Δύο από τα πιο εμβληματικά, χαρισματικά, επιδραστικά και ουσιώδη ελληνικά συγκροτήματα έχουν έτοιμα καινούργια άλμπουμ –σχεδόν– ταυτόχρονα κι εγώ έχω την τύχη να κάνω ένα μακροβούτι μέσα τους, λίγο πριν κυκλοφορήσουν.
Πριν αρχίσω όμως να γράφω για τα άλμπουμ, έχω να πω σε κάποιους «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω» –με αφορμή διάφορα που διάβασα στο fb– ότι πρέπει να σέβεστε.
Όποιος δεν ξέρει να σέβεται, να τιμάει, να θαυμάζει, να είναι γενναιόδωρος, να αντιλαμβάνεται την άδολη αγάπη για τη μουσική, όποιος δεν βλέπει την πνευματικότητα αυτών των ανθρώπων και το πώς η μουσική τούς έκανε –πρώτα απ’ όλα τους ίδιους– καλύτερους ανθρώπους, τότε δεν του αξίζει ούτε να ακούει αυτή τη μουσική ούτε «δικαιούται» να μιλάει. Όποιος έχει να πει κάτι ουσιώδες εναντίον των Last Drive ή των Στέρεο Νόβα ας μιλήσει τώρα, αλλιώς ας το βουλώσει για πάντα.
Γιατί πέρα από την καλλιτεχνική αξία του έργου τους, που εδώ χωράει μια δόση υποκειμενικότητας, υπάρχει το αντικειμενικό δεδομένο για την επίδραση που άσκησε η παρουσία τους στην ελληνική σκηνή, για το πώς έγιναν εκφραστές μιας φάσης, μιας γενιάς, μιας εποχής, για το πώς ενέπνευσαν άλλους ανθρώπους να θέλουν να γίνουν μουσικοί, για το πώς οι στίχοι τους έγιναν λέξεις που εξέφρασαν αισθήματα και σκέψεις ανθρώπων που ζουν γύρω μας, που είναι φίλοι μας, που είμαστε εμείς. Κι αυτό είναι άξιο παντοτινής εκτίμησης και αιώνιου θαυμασμού.
Όμως το θέμα μας είναι οι δίσκοι...
Στέρεο Νόβα - Ουρανός
Το άλμπουμ της επανασύνδεσης, επειδή η σκόνη του χρόνου μπορεί και θάβει τις διαφορές. Έκαναν κάτι μαζί, δεν είναι μισός προσωπικός δίσκος του Κ. Βήτα κι άλλος μισός του Μ. Δέλτα. Όσοι έχουν αναμνήσεις από τους Στέρεο Νόβα, όσοι κράτησαν επαφή μαζί τους με τις προσωπικές διαδρομές τους, θα βρουν εύκολα κλειδιά να συνδεθούν. Ανέκαθεν τα λόγια έπαιζαν σπουδαίο ρόλο για τους Σ.Ν. κι αυτός ο δίσκος συνοδεύεται από ένα κείμενο. Από αυτό δανείστηκα λέξεις και φράσεις (μέσα σε εισαγωγικά) για τα παρακάτω: Τρίγωνο. Ένα pulse φωτός που περικλείει τη σοφία και των δύο. Ισορροπία. Ρυθμού, μελωδίας, spoken word, 90s αναμνήσεων, «ένα τραγούδι που διασχίζει κάθετα το δρόμο». Τα δένδρα. «Μια μεγάλη βαθιά τρύπα στο χώμα και ο αέρας δυνατός πίσω απ’ τον τοίχο». Γέφυρες. Ένα από τα τρία σύντομα μουσικά θέματα που στολίζουν τον δίσκο σαν ζαχαρωτά. Βίντεο Κλαμπ. Ο υπνωτισμός ενός ρέιβ πάρτι, «αν και δεν μπορούμε να θυμηθούμε τίποτα. Μόλις λες μια χρονιά, ο αριθμός λιώνει σαν δάκρυ». Νέα Μόδα. Η πόλη παίρνει μια ποπ απόχρωση, «γυρνάει ανάποδα κι ένα σωρό χιλιάδες λουλούδια πέφτουν σαν βροχή. Η αγάπη είναι η τέλεια στιγμή, είπε. Αν δεν συγχωρήσεις, δεν μπορείς να βιώσεις την αληθινή αγάπη».
