Τον Νοέμβριο του 1990 οι Pet Shop Boys, ίσως στην ωραιότερη φάση της καριέρας τους, κυκλοφόρησαν ένα κομμάτι που ποτέ δεν έφτασε στις υψηλές θέσεις του Billboard, δεν συγκίνησε τους Αμερικανούς, αλλά έγινε με τα χρόνια, «υπογείως» cult. Ένα κοινό μυστικό των φανς και όχι μόνο. Πολλοί το θεωρούν σαν το καλύτερο τραγούδι του ντουέτου, ένα ονειρικό dance τραγούδι που πιάνει το πνεύμα της εποχής: το μεγάλο πάρτι, την περίοδο αμέσως μετά την εφηβεία, το ξόδεμα, την απώλεια και την άπλετη αγάπη.
Το “Being Boring” παραμένει ακόμα και σήμερα ένα σπουδαίο τραγούδι που δεν το έχει φθείρει ο χρόνος – αντίθετα, σε παρασύρει αμέσως μαζί του, από τις πρώτες νότες της άρπας στην αρχή.
Είναι ένα τραγούδι που έχει περάσει στη μυθολογία της pop μουσικής.
Πριν λίγες μέρες, η Wall Street Journal δημοσίευσε την ιστορία που κρύβεται πίσω από το τραγούδι, με τα ίδια τα λόγια του Neil Tennant, βασικού τραγουδιστή των Pet Shop Boys και στιχουργού:
«…Μετά από μία συναυλία που δώσαμε ο Chris Lowe κι εγώ, στο Budokan στάδιο του Τόκιο, τις πρώτες μέρες του Ιουλίου του 1989, ένας Γιαπωνέζος δημοσιογράφος έγραψε, «Οι Pet Shop Boys συχνά κατηγορούνται ότι είναι βαρετοί».
Οι λέξεις “being boring” με πήγαν πίσω, στις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν είχα λάβει μία πρόσκληση για το Great Urban Dionysia Party που γινόταν στο Νιούκαστλ της Αγγλίας, την πόλη που μεγάλωσα. Στην πρόσκληση αυτή υπήρχε η παραλλαγή μίας φράσης που είχε πει η Zelda Fitzgerald το 1922 για μία φίλη της, μία flapper της εποχής, η οποία είχε πεθάνει: “She was never bored because she was never boring.” «Ποτέ της δεν βαριόταν γιατί ποτέ της δεν ήταν βαρετή».
(σ.σ. Η Zelda Fitzgerald έζησε από το 1900 μέχρι το 1948 στην Αμερική. Ήταν μέλος της υψηλής κοινωνίας, συγγραφέας, ζωγράφος και σύζυγος του συγγραφέα F. Scott Fitzgerald. Ένα κοσμικό, πολύ όμορφο κορίτσι, γεμάτο ζωντάνια και επιθυμία για ζωή. Ο ίδιος ο Fitzgerald την είχε χαρακτηρίσει σαν την «πρώτη Αμερικανίδα Flapper».
Οι Flappers ήταν μία ολόκληρη γενιά νέων γυναικών του Δυτικού Κόσμου που εμφανίστηκαν στη δεκαετία του 1920 και έφεραν ένα είδος επανάστασης στη μόδα, την αστική κουλτούρα και τα ήθη της εποχής. Ήταν τα party girls. Φορούσαν κοντές φούστες με κρόσσια, είχαν μπομπέ στιλ στα κοντά μαλλιά τους α-λα Λούιζ Μπρουκς, βάφονταν έντονα, οδηγούσαν, σύχναζαν στα μπαρ, κάπνιζαν, είχαν απελευθερωμένες απόψεις για το σεξ και άκουγαν φανατικά τζαζ μουσική. Τα συντηρητικά ήθη σκανδαλιζόταν από αυτή τη συμπεριφορά και η Zelda με τον Scott Fitzgerald υπήρξαν το εμβληματικό ζευγάρι εκείνης της εποχής της τζαζ.)
