Προάγγελος του δίσκου «Ουρανός», το τραγούδι «Ισορροπία» είναι ό,τι πιο πολύ συζητιέται (και ακούγεται) στην Αθήνα της άνοιξης. Ναι, δεν έπαψαν ποτέ οι Στέρεο Νόβα να απασχολούν το κλεινόν. Η ποίησή τους, ο ήχος τους, οι εικόνες, το Zeitgeist της «στερεονοβοσύνης» μοιάζει με την απόλυτη καρτ ποστάλ από τα 90s. Καμιά μπάντα δεν έπαιξε τόσο ιδρωμένα αλλά και ποιητικά. Για το σώμα και την καλοσύνη, για το αστικό μελαγχολικό τοπίο των συνοικιών και των φωταγωγών του κέντρου. Για την Ανατολή του ήλιου όπως τον κοιτούσες από τον Λυκαβηττό και για τα ηλεκτροφόρα στρομπς κάποιων κλειστών κλαμπ της συμφοράς, σε Μπουρνάζι ή κυριλοπέριξ της ΣταδιοΣυγγρού, που τα παιδιά τριγυρνούσαν ζητιανεύοντας αγάπη και περιπέτεια.
Ήταν λογικό, εύλογο και στοπ δε πρες, επομένως αυτό που συνέβη με την «επαναφορά» τους. Κανένας μετά τους «Στέρεο» δεν μπόρεσε τόσο ολιστικά να πιάσει και να παλμογραφήσει τον ήχο, τα όνειρα, τις απογοητεύσεις, τη μυστική και φανερή ζωή της Αθήνας. Όπως και η συναυλία-επανένωσή τους το καλοκαίρι στο Νιάρχος, ναι, με το που έσκασαν τα νέα, ένας ψίθυρος που έγινε βοή ξεχύθηκε στην πόλη. Ένα νοσταλγικό αχ, ένα παραληρηματικό yeeeessss, αλλά και την ίδια ώρα ένα μούδιασμα, μετά των δύο αμείλικτων ερωτήσεων, φαν προς «φαν», ή δύσπιστη Κασσάνδρα προς επαγγελματία «θάφτερμαν»: α) Τι καινούριο θα έχουν να πουν οι «μεσήλικες» πια Κ. Βήτα και Μ. Δέλτα, έλα, μωρέ, αρπαχτή θα κάνουν, σε λίγο η φάση θα θυμίζει Πυξ Λαξ. 2) Haters gonna hate ή και κατευθείαν το πόρισμα: θα είναι για τα μπάζα.
Τόσες μέρες στο ίντερνετ παρακολουθώ τον «διάλογο», σε επίπεδο χολής και τοξικότητας. Μα και στην απέναντι πλευρά, αυτή που πάντα αγαπά τους «Νόβα»- ανήκω εδώ- ένα σφίξιμο και ένα κράτημα υπήρχε: λίγα από τα γκρουπ που αγάπησα κατάφεραν μετά το τέλος τους να ξανακάνουν μια νέα αρχή, τις περισσότερες φορές το αποτέλεσμα ακούγεται τραγικό ή υποδεέστερο των προσδοκιών.
Κι έτσι ακούω την «Ισορροπία» και... επανασυνδέομαι μαζί τους. Αυτό το τέκνο άμπιεντ με λιώνει με το που σκάει στα ηχεία, και ο Βήτα με τους στίχους-ραντάρ σαν σύννεφα στον μολυβένιο ουρανό, ή και μαγνητοταινία που έρχεται από τον ήλιο, με εκτοξεύει ξανά στη «στερεονοβοσύνη»: ένα σύστημα ήχων και αξιών, με ταυτόχρονες συναισθηματικές μνήμες αλλά και με τα δυο μου μάτια-καρδιά να ανιχνεύουν την πορεία στο τώρα! Ναι, οι Στέρεο Νόβα επιμένουν σε μηχανήματα και ήχους, συχνότητες και μπλιπ-μπλοπ όπου οι λέξεις σχηματίζουν τετράγωνες λίμνες. «Κι όμως περπατούσε, δεν ήταν σίγουρο αν κοιτούσε, τα ψηλά άδεια κτίρια, πρίσματα, παρά μόνο φιλούσε τον εαυτό της, και σαν τζάμι σπασμένο γελούσε».
Οι καινούργιοι Στέρεο Νόβα και η «Ισορροπία» είναι μια εκδοχή από την Αθήνα του τώρα, του κόσμου σήμερα, της πόλης που κάποια από τα παιδιά της θα κοιτάζουν πάντα ψηλά στον ουρανό, καθώς το λεωφορείο θα πιάνει Πειραιά ή Καλλίπολη, καθώς άπειρα βλέμματα στο μετρό θα κουβαλούν μια αδειοσύνη, μα και την ίδια στιγμή θα προσμένουν πάντα ένα βλέμμα συμπόνιας, στοργής και σεβασμού. Ο δίσκος τους θα κυκλοφορήσει στις 4 Μαΐου. Τότε η εικόνα θα είναι συνολική. Μα το τραγούδι- προάγγελος πιστοποιεί πως τα σκυλιά, το φανάρι της Λένορμαν, η ίδια πάντα ταινία, θα παίζει και θα παίζει στο ριπίτ. Και οι τίτλοι του τέλους θα γράφουν πως δεν υπάρχει τέλος, υπάρχουν μόνο καινούριες αρχές, νέες ζωές. Κι αυτό ήταν - είναι με αγάπη από μένα για σένα κι από μένα σ' αυτούς: Στέρεο Νόβα θα είναι πάντα η νέα τάξη που χτυπάει! Πόσο πιο πολύ να πιάσεις και να νιώσεις τον ενθουσιασμό μου, για τα αγόρια που επέστρεψαν!