Ουρανός. «Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από τη δημιουργία κι αυτό… είναι το διάστημα». Το άλμπουμ έχει μπλε ουρανό. Ασύμμετρη διάταξη. Ο αστροναύτης δεν επικοινωνεί πια. Το πιάνο διαμαρτύρεται κατά διαστήματα. «Η θλίψη στο πρόσωπο ενός γορίλα που έχασε την αγαπημένη του». Πισίνα. Ένα ευφυές κοινωνικό σχόλιο που διαρκεί 30΄ αλλά τσακίζει κόκαλα. Θηβών. «Πηγαίναμε μία πίσω και μία μπροστά μέχρι που πέρασαν χρόνια και σπίτια για να γυρίσουμε. Κάπως έτσι όλοι στέκονται με θαυμασμό στον αέναο κύκλο». Ζενίτ Ε. Μια στιγμή, όσο ανοιγοκλείνει το διάφραγμα μιας φωτογραφικής μηχανής. Δίαυλος 7. Ηλεκτρονικές κλακέτες. «Ενας στρογγυλός τοίχος από νερό που ορθώνεται μπροστά μας σαν διάφανο μονολιθικό κυκλικό σχήμα, ανέκφραστο και σιωπηλό. Το νερό σχηματίζει αργούς κυματισμούς». Ακτογραμμή. Τηλεγράφημα με σήματα μορς, spoken word και ηχητική ατμόσφαιρα. «Η καρδιά δεν πεθαίνει γιατί γνωρίζει την προέλευση». Νέα μόδα (Padmix). Ο δίσκος τελειώνει με «ηλιοτρόπια και δάση».
Το συγκρότημα που έχει κερδίσει το στοίχημα και την εκτίμηση γι’ αυτό που είναι και όχι απαραίτητα γι’ αυτό που παίζει μόνο. Απλά υλικά από το ροκ σύμπαν, αγάπη και σεβασμός για τη ροκ μυθολογία, πείρα που έχει βάθος και μεράκι που δεν σώνεται σαν το λάδι στο καντήλι. Όλα αυτά κάνουν ένα εξαιρετικό χαρμάνι, προσωπικό και ευδιάκριτο.
Ever last ingIntro. Κομψή ψυχεδελική εισαγωγή που μας λέει –εν συντομεία– ότι πρέπει να βγάλουμε το καπέλο μας για να μπούμε κι ότι όλο το άλμπουμ είναι στο χέρι, ψιλοβελονιά. Always the sun. Ένα τραγούδι που λιάζεται κάτω απ’ τον καυτό ήλιο των 90s και του grunge. The Wave. Το κατάλληλο κύμα για να σερφάρεις στο ροκ σύμπαν των Last Drive. White Knuckles. Ένας ινστρουμένταλ συμπαγής, επικός ροκ τοίχος χτισμένος στα 70s, που όμως έχει πάνω του σημερινά γκράφιτι και κάνει κάτι «soundwall» αλά Spector να φαίνονται σαν παραβάν. Snakecharmer. Για να μαζευτούν τα μαθητούδια να μάθουν πώς είναι ένα ολοκληρωμένο ροκ τραγούδι, με μελωδία, κουπλέ/ρεφρέν, αρχή, μέση και τέλος. Αν τα ραδιόφωνα δεν μάσαγαν ροζ τσιχλόφουσκες, δεν έπαιζαν για τα κομμωτήρια και δεν φοβόντουσαν τις ροκ κιθάρες, θα το ’παιζαν κάθε μέρα. Angel. Ένα αστικό μπλουζ που περονιάζει τα κόκαλα, τόσο βαρύ όσο η υγρασία που γίνεται πρωινή πάχνη και τόσο δυνατό όσο η παραμόρφωση της ηλεκτρικής κιθάρας που την ξερνάει ένας ταλαιπωρημένος ενισχυτής με το vol. τέρμα. Radio. Η ακατανίκητη επιθυμία να χορέψεις χοροπηδώντας με τον παλιό χίπικο τρόπο, μόνος, σιωπηλός και αβοήθητος. Το τραγούδι που σε συνδέει με το σύμπαν της ποπ κουλτούρας, που σε κάνει να θέλεις να πεις σε κάποιον άγνωστο πως τον αγαπάς, που σε βγάζει στο δρόμο για οτοστόπ. Yiagos. Δεν ξέρω ποιος είναι ο Γιάγκος, δεν υπάρχουν και λόγια για να μου πουν. Απ’ ό,τι ακούω όμως πρέπει να είναι φευγάτος, σοβαρός, ονειροπόλος, στοχαστικός, να έχει ζήσει τα 70s, τα 80s και τα 90s έντονα, να έχει περιπλανηθεί ως τον ορίζοντα της ροκ ψυχεδέλειας, να του αρέσουν το μπάσο και τα τύμπανα, να έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι που συνεχίζεται.
Ουρανός. «Ο εαυτός μας προσδιορίζεται μέσα από τη δημιουργία κι αυτό… είναι το διάστημα». Το άλμπουμ έχει μπλε ουρανό.