Και ο Neil Tennant συνεχίζει:
«Η ανάμνηση εκείνης της πρόσκλησης κι εκείνης της φράσης, μου θύμισε έναν στενό φίλο που είχε πεθάνει από AIDS τέσσερις μήνες πριν, σε ηλικία 34 ετών. Ήταν αυτός που είχε οργανώσει εκείνο το teenage party.
Αμέσως άρχισα να γράφω στίχους για ένα τραγούδι που του έδωσα τον τίτλο “Being Boring.” Το θέμα ήταν μία αυτοβιογραφική ματιά στο παρελθόν. Πρώτα έμπαινε η χορωδία:
“’Cause we were never being boring / We had too much time to find for ourselves / And we were never being boring / We dressed up and fought, then thought: ‘Make amends’ / And we were never holding back / or worried that / time would come to an end.”
(“Γιατί ποτέ δεν ήμασταν βαρετοί / Είχαμε πολύ χρόνο να βρούμε για τον εαυτό μας / Και ποτέ δεν ήμασταν βαρετοί / Ντυνόμασταν καλά και αντιστεκόμασταν και μετά σκεφτόμασταν: «Να επανορθώσω» / Και ποτέ δεν σταματούσαμε / ή ανησυχούσαμε / ότι ο χρόνος κάποτε τελειώνει.”)
Η πρώτη στροφή μιλούσε για εκείνα τα πάρτι και την πρόσκληση που είχα βρει, με τη φράση της Fitzgerald:
“From someone’s wife, a famous writer / in the 1920s / When you’re young you find inspiration / in anyone who’s ever gone / and opened up a closing door.”
([μια πρόσκληση] “Από τη γυναίκα κάποιου διάσημου συγγραφέα/ από τη δεκαετία του 1920 / Όταν είσαι νέος βρίσκεις έμπνευση σε οποιονδήποτε έχει φύγει / κι έχει ανοίξει μία κλειστή πόρτα”.)
Η δεύτερη στροφή μιλούσε για μένα να φεύγω από το Νιούκάστλ με το τρένο για σπουδές στο Λονδίνο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Υπέθετα ότι ποτέ δεν επρόκειτο να γυρίσω πίσω:
“I’d bolted through a closing door / I would never find myself feeling bored.”
(“Είχα ορμήξει πίσω από μια κλειστή πόρτα / Ποτέ δεν θα ένοιωθα να βαριέμαι.”)
Με αυτούς τους στίχους είχαμε ήδη αρκετό υλικό, ο Chris κι εγώ, για να αρχίσουμε να γράφουμε τη μουσική σε ένα μικρό στούντιο στη Γλασκώβη, στη Σκωτία, το 1989. Η τρίτη στροφή θα έπρεπε να περιμένει μέχρι την εποχή που κοντεύαμε να ηχογραφήσουμε το τραγούδι.
Στον Chris και σε μένα μας άρεσαν τα τραγούδια των Stock, Aitken και Waterman. Πρόκειται για μία ομάδα Βρετανών συνθετών που έχουν γράψει δεκάδες πολύ μεγάλες dance επιτυχίες όπως το “Never Gonna Give You Up” του Rick Astley και το “I Should Be So Lucky” της Kylie Minogue.
Όταν ο Chris κι εγώ γράψαμε τη μουσική για το χορωδιακό μέρος, χρησιμοποιήσαμε μία παραλλαγή μίας συγχορδίας που μας άρεσε, την οποία συχνά χρησιμοποιούσαν και οι Stock, Aitken και Waterman.
Επίσης, θέλαμε το τραγούδι μας να είναι μελαγχολικό παρά γιορταστικό, αλλά δεν θέλαμε να είναι και κηδεία. Η μελαγχολική μουσική είναι πιο επιδραστική όταν σε αναζωογονεί, όταν δημιουργεί ένα συναίσθημα λύπης και χαράς.
