Ο μουσικός με τα χίλια πρόσωπα

Ο Νίκος Μπιτζένης είναι ένας από τους πιο πιστούς aficionados της electronica, δημιουργός και σχεδιαστής μουσικών project με διαφορετικές ταυτότητες. Αν τις συνδυάσεις όλες μαζί, διαμορφώνεται ένα μουσικό προφίλ που κρύβει ευαισθησία, ανησυχία και μία γενναία αγάπη προς την καθαρόαιμη pop.

Από την Άσπρη Σοκολάτα των Mikro μέχρι τα μουσικά τοπία του Nikonn και τις νέες παραγωγές του με έδρα το Λονδίνο πια, υπάρχουν τόσες πολλές ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες που αξίζει να τις ανακαλύψει κανείς και να τις ταξινομήσει στη μουσική γεωγραφία της ευρωπαϊκής σκηνής. Αν και αρκετά σεμνός ο ίδιος, τού ζήτησα να διηγηθεί ο την ιστορία του:

My life story
«Πρέπει να έχεις ταυτότητα» μου έλεγαν, «ομοιογένεια».
Τι κάνεις άν μία μέρα σου έρθει να γράψεις ένα electro-pop τραγούδι και την επόμενη μέρα μία μπαλάντα; Ή ένα ροκ; Ή ένα chillout ambient; Ή ένα techno dance; Επιλέγεις ένα από αυτά και βάζεις φρένο ή αφήνεσαι και γράφεις ό,τι σου κατέβει;

Αυτό τον προβληματισμό είχα πάντα. Γιατί όπως μου αρέσει να ακούω διαφορετικές μουσικές ανάλογα με τη διάθεση που έχω, αυτό ακριβώς μου συμβαίνει και όταν γράφω μουσική.

 

Πάντα ήθελα να ξέρω, αυτοί που θαύμαζα (όπως οι Massive Attack, Prodigy, Chemical Brothers, Brian Eno) τι έκαναν, όταν είχαν τη διάθεση να γράψουν κάτι διαφορετικό από το στιλ τους. Δεν μπορεί, όλοι τους ήταν πολύ ανήσυχα πνεύματα. Δεν μπορεί να μην είχε ο Brian Eno κάποια στιγμή έμπνευση/διάθεση να γράψει ένα dance uptempo τραγούδι. Ή οι Massive Attack να γράψουν ένα ποπ τραγούδι. Δεν είμαστε μαύρο-άσπρο. Κανείς δεν είναι μαύρο-άσπρο. Βάζεις όρια και απαγορεύεις στον εαυτό σου να το κάνει στο βωμό του στιλ και της ταυτότητας;

Γιατί στο κάτω-κάτω της γραφής, αυτή είναι η ταυτότητά μου, πολύγραφος, πολυεπίπεδος. Για αυτό και πάντα θαύμαζα περισσότερο καλλιτέχνες όπως ο Moby, που έκαναν ό,τι ήθελαν χωρίς να τους νοιάζει αν θα βγουν από τα όρια του στιλ τους.

Αυτή είναι, λοιπόν, η δική μου διαδρομή. Με όλα τα συν και πλην. 

Ποτέ δεν βάζω όρια, όταν σκέφτομαι μουσικά και όταν γράφω μουσική.

Υπάρχει βέβαια το θέμα του κόσμου που θέλει να έχει ένα μπούσουλα, μια πυξίδα, όταν ψάχνει να ακούσει κάτι. Ίσως ο μόνος λόγος που δικαιολογεί τις ταυτότητες, τα είδη και τα στιλ είναι να μπορείς να βγάλεις μία άκρη μέσα σε όλο αυτό τον τεράστιο όγκο μουσικής που υπάρχει στην εποχή μας. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν πρέπει να δρα ως οριοθετικός παράγοντας στη δημιουργία, τουλάχιστον όχι για μένα.

