Τέλειο! Ακούω «Μωρά» αλλά σε μια νέα εκδοχή: τζάζι, σόουλφουλ, φανκίζουσα γκρούβα σε αποδεδειγμέους ροκ ύμνους. Ενθουσιάστηκα, Στέλιο! Αλλά πώς κι έτσι; Τι σε ώθησε να «πειράξεις» εσένα;
Φέτος γιορτάζουμε τα 30 χρόνια από την πρώτη μας δισκογραφική δουλειά, και με την ευκαιρία αυτής της επετείου και σε αυτό το εορταστικό κλίμα, παρουσιάζουμε αυτήν την όντως πιο σόουλφουλ,τζαζ και φάνκι εκδοχή των τραγουδιών. Συν το γεγονός ότι ελέγχω απόλυτα και 100% το υλικό μου σε επίπεδο στίχου και μουσικής, αλλά και σε επίπεδο παραγωγής. Είναι δηλαδή δικά μου όλα τα τραγούδια και γι’ αυτό μπορώ ακόμη κι ονειρεύομαι και έχω την ελευθερία των διασκευών, επανεκτελέσεων, επανεκδόσεων και κάθε είδους παρουσίασης των τραγουδιών μου.
Μήπως, στην ουσία, μιλάμε για μια διασκευή ρεπερτορίου, που μπορεί να οδηγήσει σε άλλου είδους, και με άλλο σχήμα να σε πλαισιώνει, εμφανίσεις. Σε καφέ, ας πούμε, σε πιο lo-fi, οπότε κατ’ αντιστοιχία και σε άλλου είδους κοινό;
Ναι. Εδώ και αρκετά χρόνια, παίζουμε και σε μικρότερους πιο «άμεσους» χώρους, σε όλη την Ελλάδα. Έτσι ήθελα να αναδείξω αυτά τα «διαφορετικά» στοιχεία των τραγουδιών, που θα ταίριαζαν πιο πολύ σε αυτούς τους «ζεστούς», μικρούς χώρους. Περισσότερο ακουστικές προσεγγίσεις, με στοιχεία αυτοσχεδιασμού, πιο «ανοιχτοί» ρυθμοί και αρμονίες. Και όντως, είναι ένα καινούριο project που περιλαμβάνει και κάποιους καλεσμένους μουσικούς. Πάντα όμως παράλληλα, με τις δυνατές ηλεκτρικές μου συναυλίες με τα Μωρά στη Φωτιά, που συνεχίζονται κανονικά.
Άσχετο αλλά και σχετικό: Παλιά, τότε που ο Νιλ Γιανγκ έκανε την περίφημη περιοδεία Stars and Bars παίρνοντας σβάρνα όλα τα «καταγώγια» της Αμερικής και διασκεύαζε τον εαυτό του! Το βλέπεις με το νέο «ύφος»; Μια περιοδεία, ας πούμε, στα νησιά, μιας κι έρχεται καλοκαίρι; Στη Σαμοθράκη, κάτω από τον πλάτανο στα Θερμά, και στην Αμοργό, στο καφενείο στα Θολάρια;
Φυσικά, όπου υπάρχει ταιριαστός χώρος και διάθεση, θα παρουσιαστεί αυτό το καινούργιο project.
Είμαι σίγουρος, πως σε αυτή τη νέα «κατάνυξη» μάλλον φταίει και η Κέρκυρα, όπου ζεις τα τελευταία χρόνια. Έρχεται και Πάσχα, θυμάμαι ένα πρόσφατο, που άκουγα τις φιλαρμονικές να παιανίζουν κι ένιωσα απίστευτα: το Λιστόν, οι στολές, οι ογκώδεις γκράντε κάσες, τα πνευστά, ένιωσα τη μουσική αλλιώς. Ανεξήγητα, αλλά και απόλυτα εξηγήσιμα: έχει βαθιά ιστορία η μουσικότητα του τόπου. Συμπίπτουμε, η ιδέα μου είναι ότι μπορεί και το μέρος να σε ώθησε σε τέτοια «μονοπάτια»;
Ναι, εννοείται. Από παλιά ήθελα να χρησιμοποιήσω τέτοια όργανα, φαίνεται άλλωστε κι από τις ενορχηστρώσεις στις ηχογραφήσεις των δίσκων -η χρήση πνευστών, για παράδειγμα, μέσω συνθεσάιζερ από τον πρώτο κιόλας δίσκο και στους επόμενους- αλλά υλοποιήθηκε, πραγματοποιήθηκε στην Κέρκυρα, εδώ και 10 χρόνια περίπου. Η Κέρκυρα είναι μοναδικό νησί στη μουσική του παιδεία, από πολύ παλιά. Φαντάσου πως στον 19ο αιώνα διάσημες και πολύ επιτυχημένες όπερες του διεθνούς ρεπερτορίου έκαναν τις «πρεμιέρες» τους σε αυτό το νησί, οι οποίες πρεμιέρες θα μπορούσαν να κρίνουν ακόμη και την επιτυχία ή όχι του εκάστοτε έργου, πολλές φορές. Στη σύγχρονη τώρα εποχή, μαζί με τις πολλές φιλαρμονικές που διατηρεί το νησί και τη γενική ενασχόληση πολύ μεγάλου μέρους του κόσμου με αυτές και τη μουσική γενικά, η Κέρκυρα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα τζαζ σκηνή, με την οποία συνδέομαι πλέον στενά. Κάποιοι από αυτούς τους μουσικούς είναι μαζί μου και σε αυτό το project.
