρεάζει τους ίδιους τους καλλιτέχνες;
O σημερινός τρόπος επικοινωνίας, από τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι την αγορά μουσικής, είναι σε μεταβατική φάση θέλω να νομίζω. Το scrolling έχει γίνει πλέον τρόπος ζωής και μας εκπαιδεύει να τα κάνουμε μεν όλα γρήγορα, αλλά από την άλλη να χάνουμε πολύ χρόνο με αυτό. Πόσο οξύμωρο; Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να σκεφτεί εύκολα και γρήγορα, παρά βαθειά και δύσκολα, για να περάσω στην επόμενη σκέψη. Σα tabs υπολογιστή. Δεν ανησυχώ λοιπόν τόσο πολύ για το μέλλον της μουσικής βιομηχανίας, γιατί πάντα ήταν σκάρτος. Τότε έτρωγαν τους μουσικούς οι δισκογραφικές, τώρα οι μουσικοί ψάχνουν τις δισκογραφικές για να φάνε. Η μουσική πάντα θα έχει το πιστό κοινό της, ό,τι και να γίνει. Και η ποιότητα θα εξελίσσεται. Ειναι απίστευτο το πόσο καινούρια καλή μουσική υπάρχει εκεί έξω.
Τι είναι για σένα κλασικό;
Κάτι που θέλει χρόνο για να το φτιάξεις και χρόνο για να το καταναλώσεις.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου κλασικός συνθέτης και γιατί;
Δύσκολο να απαντήσω, αλλά θα πω τον Τσαϊκόφσκι μιας και ασχολούμαι αρκετά μαζί του αυτό τον καιρό. Εκτός της αδυναμίας μου στην 6η συμφωνία του, διαβάζω τις συνεντεύξεις του και μου φαίνεται τρομερό το πόσο ξεχωριστό μυαλό ήταν. Για παράδειγμα είχε πει οτι θα σταματήσει να γράφει μουσική, όταν θα φτάσει τα 40 για να δώσει χώρο στους νέους συνθέτες. Θα ήταν ένα καλό μάθημα αυτό για το καλλιτεχνικό πελατειακό σύστημα της Ελλάδας.
Ποια έργα θα επέλεγες, αν σου ανέθετε η Deutsche Grammophon ένα ReComposed;
Ετοιμάζουμε ήδη ένα rework των εποχών του Τσαϊκόφσκι για άρπα, ηλεκτρονικά και φωνή. Πρόκειται για ένα έργο που αποτελείται απο 12 μινιατούρες για κάθε μήνα και γράφτηκε σταδιακά μεταξύ 1875-1876. Έχουμε τρία έτοιμα μέχρι στιγμής και θα τα παρουσιάσουμε στο six dogs. Το έργο είναι μέρος ενός θεατρικού μονολόγου με visuals που ετοιμάζω με την ομάδα Schnellebuntebilder.
Ποιο ήταν το καλύτερο κοινό που έχεις συναντήσει συναυλιακά;
Θα πω τους γείτονες μου που με ακούνε κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ και δεν έχουν παραπονεθεί ούτε μία φόρα.
Ποιος νέος καλλιτέχνης σου έχει τραβήξει την προσοχή;
Η Kali Uchis, οι Khruangbin, μου αρέσει η παραγωγή του καινούργιου δίσκου των Young Fathers και έμαθα πρόσφατα για την DJ Mafalda και την πλατφόρμα Melodies International που οποία κάνει καταπληκτική ερευνητική δουλειά.
Ποια συμβουλή θα ήθελες να έχεις ακούσει αλλά δεν το έκανες;
Άρπα κόλλα.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σου φόβος;
Ότι στο ποτήρι έχει coca cola κανονική ενώ παράγγειλα zero και μπερδεύτηκε ο σερβιτόρος και ότι ο διπλανός μου στο σινεμά θα τσεκάρει το κινητό του κατά τη διάρκεια της ταινίας. Τους λέω ψιθυριστές απειλές στο αυτί τύπου godfather, όταν το κάνουν.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ήρωας/ηρωίδα της λογοτεχνίας;
Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή.
Σε ποια ταινία θα ήθελες να γράψεις τη μουσική;
Στo «Mon Oncle» του Jacques Tati.
Ποιους παραγωγούς της ηλεκτρονικής σκηνής θα επέλεγες να ρεμιξάρουν το «Pragma»;
Tον Theo Parrish, τον Photay και τον Hudson Mohawke. Και σε μία παράλληλη πραγματικότητα τον Larry Levan να παίρνει λούπες και να κολλάει φωνητικά από την Etta James και τον Sylvester.
Μοιράσου μαζί μας μια μικρή ιστορία με σένα ως μαθήτρια άρπας στο ξεκίνημά σου.
Έχω μια ιστορία που έχει να κάνει με τις συμβουλές, που με ρώτησες πριν, και την τελεολογία. Πριν από πέντε χρόνια περίπου έδινα οντισιόν για να μπω στο Universität der Künste στο Βερολίνο και στην τάξη μιας από τις πιο φημισμένες αρπίστες στο κόσμο. Πήγα γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες να περάσει κάποιος είναι πολύ χαμηλές. Είναι πάντα μόνο μία θέση άδεια και επιλέγονται συνήθως Γαλλίδες γιατί η καθηγήτρια είναι Γαλλίδα. Επίσης βοηθάει να είσαι όσο πιο νέος γίνεται. Οι υπόλοιπες λοιπόν διαγωνιζόμενες ήταν Γαλλίδες και 20άρες. Επομένως εγώ ως τίποτα από τα δύο και με μια χρόνια απέχθεια στις οντισιόν λούζομαι από κρύο ιδρώτα και αποφασίζω να μην παίξω. Ισχυριζόμενη πως ο λόγος είναι ότι δεν θέλω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα και ότι είναι υποτιμητικό να παίζω μπροστά από επιτροπή εφόσον δεν έχω καμία πιθανότητα, παίρνω τηλέφωνο έναν πολύ κοντινό μου φίλο και του εκμυστηρεύομαι την απόφασή μου. Εκείνος μου λέει ότι δεν έχω τίποτα να χάσω και ότι πρέπει να το δοκιμάσω, έστω για τελευταία φορά. Η εμπειρία των ακουσμάτων που έχω πίστευε ότι δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνη μιας 20άρας. Και ότι αυτό θα μετρήσει. Δεν ξέρω αν αυτό μέτρησε στ’ αλήθεια, αλλά εγώ τελικώς έπαιξα και πήρα τη θέση. Και ακολούθησαν 2 χρόνια που απορρόφησα σαν σφουγγάρι ό,τι είχε να μου δώσει η καθηγήτρια αυτή, της οποίας η αφίσα ήταν στην αίθουσα του Ωδείου που πήγαινα μικρή. Και ξαφνικά είμαι ευγνώμων για όλες τις δυσκολίες που με έφεραν μέχρι εκεί. Γιατί ήταν πολλά τα όχι που είχα ακούσει μέχρι τότε. Ναι, σίγουρα, θα μπορούσες να είσαι πιο όμορφος, πιο πλούσιος, πιο πετυχημένος, πιο αγαπητός, αλλά δεν είσαι ακόμη έτοιμος για αυτό. Δεν είναι πολύ ενθαρρυντική η σκέψη;
Μιλήσαμε με τον τραγουδοποιό, μουσικό παραγωγό και γιατρό, Βασίλη Παπαζώτο, για τις πετυχημένες διασκευές στο project Μουσικό Μπαλκόνι και την αγάπη του για τη μουσική και ιατρική
13°
