Ήταν πρωτοποριακό και πολύ νεοϋορκέζικο να είσαι ένα νευρόσπαστο τη δεκαετία του ’80 και τώρα που τόσοι πολλοί προσπαθούν να αντιγράψουν τον ήχο και τη φόρμα των Talking Heads, είναι πολύ cool και πολύ μοντέρνο να είσαι ανθρώπινος. Ο David Byrne είναι πια ένας «κανονικός» μεσήλικας που η μουσική τον έκανε καλύτερο κι έτσι το νευρόσπαστο εξανθρωπίστηκε μετά από μια γερή θεραπείας με βραζιλιάνικους ρυθμούς.
Έχει καλούς φίλους (Brian Eno, Daniel Lopatin, Jack Penate, Doveman), ζητάει δημοσίως συγνώμη που στον δίσκο συνεργάστηκε μόνο με άνδρες και φτιάχνει ένα στοχαστικό άλμπουμ χρησιμοποιώντας κομμάτια και θρύψαλα της μουσικής του διαδρομής. Δεν θα ενθουσιαστείς αλλά πολύ θα ευχαριστηθείς ακούγοντας αυτόν τον δίσκο, ειδικά αν συνδέεσαι με τον David Byrne από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 ή αν τον είδες ζωντανά στη Λεωφόρο.
Me and My Kites -Natt O Dag
Κοιτάζοντας μια φωτογραφία αυτής της παρέας από τη Σουηδία, με τα λαχούρια, τα λουλουδάτα πουκάμισα και τα χαϊμαλιά, αναρωτιέμαι πώς μου ξέφυγαν τη δεκαετία του ’70, αλλά μετά συνειδητοποιώ πως είναι τώρα, μόνο που συχνά στις μέρες μας το τότε και το τώρα συναντιούνται κι εγώ είμαι η γέφυρα. Εύκολα μπορώ να πω πως τα ’χω ξανακούσει αυτά από τους Beatles, από τους Caravan, τους Soft Machine, τους Pink Floyd, τον Kevin Ayers, τους Incredible String Band ή απλώς να ακούσω ευχάριστα αυτό το σεβαστικό, φρέσκο, λυρικό, χαριτωμένο και πειστικό χίπικο σύνολο της ψυχεδελικής ποπ. Διαλέγω το δεύτερο…
U.S. Girls - In a Poem Unlimited
Όταν λέμε ποπ μας έρχεται αυτομάτως στο νου ένα είδος μάλλον ρηχό και ανυπόληπτο που –συνήθως– θέλει να εκτείνεται σε πλάτος (μετρώντας τις πωλήσεις) και όχι σε βάθος. Υπάρχουν όμως πολλές εξαιρέσεις (που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) και η αμερικανίδα Meg Remy (που ο έρως την έχει οδηγήσει στον Καναδά) είναι μία από αυτές. Όπως ακριβώς έκανε και ο Anohni με τον τελευταίο του δίσκο, έτσι και η Meg Remy/U.S. Girls με το 6o της άλμπουμ δοκιμάζει να συνδυάσει την ποπ μουσική φόρμα με ένα πολιτικό/κοινωνικό/στοχαστικό περιεχόμενο και τα καταφέρνει θαυμάσια, αποδεικνύοντας πως οι ταμπέλες και οι αφορισμοί δεν έχουν θέση στην ποπ κουλτούρα.
Το αφεντικό της θρυλικής (πια) XL Recordings βγάζει δίσκο. Θα μπορούσε να είναι απλώς ένα καπρίτσιο ενός πλούσιου και πετυχημένου επιχειρηματία κι ενός καλού παραγωγού. Ευτυχώς δεν είναι. Καθώς έχουν περάσει από τα χέρια του δεκάδες σπουδαίοι δίσκοι κι έχει συνεργαστεί με ενδιαφέροντες δημιουργούς, αλλά ξέρει και τι πουλάει, δημιουργεί ένα soul /r&b άλμπουμ βασισμένο στους ήχους της εποχής. Τι κι αν δεν είναι σπουδαίος δημιουργός… Έχει μερικές καλές εμπνεύσεις, ξέρει πώς χτίζεται ένα τραγούδι, φωνάζει σε βοήθεια μερικούς εξαιρετικούς καλλιτέχνες (Kamasi Washington, Peter Gabriel, Sampha, Owen Pallett, Damon Albarn, Infinite, Giggs, Wiki, Syd), σαμπλάρει και Curtis Mayfield, Keith Hudson, TD Jakes και Grace Jones και το χαρμάνι που προκύπτει σε βάζει με το δεξί στο κλίμα του κυρίαρχου ήχου.
11°