Όταν ξεκίνησα ήταν πιο απλά τα πράματα. Οι ανησυχίες μου ήταν λιγότερες και μπορούσαν να ικανοποιηθούν από την πρώτη μου μπάντα, τους Mikro. Ηλεκτρονική μουσική κατά βάση. Στην πορεία όμως άρχισαν να προκύπτουν κι άλλες ανησυχίες. Και δεν μπορούσαν να φιλοξενηθούν από τους Mikro. Προέκυψε λοιπόν το πρώτο προσωπικό solo project «Nikonn», για να στεγάσει τα chillout, ambient, downtempo track που έγραφα.

Στη συνέχεια μία συνεργασία με τον άνθρωπο που κολλήσαμε περισσότερο από κάθε άλλο μουσικά και κάναμε την UNDO Records, τον Γιώργο Γερανιό. Έτσι ήρθαν οι Fotonovela, για να ικανοποιήσουν τα πιο electro-pop ηχοτοπία. Κάποια στιγμή υπήρξε η διάθεση για electronic-hip-hop-indie rock γραφή, και προέκυψαν οι Rockets in a coma. 

Κάπου στο 2014 προέκυψαν κάποια tracks που ήταν λιγότερο ηλεκτρονικά, με αρκετές λούπες από drums, κιθάρες και πνευστά. Και εγένετο «We’re All the same» και O.I.B. Για την ακρίβεια 2 από αυτά τα track είχαν πολύ καλή παρουσία στο ελληνικό και βρετανικό ραδιόφωνο. Το «Little Sister» και το «Who’s Gonna Die». Χωρίς καμία προώθηση. Και δεν υπήρξε κάποια ιδιαίτερη συνέχεια, μιας και από την Ελλάδα δεν μπορούσα να κάνω και κάποια ιδιαίτερη προώθηση.

Μέχρι τότε όλα καλά.

Το μεγάλο μπαμ έγινε όταν μετακόμισα στο Λονδίνο. Το 2015. 

Το μυαλό μου βραχυκύκλωσε. Νέοι ορίζοντες, νέες συνεργασίες, νέα οπτική και νέα προοπτική. Η Ελλάδα καλώς ή κακώς προσδιόριζε το πόσο μακριά βλέπω. Στο Λονδίνο το βάθος πεδίου χάθηκε στον ορίζοντα.

Έχοντας έτοιμο το 4ο Nikonn album με τίτλο «Efforsyni» με πλησίασε ένα λονδρέζικο δισκογραφικό label, η West One Music, και έδειξε ενδιαφέρον για τις πιο dreampop ανησυχίες μου. Έναυσμα ήταν ένα τραγούδι από το 3ο Nikonn album με τίτλο «Silence». Μου είπαν ότι αν είχα παρόμοιο υλικό θα τους ενδιέφερε να το κυκλοφορήσουν. Και ευτυχώς υπήρχε, γιατί όταν δούλευα το Nikonn album, μου προέκυψαν αρκετά dreampop tracks τύπου M83, τα οποία τα έκανα (γιατί όπως προανέφερα δεν βάζω φρένο) και απλά τα προσπέρασα (άφησα για κάποιο μελλοντικό project) επειδή δεν κολλούσαν στο ύφος του «Effrosyni» το οποίο ήταν πιο downtempo, chillout και σκοτεινό. Έτσι λοιπόν προέκυψε ο Nick Rezo. Με τα ονόματα πάντα είχα θέμα... Και τον Νοέμβρη του 2015 κυκλοφόρησε από την West One Music το album Nick Rezo «Dreamfield». Ένα μήνα μετά κυκλοφόρησε από την UNDO Records το Nikonn “«Effrosyni». 

Ταυτόχρονα άρχισα να γνωρίζω κόσμο της μουσικής από όλο τον κόσμο Το Λονδίνο είναι παράδεισος για όποιον θέλει να κάνει networking. Μουσικούς, τραγουδιστές, producers, promoters, music supervisors και ό,τι μπορείς να φανταστείς.