Τον Μάιο του 1990, αρχίσαμε να ηχογραφούμε το άλμπουμ “Behaviour.” Τις μέρες που ήμασταν στο Στούντιο Red Deer του παραγωγού Harold Faltermeyer στο Μόναχο της Γερμανίας, έγραψα και την τελευταία στροφή σε μία γραφομηχανή.
Μιλούσε για ταξίδια των Pet Shop Boys σε όλο τον κόσμο μέσα στα 80s, για τις ηχογραφήσεις που κάναμε στο Μόναχο και πόσο θα ήθελα ο φίλος μου που είχε πεθάνει να ήταν εκεί, μαζί μας:
“I never dreamt that I would get to be / the creature that I always meant to be / But I thought in spite of dreams / you’d be sitting somewhere here with me.”
(“Ποτέ δεν είχα ονειρευτεί ότι θα τα κατάφερνα να γίνω / το πλάσμα που πάντα ήθελα να γίνω / Αλλά παρά τα όνειρα, σκεφτόμουνα / ότι θα καθόσουν κάπου εδώ μαζί μου.”)
Το demo που φτιάξαμε με τον Chris στο συνθεσάιζέρ μας ήταν η πρόβα μας για την ηχογράφηση. Φέραμε την μπομπίνα στον Harold στο στούντιό του.
(…) Όταν τελειώσαμε το άλμπουμ, ζητήσαμε από τον Bruce Weber να σκηνοθετήσει το βίντεό μας για το “Being Boring”. Όταν τον συναντήσαμε, ο Chris κι εγώ είχαμε μια περίπλοκη ιδέα για σκηνές με Λατινοαμερικάνικες συμμορίες στη Νέα Υόρκη, γυρισμένες σε ασπρόμαυρο. Προς τιμήν του, ο Bruce μας άκουσε υπομονετικά. Και μετά μας είπε για την ιδέα του να νοικιάσουμε ένα άδειο σπίτι στο Hamptons, στο Long Island της Νέας Υόρκης και να κινηματογραφήσουμε μοντέλα από το χώρο της μόδας να προετοιμάζονται για ένα πάρτι και το ίδιο το πάρτι. Μας φάνηκε μια χαρά.
Έλα όμως που η δισκογραφική μας εταιρεία το μίσησε το βίντεο; Νομίζω δεν τους πολυάρεσε το γυμνό αγόρι στην αρχή ή οι σκηνές-φλασιές με το ζευγάρι που έκαναν έρωτα στο τέλος. Το βίντεο όμως έδειχνε πολύ όμορφο και είχε ακριβώς τη σωστή ατμόσφαιρα για το τραγούδι.
Το “Being Boring” ποτέ δεν έγινε μεγάλο χιτ αλλά κατά κάποιο τρόπο ο κόσμος είτε το ανακάλυπτε το κομμάτι ή άκουγε γι’ αυτό από άλλους που ήδη το είχαν αγαπήσει.
Στην περιοδεία που κάναμε το 1991, όταν παίζαμε στο Λος Άντζελες, ο μάνατζέρ μας είπε ότι ο Axl Rose, ο τραγουδιστής των Guns N’ Roses, ήταν έξω από το καμαρίνι μας. Όταν μπήκε μέσα ο Axl, μας είπε: “Man, γιατί δεν παίξατε το ‘Boring’;” Σκεφτήκαμε ότι θα ήταν πολύ μαλακό τραγούδι για να παιχτεί ζωντανά σε συναυλία στην Αμερική. Προφανώς κάναμε λάθος.
Πιστεύω ότι στον Christopher Dowell, τον φίλο μου που πέθανε από AIDS, θα άρεσε το τραγούδι και το βίντεο. Ο Christopher ήταν πολύ εντυπωσιακός και συναρπαστικός τύπος. Είχε σπουδάσει θέατρο και ήταν ο αρχηγός της παρέας μας. Ήταν gay αλλά δεν ήμασταν εραστές. Θαύμαζα την αυτοπεποίθησή του. Το “Being Boring” είναι ένας φόρος τιμής σε αυτόν και στη φιλία μας.
12°
