Μόνο να δεις το καμπάνα παντελόνι που φοράει ο Κυριάκος Σφέτσας στο εξώφυλλο, το αμπέχονο και τα μακριά μαλλιά, καταλαβαίνεις πόσο μακριά είναι αυτή η εποχή. Είμαστε στο 1976 και ο γνωστός συνθέτης δημιουργεί το σύνολο Greek Fusion Orchestra (όνομα που υποδηλώνει και τις μουσικές προθέσεις του) με σκοπό να προσεγγίσει την ελληνική μουσική παράδοση βασισμένος στη jazz, το progressive και τον αυτοσχεδιασμό. Ένα μέρος από τις ηχογραφήσεις που έγιναν τότε (το Vol.1 υποδηλώνει και συνέχεια) κυκλοφορεί τώρα σε ένα άλμπουμ που έχει ενδιαφέρον βλέποντάς το κανείς ενταγμένο στο πολιτικό, κοινωνικό και κυρίως αισθητικό πλαίσιο της εποχής. Η προσέγγιση είναι συχνά «λόγια» και «προσεκτική», όταν όμως η Greek Fusion Orchestra ξεχνιέται και αφήνεται, τότε φαίνονται και οι πολλαπλές δυνατότητες προσέγγισης ενός θέματος που αποτελεί πεδίο στοχασμού για πολλούς μουσικούς, πως δηλαδή η ελληνική μουσική παράδοση μπορεί να φωτιστεί με τα φώτα του fusion.
Θάνος Ανεστόπουλος
- Ως το τέλος + 10 ακυκλοφόρητα τραγούδια
Όταν το 2012 κυκλοφόρησε το «Ως το τέλος» (με τη βοήθεια και τη συμμετοχή του Μανώλη Αγγελάκη και του Στάθη Ιωάννου), όπως είναι φυσικό έμειναν έξω από το άλμπουμ μια σειρά από τραγούδια όχι απολύτως τελειωμένα, αλλά σε μία μορφή ηχογράφησης που μπορούν να παρουσιαστούν. Τώρα λοιπόν βγαίνουν έξω από το στούντιο για πρώτη φορά, συνοδεύοντας την επανακυκλοφορία του «Ως το τέλος» (2πλό cd) αλλά κυκλοφορούν και αυτόνομα σε βινύλιο με τίτλο «Θάνος Ανεστόπουλος». Είναι αλήθεια πως συχνά στο συρτάρι των σπουδαίων δημιουργών κρύβονται μικροί θησαυροί, κάτι που επιβεβαιώνεται κι εδώ. Μαζί με το πολύ ενδιαφέρον άλμπουμ «Ως το τέλος» μπορεί κάποιος να ακούσει και μια πιο απλή, ακατέργαστη και μισοτελειωμένη συνέχεια που είναι στο ίδιο μελαγχολικό, ασπρόμαυρο και σκοτεινό mood αλλά διαθέτει τη γοητεία του μετεωρισμού.
Ta toy boy - Τhis town
Ο Γιώργος Μπέγκας και ο Ηλίας Σμήλιος από τη Θεσσαλονίκη με το ντεμπούτο τους κάνουν ένα μακροβούτι στον ήχο και την αισθητικής της Sarahrecords και της indie pop, όπως ήταν πριν από χρόνια (και που όπως όλα, στις μέρες μας αναβιώνει). Ζωηρές κιθάρες, ονειρική ποπ, μελοδραματική προσέγγιση, σεβαστικός τρόπος προς τη μεγάλη παράδοση του είδους αλλά και δημιουργική διάθεση για κάτι που είναι πολλά περισσότερα από ένα μουσικό ιδίωμα. Το πρώτο δείγμα δείχνει ότι οι Ta toy boy βρίσκονται σε καλό δρόμο και μένει να δούμε αν στη συνέχεια μπορούν να μετασχηματίσουν αυτό που κάνουν σε κάτι που να εφάπτεται του σήμερα γιατί αλλιώς θα υπήρχε ακόμη και η Sarahrecords.
Τύμπανα, κιθάρα και φωνή είναι η αναγκαία αλλά επαρκής προϋπόθεση ώστε το rock ’n’ roll τραίνο να αρχίσει να κινείται. Ο Γιώργος Νίκας και ο Στάμος Μπάμπαρης με το 3o τους άλμπουμ (με τη δομή ενός «κόνσεπτ» δίσκου) γίνονται ακόμη πιο ωμοί, έντονοι και ροκάρουν διαρκώς, εμπλέκοντας garage, rock ’n’ roll και fuzz σε ένα ατόφιο χαρμάνι που δεν βασίζεται τόσο στη δύναμη των συνθέσεων αλλά της γενικής φόρμας, τομέας στον οποίο τα καταφέρνουν πολύ καλύτερα. It’s Only Rock ’n’ Roll but I Like It, που λέει και το αρχαίο ρητό.
12°
