Μια παρέα φίλων, με εμπειρία από συνεργασίες με διάφορα μουσικά σχήματα των τελευταίων χρόνων, ενώνεται σε ένα κουαρτέτο που αγαπάει την τζαζ (με την ευρεία έννοια) και δημιουργεί ένα ντεμπούτο άλμπουμ που ρέει σαν ρυάκι. Με βάση την τζαζ και υλικά από την acid jazz αλλά και από αυτό που εμείς οι παλιότεροι θα λέγαμε jazz-rock, με το απαραίτητο χιούμορ που έχουν ανάγκη όλες οι καλλιτεχνικές πράξεις (αυτοπροσδιορίζονται –ας πούμε– ως legendary Greek living composers ή η πρώτη σύνθεση έχει τίτλο: ΘουΒου) δημιουργούν ένα δίσκο που πατάει γερά σε καλά παιξίματα, που ακούγεται απνευστί και πολύ ευχάριστα, κερδίζοντας επάξια μία θέση σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον παζλ της νέας ελληνικής σκηνής της τζαζ που όλο και διευρύνεται.
Melentini - ZRSHA; Fundus Uterus
Η Melentini αποτολμά το «άλμα στο κενό». Η κλασική παιδεία, ο προηγούμενος δίσκος, το πείραμα με τον ελληνικό στίχο, οι μουσικές για τον κινηματογράφο, οι συνεργασίες, όλα γίνονται το χαρμάνι αλλά και η κινητήρια δύναμη για να δοκιμάσει με ένα πιο σύνθετο έργο.
Εδώ κυριαρχεί η ατμόσφαιρα και οι εικόνες, η φωνή της γίνεται βασικό όργανο της μουσικής δράσης, το άλμπουμ ορίζεται από μία κεντρική ραχοκοκαλιά, οι ηλεκτρονικοί ήχοι είναι κυρίαρχο στοιχείο, όλα έχουν γίνει με τη φροντίδα και το μεράκι σεβαστικών προς τη μουσική ανθρώπων. Όλα αυτά όμως δημιουργούν μία «εσωστρέφεια» που πρέπει να σπάσεις για να βρεις δίαυλο επικοινωνίας με το άλμπουμ, ακριβώς όπως συμβαίνει και με την εντυπωσιακή αλλά περίπλοκη συσκευασία με ένα μεγάλο κομμάτι χαρτί που διπλώνει με μαγνήτες και χρειάζεται προσπάθεια μέχρι να βρεις πώς θα φτάσεις στο ίδιο το cd, που είναι και το ζητούμενο.
Empty Frame -Who Wants to Ride the Horse
Υπάρχουν συνθέσεις που η ένταση ανεβαίνει σε σχέση με το παρελθόν και η πιο σύνθετη φόρμα του προγκρέσιβ κυριαρχεί και υπάρχουν άλλες που διατηρείται το πιο απλό, λιτό και συγκινητικό στιλ της μπαλάντας στο οποίο –κυρίως– μας έχουν συνηθίσει και το οποίο γίνεται κατανοητό πως είναι το «φυσικό τους περιβάλλον» και μέσα σε αυτό μπορούν να κάνουν ωραία και υγιή τραγούδια. Έτσι το άλμπουμ, ενώ διαθέτει τόσα καλά στοιχεία και μερικά δυνατά τραγούδια, χαρακτηρίζεται τελικά από μία ανισότητα που το μετεωρίζει.
Αβαντγκάρντ; Άμπιεντ; Σινεμάτικ; Όταν αρχίζει η μουσική, οι ορισμοί πάνε περίπατο. Είναι απλώς λέξεις που μας βοηθάνε να περιγράψουμε αυτό που δύσκολα περιγράφεται.
Εδώ και χρόνια ο Δημήτρης Καμαρωτός ντύνει μουσικά τις πιο ενδιαφέρουσες και πρωτοποριακές θεατρικές παραστάσεις, παίζει ζωντανά σε καλλιτεχνικές δράσεις και δημιουργεί ηχητικά τοπία όπως κανένας άλλος. Παρότι η μουσική του αφετηρία είναι τα μαθηματικά, είναι πάντα κρυμμένο στον ήχο του ένα βαθύ συναίσθημα, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και σε αυτές τις επιλεγμένες ηχογραφήσεις του, που καλύπτουν μία μουσική και δημιουργική πορεία από τη δεκαετία του ’80 ως τις μέρες μας. Δεν ξέρω πόσοι ακροατές έχουν απομείνει που βάζουν στο πλατό ένα άλμπουμ βινυλίου και ακούνε με αφοσίωση και ενδιαφέρον μέχρι να τελειώσει η πλευρά και μετά γυρνάνε τον δίσκο από την άλλη κι αυτό για «πολλές και κατ’ ίδίαν ακροάσεις». Όσοι το κάνουν, πάντως, θα ανταμειφθούν.
13°
