Stand up comedian ή μουσικός; O Αριστοτέλης Ρήγας ανακατεύει και τα δύο με τρέλα

 

Πότε και γιατί αποφάσισες πως ήρθε η στιγμή να ανέβεις σε μια σκηνή και να κάνεις τον κόσμο να γελάσει; 
Ηταν, θυμάμαι, ένα δειλινό του Απρίλη, το μούχρωμα έβαφε το μουράγιο με χρώματα που θα ζήλευε ένας Βαν Γκόγκ, ένας Βαν Μπάστεν, ένα Βαν εταιρίας μεταφορών. Οι βουκαμβίλιες μοσχοβολούσαν ανθισμένες και οι μέλισσες γύριζαν από ένα ακόμα τους live. Προφανώς, και για να απαντήσω όντως στο ερώτημα, δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που το αποφάσισα. Ήταν μια φυσική πορεία που ξεκίνησε από τα οικογενειακά τραπέζια όπου όλοι έλεγαν αστεία, τις παρέες μου, που λέγαμε ανέκδοτα για ώρες, πέρασε από το ερασιτεχνικό θέατρο και κατέληξε στη συμμέτοχή μου στο 2ο φεστιβάλ κωμωδίας το 2012 όπου έπαιξα για πρώτη φορά κείμενά μου στο ευρύ κοινό. Το μόνο που αποφάσισα συνειδητά ήταν να δηλώσω συμμετοχή στο φεστιβάλ και το έκανα μόνο και μόνο επειδή ήθελα να πω τα αστεία μου σε κοινό. Τα υπόλοιπα κάπως τακτοποιήθηκαν μόνα τους. 

 

 

Τι υπερισχύει περισσότερο σαν ιδιότητα μέσα σου, όταν στήνεις μια παράσταση. Του κωμικού ηθοποιού, του standup comedian ή του μουσικού; 
Ο standup comedian είναι όλα αυτά μαζί. Κυρίως υπάρχουν δύο «αποστολές» που πρέπει να φέρουμε εις πέρας. Η πρώτη είναι αυτή του συγγραφέα. Θα πρέπει να γράψουμε τα αστεία μας, να παράξουμε το υλικό μας, και στη συνέχεια να τα δομήσουμε σωστά, να πετάξουμε τα περιττά, να φέρουμε το κείμενο στη θέση που πρέπει να έχει ώστε να είναι αποτελεσματικό, να φέρνει δηλαδή συχνά και μεγάλα γέλια. Ο δεύτερος ρόλος μας είναι αυτός του performer. Θα πρέπει να επικοινωνήσουμε το υλικό μας, να δώσουμε ζωή στα αστεία μας και να τα φέρουμε στη σκηνή. Στη δική μου περίπτωση, επειδή είμαι και μουσικός, αναπόφευκτα η μουσική κατέληξε να μου δίνει υλικό για κωμωδία. Εφαρμόζοντας τους κανόνες που διέπουν το standup comedy στη μουσική, βρίσκει κανείς μεγάλο κωμικό πλούτο. Εξάλλου η κωμωδία βρίσκεται στην κάτω όψη της πραγματικότητας, είναι παντού, απλά θα πρέπει κάποιος να έχει υποψιασμένο μάτι για να την παρατηρήσει. 

 

 

Πόσες λέξεις υπολογίζεις πως έχεις «πειράξει»; Ποια είναι η αγαπημένη σου; 
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ αυτό! Πω! Τώρα φαντάζομαι ότι όλες οι λέξεις που έχω πειράξει συναντιούνται και κάνουν ομαδική ψυχοθεραπεία και λένε «και εμένα με πείραξε, και δεν του είχα κάνει τίποτα...». Φαντάζομαι ότι είναι αρκετές! Σίγουρα αν μαζευτούν όλες μαζί «με έχουν»! Τώρα, η αγαπημένη μου λέξη είναι το «κομπορδέλι». Θυμίζει πουλί, θα μπορούσε να είναι εξάρτημα, ανταλλακτικό, ή επτανησιακό έδεσμα. Κανείς δεν ξέρει. Ουτε καν εγώ που μόλις τη σκέφτηκα. Επίσης μου αρέσει και το «πιτσικάρει». Υποδηλώνει μια βλάβη που δεν είναι ξεκάθαρη και νομίζω θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για οτιδήποτε. Π.χ. «ο προϋπολογισμός έχει πιτσικάρει. Χρειάζεται επειγόντως στο πρώτο τρίμηνο ένα κομπορδέλι».

 

 

Στην παράσταση κάνεις δικά σου mash up ξένων και ελληνικών τραγουδιών. Το μυαλό σου παίζει ασταμάτητα μελωδίες και στήνει μουσικούς συνδυασμούς; 
Οχι ακριβώς, μερικά μου έχουν έρθει στο ταξί που συνήθως το ραδιόφωνο παίζει πράγματα που δεν θα έβαζα να ακούσω στο σπίτι μου, άλλα μου έχουν έρθει ενώ παίζω κιθάρα, κάποια είναι πραγματικές ιστορίες, άλλα τα έχω σκεφτεί συνηδειτά δοκιμάζοντας διάφορα πράγματα. Η διαδικασία μπορεί να είναι διαφορετική, άλλοτε με βρίσκει τυχαία ενώ κάνω κάτι άλλο και άλλες φορές επικαλούμαι την έμπνευση συνειδητά. Πάντως σίγουρα κάνω διαλείμματα...

