Συνέντευξη με τον Αsaf Avidan

Η ιδέα για το άλμπουμ «The Study on Falling» ξεκίνησε από την  performance της γαλλίδας χορογράφου Marika Roux. Δεμένη με σκοινιά αψηφά τη βαρύτητα εμπνευσμένη από το παραδοσιακό bondage. Aπό τη γέννηση του ο άνθρωπος δέχεται αυτό το βάρος και οι μύες του εργάζονται ασταμάτητα κάθε μέρα για αυτό. Αποτέλεσε έτσι για μένα μια ιδανική μεταφορά για τα όσα έζησα αυτό το διάστημα τους τελευταίους μήνες, μια φυσική πραγματικότητα μεταφρασμένη στη μουσική. 
 

Δεν βλέπω τον κόσμο μανιχαϊστικά. Δεν είναι για μένα άσπρο ή μαύρο. Όλα αλληλοσυνδέονται. Αυτό προσπαθώ να δείξω με τη μουσική, τη ζωή, την τέχνη μου. Την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας που δίνει βάρος στα συναισθήματα και τις ανθρώπινες εμπειρίες και όχι με τη λαϊκίστικη ρητορική ενός Τραμπ. 

 

Έχω αγοράσει ένα σπίτι στην Ιταλία όπου έχω δημιουργήσει ένα στούντιο για  να γράφω τη μουσική μου στη μέση του πουθενά.  Δημιουργώ και καταγράφω εκεί όλες μου τις εμπειρίες από τα ταξίδια της περιοδείας μου.  
 

Η  συνεργασία μου στο άλμπουμ με σημαντικούς μουσικούς δεν έγινε απλώς για να γίνει. Όταν ακούς το «Knockin' on Heaven's Door» του Ντίλαν ακούς τον Jim Keltner στη ντραμς. Ο μπασίστας Larry Taylor συνόδευε τον Jerry Lee Lewis. Καθώς τα τραγούδια μου είναι βαθιά επηρεασμένα από την αμερικανική μουσική παράδοση σκέφτηκα ότι αν μπορέσω να πείσω αυτούς τους σπουδαίους μουσικούς που έγραψαν την ιστορία που με εμπνέει τόσο βαθιά θα έχω ένα σοβαρό λόγο να δημιουργήσω αυτό το άλμπουμ. Ξαφνιάστηκα από την θετική τους ανταπόκριση. Να βρίσκομαι στο ίδιο στούντιο με μουσικούς που έχουν παίξει δίπλα στον Elvis ή τον Jerry Lee Lewis.  Nα σχολιάζουν τις συνθέσεις μου, τη φωνή, τη δομή των κομματιών. Ένιωσα μεγάλη τιμή.  Τους άφησα ελεύθερους να φέρουν την τεχνοτροπία τους και το ξεχωριστό τους χρώμα.  
 

Συνήθως στις περιοδείες δεν έχω χρόνο να ανακαλύψω τις πόλεις όπου σταματάω κάθε φορά. Και μπορεί κάποια μέρα να αισθάνεσαι μόνος, την άλλη να περνάς καλά, να βαριέσαι ή να είσαι κουρασμένος. Αυτό είναι το τίμημα για να αναβαίνεις στη σκηνή. Ωστόσο στην Αθήνα είχα την ευκαιρία τις προηγούμενες φορές να δω την πόλη και μου φάνηκαν οι εικόνες πολύ οικείες ίσως  γιατί η Αθήνα μοιάζει με ένα τρόπο στο Tελ Αβίβ. 
 

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Asaf Avidan Official (@asafavidanmusic) στις 20 Δεκ, 2017 στις 12:07 πμ PST

Ένα σταθμός στην πορεία μου ήταν η εμπειρία που είχα μετά τον πρώτο μου χωρισμό. Ήμουν με ένα κορίτσι από τα 19 μου. Όταν χωρίσαμε ένιωσα χαμένος. Δεν ήξερα τι να κάνω. Παράτησα τη δουλειά μου, άλλαξα σπίτι. Όταν πήρα μια κιθάρα και τραγούδησα διαπίστωσα πόσο άμεση και θεραπευτική είναι η μουσική. Μπορούσα να εξωτερικεύσω τα συναισθήματα του με τη φωνή μου. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ότι η μουσική ήταν ο καλύτερος τρόπος για να βρω όσα χρειαζόμουν.