Περί φαν. Αποδεδειγμένα πιστοί, φανατικοί, αλλά και πολύ συγκεκριμένοι ως προς την «αγάπη»: ηλεκτρισμός, πανκ ροκ, ιδρώτας, χορός, μητρόπολη, γκάζι, απόγνωση, ποίηση, αλληλεγγύη. Ειδικά στα λάιβ, τα Μωρά κομίζουν πάντα τις βασικές αξίες του ροκ εν ρολ, περί έντασης, πάθους και αντίληψης για τον κόσμο. Δεν φοβάσαι με τη νέα «εκδοχή ήχου» αν οι φαν θα ακολουθήσουν αυτή τη φάση;
Όχι, δεν εγκαταλείπουμε τις ροκ εν ρολ ρίζες μας, ειδικά σε μια εποχή που το ροκ έχει περάσει πλέον από την παιδική του ηλικία και είναι ζητούμενο για τον κόσμο. Πέρασε πια και η δεκαετία του ’90 και το πρόβλημα που δημιούργησε. Δεν πρόκειται να εγκαταλείψω το ροκ και μάλιστα τώρα που είναι λίγο πιο φιλικά τα πράγματα. Η δύσκολη δεκαετία μετά 90s, όπου ήμουν ίσως από τους λίγους που έπαιζαν ροκ, πέρασε. Εγώ το υπηρετούσα όταν δεν ήταν ζητούμενο από κανέναν, τώρα θα το εγκαταλείψω;
Τουράρεις, κυριολεκτικά, δυο αιώνες, ρε φίλε συμπολεμιστή! Κι έχεις ένα «οπλοστάσιο» αχτύπητο. Βρίσκω ευκαιρία να σου εξομολογηθώ πως σε θεωρώ ποιητή – οκ, κάνε πως δεν άκουσες, κάνω την ερώτηση: Πού σταματάει και πότε, εάν, αυτό το αφηνιασμένο ροκ εν ρολ, ρε αγόρι; Mέχρι πότε θα γράφεις, θα αγωνίζεσαι, θα παίζεις και θα «συναντιόμαστε»;
Πρέπει να ξέρεις πως το ελληνικό ροκ δεν είναι το χαϊδεμένο παιδί της μουσικής βιομηχανίας και πέρα απο ένα άνοιγμα που έκαναν οι εταιρείες τη δεκαετία του ’90, γενικά στις δύσκολες περιόδους εγώ πάντα νιώθω ορκισμένος να υποστηρίξω αυτό το ταλαιπωρημένο παιδί της μουσικής στην Ελλάδα. Οπότε όσο αντέξει το σκαρί…
Ο Στέλιος Σαλβαδόρ και τα Μωρά στη Φωτιά θα παίξουν λάιβ, στην «Αρχιτεκτονική» στου Ζωγράφου (Ούλοφ Πάλμε), το Σάββατο 17 Μαρτίου. Θα παίξουν οι μουσικοί Στέλιος Σαλβαδόρ (μπάσο και φωνή), Σάκης Ζαχαριάδης (κλασική και ηλεκτρική κιθάρα), Βίκτωρ Φιλιππουπολίτης (σαξόφωνα), Αλέξανδρος Λυκοθανάσης (πιάνο, Hammond, fender Rhodes), Άγγελος Σερσέμης (ντραμς).
18°