 

Έτσι άρχισαν να προκύπτουν διάφορα project. Οι «2Hot4November» σε μία break/drum n bass διάθεση, οι «Kilimantzaro”» που είναι techno dance, οι «LookLA» που είναι ένα σκοτεινό-λυρικό-κρουστό-ηλεκτρικό project και οι «Barakounta» που είναι σαν μία κολεκτίβα από μουσικούς και video-artists που τα βάζουν με όλους και με όλα.

 

 

Πρόσφατα άρχισαν να γίνονται τα πρώτα release αυτών των projects, μετά από δουλειά 2 χρόνων. Ιδιαίτερα το track «Crime»” των «Barakounta» έχει ήδη μία σημαντική παρουσία σε μουσικά blogs.

 

Ταυτόχρονα ξεκίνησα να δουλεύω σε ένα project που ήθελα να το κάνω πολλά χρόνια αλλά δεν είχε ωριμάσει. Ένα album με διασκευές από αγαπημένα μου τραγούδια με guest vocalists. Και ήρθε η ώρα του. Και αποφάσισα να το κάνω υπό το project Nick Rezo, επειδή οι διασκευές έχουν μία dreampop διάθεση. Τα 2 πρώτα singles (το «I Wanna Be Adored» Stone Roses και το «Take On Me» A-ha) έχουν ήδη κυκλοφορήσει και έχει υπάρξει ενδιαφέρον από κάποιους music supervisors για χρήση σε τηλεοπτικές σειρές.

Στους επόμενους μήνες θα προκύψουν πολλές από αυτές τις κυκλοφορίες.

Πέρα απ’ όλα αυτά τα project, τα δυόμισι χρόνια που είμαι στο Λονδίνο έκανα και πολλές παραγωγές για άλλους καλλιτέχνες. Τραγούδια που δεν έγραψα εγώ αλλά έκανα την παραγωγή ή συμ-παραγωγή τους, όπως το album των Marsheaux «AthLon», το album του Rusty Egan των γνωστών 80s «Visage» με τίτλο «Welcome to the dancefloor» και κάποια singles για καλλιτέχνες από UK, USA και Πορτογαλία.

Επίσης, αυτή τη στιγμή έχω ξεκινήσει ένα album (άγνωστο ακόμη με ποιο όνομα θα κυκλοφορήσει) σε συνεργασία με την πρώτη τραγουδίστρια των Hooverphonic, την Kyoko Baertsoen. Επίσης δουλεύουμε με τους υπόλοιπους Mikro ένα νέο album.

Και η ιστορία συνεχίζεται κάθε μέρα με νέες ιδέες και πολλή όρεξη για δημιουργία. Είτε με τα ήδη υπάρχοντα projects ή με νέα.

Ξέρω πως όλα αυτά ακούγονται υπερβολικά και ίσως παρωχημένα. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Δεν πιέζω τον εαυτό μου για τίποτα, αλλά δεν του βάζω και φρένο. Όλα έρχονται φυσικά.

Κάποιες φορές νομίζω ότι χάνω την μπάλα, ότι δεν μπορώ να οργανώσω όλα αυτά που γράφω. Αλλά εντέλει όλα παίρνουν το δρόμο τους.

Τα τελευταία 2 χρόνια έχω γράψει περισσότερη μουσική από όση έγραψα σε όλη μου τη ζωή. Και έχω γράψει πολλή μουσική.

Πρέπει να είναι περί τα 400 official released τραγούδια μέχρι τώρα.

Ξέρω πως τα νούμερα δεν λένε τίποτα, πως δεν μετράει η ποσότητα αλλά η ποιότητα. Αυτό είναι κάτι που το κρίνει ο κόσμος.

Ίσως μια μέρα κλείσει ο διακόπτης και σταματήσω. Δεν το ξέρω. Ως τότε όμως θα κάνω ό,τι μου σκάει στο μυαλό.