 

Στην εφηβεία μου υπήρχε η επιστροφή του ροκ με την σκηνή του grunge. Nirvana, Soundgarden. Αυτό συνέβη στα 12 μου χρόνια. Ήταν για μένα τα πάντα. Κάλυπτε το θυμό, τις ανησυχίες, τους φόβους μου. Στα 16 μου όμως άρχισα να βαριέμαι και να αναρωτιέμαι από πού εμπνέονται αυτοί οι μουσικοί. Άκουσα τους Doors, την Joplin.  Στα 20 μου ούτε αυτοί ήταν αρκετοί και έτσι πήγα ακόμη πιο πίσω μελετώντας τη Νina Simone, την Billie Holiday, τον Dylan, τον John Lee Hooker. Εκεί εντόπισα τον πυρήνα της αμερικανικής folk blues παράδοσης και εκεί επέλεξα να σταματήσω. Ήταν για μένα η βάση για όλη τη δυτική μουσική.   

 

Νομίζω πως σε όλες τις γενιές υπήρχε κακή pop για μαζική κατανάλωση. Δεν είναι σημερινό το πρόβλημα με την mainstream pop. Διάβαζα ένα άρθρο που έλεγε ότι σε κάθε νέα  δεκαετία ο αριθμός των λέξεων στους στίχους και ο βαθμός της πολυπλόκοτητα της σύνθεσης συνεχώς μειώνεται.  Από την άλλη υπάρχουν επιτυχημένοι καλλιτέχνες όπως οι Radiohead ή οι Arctic Monkeys, oι Queen of the Stone Age, η Fiona Apple, ο Dylan κάνει ακόμη γαμάτη μουσική ή ο Leonard Cohen μέχρι το τέλος, ο Tom Waits βγάζει ακόμη άλμπουμ. Είναι θετικό ότι υπάρχει κοινό για ονόματα όπως αυτά. Ακόμη και την εποχή του MTV μπορούσες να έχεις μια γεύση από μια διευρυμένη γκάμα μουσικής όπως  το ροκ και το alternative. 
 

 

Mε το διαδίκτυο χτυπήθηκε καθετί που δεν ήταν απόλυτα mainstream. Τα media outlets  φοβούνται να ρισκάρουν γιατί θα χάσουν χρήματα. Οπότε πηγαίνουν σε αυτά που ο κόσμος ήδη γνωρίζει. Ένα ακόμη τραγούδι της Rihanna ή κάτι που θυμίζει Rihanna. To ίδιο και στον κινηματογράφο. Ακόμη μια ταινία για υπερήρωες. Transformers 4. Fast and Furious 7.  Συνεχώς νέα νούμερα. Καταλαβαινω ότι έχει να κάνει με την κατανάλωση. Το κοινό δεν αγοράζει πια cd, oι εταιρείες δεν πωλούν τα προϊόντα τους και δεν έχουν καμία δυνατότητα για να ρισκάρουν. Το streaming είναι μη βιώσιμο οικονομικό σύστημα. Oι καλλιτέχνες δεν παίρνουν τίποτε από αυτό. Αλλά χωρίς χρήματα οι καλλιτέχνες δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να δημιουργούν. Νομίζω ότι θα υπάρξει χώρος για  εναλλακτικά ονόματα σε 2-3 χρόνια. Oπότε για μένα χωρίς να έχω singles στο ραδιόφωνο ή εκατομμύρια πωλήσεις  είναι ένα μικρό θαύμα να μπορώ να περιοδεύω με τη μουσική μου και να επικοινωνώ με το κοινό.

 

Δείτε πληροφορίες για τη συναυλία στο guide