 

Με ποιο mash up σου θεωρείς ότι ταυτίζεται το κοινό σου περισσότερο; Ή δημιουργεί τη μεγαλύτερη έκπληξη και γέλιο; 
Νομίζω ότι είναι η μετάφραση του «Killing in the name of» των Rage Against The Machine στα Τρικαλινά. Είναι αστεία η μετάφραση αγγλικών στίχων στα ελληνικά, αλλά η μετάφρασή τους απ’ ευθείας στα τρικαλινά είναι απογειωτική.

 

Ποιο τραγούδι σού έχει έρθει να «πειράξεις» τελευταία; 
Εχω παρατηρήσει ότι το «γέλα πουλί μου γέλα», πέρα από το γεγονός ότι έχει τίτλο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως διαφημιστικό σλόγκαν για κέντρο αντιμετώπισης της στυτικής δυσλειτουργείας, έχει στίχους σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο και θα μπορούσε εύκολα να ενορχηστρωθεί ως τσάμικο, καλαματιανό, νησιώτικο, κρητικό κτλ κτλ...

 

 

Sun Kil Moon – Ghosts of the great highway. To ξέρω, ο δίσκος υπάρχει από το 2003, ναι, ζούσα σε σπηλιά, οκ, τι να κάνω τώρα τον ανακάλυψα και ποτέ δεν είναι αργά για μουσική που σου αλλάζει τη ζωή.

«Carry me Ohio» από τον παραπάνω δίσκο. Ένα αδιανόητο αριστούργημα, τόσο απλό και τόσο συγκινητικό.

Φίλιπ Ροθ – Η συνωμοσία εναντίον της Αμερικής. Ο Ροθ δεν είναι από τους αγαπημένους μου συγγραφείς, αλλά στο συγκεκριμένο βιβλίο ακολουθεί μια μέθοδο που χρησιμοποιείται συχνά και στην κωμωδία. Ξεκινάει με ένα «what if…» και μας αφήνει να δούμε που θα εξελιχθεί.

Altered Carbon. Φοβερή ατμόσφαιρα, εξαιρετικό εικαστικά και σεναριακά και χρησιμοποιεί μια αστυνομική ιστορία ως πρόσχημα για βαθύτερες σκέψεις.

Πολύ πρόσφατα αναγκάστηκα λόγω της ερώτησης να ανακαλύψω τον Stuart Goldsmith, έναν καταπληκτικό κωμικό, που συνδυάζει αστεία διαφορετικών ειδών και στυλ κι ο οποίος «τρέχει» το podcast The comedian’s comedian, ενα θησαυρό για κωμικούς και γενικά για λάτρεις της κωμωδίας. Το ακούω εδώ και μήνες. 

 

 

Σε ένα παράλληλο σύμπαν με ποιους θα ήθελες να βρεθείς και να συμπράξεις επί σκηνής; Και τι θα παρουσιάζατε; 
Αν θεωρήσουμε ότι υπάρχει άπειρος αριθμός πιθανών παράλληλων συμπάντων, σίγουρα σε κάποιο από αυτά ο Κομπέιν δεν έχει αυτοκτονήσει, ο Λέμυ ακόμα ζει, ο Τζιμάκος κάνει παραστάσεις, ο καπιταλισμός έχει εξαλειφθεί ως παιδική ασθένεια του πολιτισμού, εγώ έχω μαλλιά και ο Σύριζα είναι αριστερό κόμμα. Ωστόσο σε κανένα από αυτά τα σύμπαντα δεν τολμώ να φανταστώ ότι παίζω στην ίδια σκηνή με τον Κερτ, η τον Λέμυ και ότι χτυπιέμαι με τον Τζιμάκο στους ήχους των μετάλλικα. Πιο πιθανό θα ήταν να κάνω ντουέτο με τον κακοφωνίξ, αλλά εντάξει όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

 

 

Ποια ήταν η πιο περίεργη, αστεία ή εξωφρενική αντίδραση από κάποιον θεατή;
Θεωρώ ως παράσημό μου την αντίδραση ενός θεατή σε μια παράσταση, ο οποίος είπε στον διπλανό του, αρκετά καθαρά ώστε να τον ακούσω, το «τι λέει ο μ....κας!». Είχε γελάσει τόσο πολύ που πέρασε στο επόμενο στάδιο, της υπαρξιακής απορίας. 

 

Μετά από δύο χρόνια παρουσίασης του «musicomedy» τι είναι αυτό που τελικά μένει; 
Αυτή η παράσταση είναι η πρώτη μου σόλο παράσταση και στην ουσία είναι το αποτέλεσμα όλης της δουλειάς μου από τότε που ασχολήθηκα με την κωμωδία μέχρι τη στιγμή που την ανέβασα. Φυσικά, η παράσταση εχει εξελιχθεί κι’ άλλο από τότε, έχει μεγαλώσει, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κλείσει τον κύκλο της. Εχει τα πρώτα μου αστεία, είναι αρκετά αυτοβιογραφική και την αγάπησα τρομερά. Έχω ζήσει μοναδικές εμπειρίες παίζοντας το musicomedy στην Αθήνα και την επαρχία. Έκανα νέους φίλους, γνώρισα νέους τόπους, και ένιωσα μεγάλη χαρά που έκανα πολλούς ανθρώπους να χαρούν με τα αστεία μου. Αυτό που θα μείνει λογικά μετά από την τελευταία παράσταση του στο Ίλιον την Τετάρτη 28/3, θα είναι το βίντεο της μαγνητοσκόπησης και η αφίσα της παράστασης στον τοίχο του σαλονιού μου.

 

Τι ακολουθεί;
Ετοιμάζω την επόμενη παράστασή μου η οποία θα παιχτεί σε μορφή προσχεδίου στο φεστιβάλ κωμωδίας στην Αθήνα στα μέσα Μαϊου.