Ο Μιχάλης Ρακιντζής ζει στο σήμερα και ετοιμάζει τη μουσική του αύριο

Το Ντοντό, η Μπουμπού, ο Ναύαρχος, ο Μούτσος και το Τριγλυκερίδιο μοιράζονται το ίδιο πάθος με τον αεικίνητο μουσικό, τον τελειομανή παραγωγό, τον παθιασμένο πιλότο, τον ενορχηστρωτή της συνολικής του μουσικής παρουσίας που τα έχει υιοθετήσει. Μπλέκονται ανάμεσα στα καλώδια, κάνουν σχεδόν λάγνους ελιγμούς ανάμεσα από οθόνες και πατούν με αποφασιστικότητα πάνω στην κονσόλα αψηφώντας κάθε κανόνα που έχει θέσει ο θετός τους πατέρας που δεν είναι άλλος από τον Μιχάλη Ρακιντζή.

Ο Μιχάλης μάς υποδέχεται στο στούντιό του, κάπου στην παραλιακή, μαζί με τις πέντε γάτες του, όλες διασωθείσες από το δρόμο ή κάποια τέλος πάντων δυσμενή κατάσταση και πλέον καλοαναθρεμμένες, σνομπ με τους ξένους, κτητικές φυσικά με τον ίδιο.

Φορά ένα μαύρο φούτερ, τζιν και αν τα πυκνά μαλλιά του με τη χαρακτηριστική χωρίστρα στη μέση, δεν είχαν γκριζάρει, τότε θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι στα έγκατα του στούντιο διατηρεί κάποια αίθουσα κρυογονικής, καθώς παραμένει όπως ακριβώς τον θυμάμαι από τα εξώφυλλα των δίσκων του, που μανιωδώς αγόραζε η αδερφή μου. Σε αντίθεση με την εξωτερική του εμφάνιση ωστόσο, ο Μιχάλης Ρακιντζής, ως μουσικός, έχει ελάχιστη επαφή με το χθες, κάτι που μου κατέστησε σαφές ουκ ολίγες φορές στην παρακάτω συνέντευξη.

Στο χώρο κυριαρχεί μια κρεμ απόχρωση, στο τραπεζάκι υπάρχουν λουλούδια. Το στούντιο αποπνέει μία ηρεμία, παρόμοια με την ίδια που αποπνέει και ο ίδιος ο Ρακιντζής. Μιλά αργά, αλλά όχι νωθρά και χαμογελάει συχνά. Είμαστε μόλις λίγες μέρες πριν την κυκλοφορία του νέου του άλμπουμ “Insane”, που έρχεται 7 ολόκληρα χρόνια μετά από την τελευταία του δισκογραφική δουλειά, ”Back to Φuture”. Έχουμε να πούμε πολλά.

Επιλέγω από αμηχανία, να ξεκινήσω τη συνέντευξη με μία φιλοφρόνηση και να μοιραστώ με τον Μιχάλη Ρακιντζή, την αγάπη που του είχε η αδερφή μου ως πιτσιρίκα στα 90s. Ότι μεγάλωσα με αφίσες του να στολίζουν το εσωτερικό της ντουλάπας που μοιραζόμασταν, τα βινύλιά του έπαιζαν ασταμάτητα τα σαββατοκύριακα στο πικ – απ (για του λόγου το αληθές του πήγα μάλιστα το “ETHNIC” και το «Έτσι Μ’ αρέσει», στο οποίο συμμετέχει ο Ian Gillan των Deep Purple με το εμβληματικό πλέον “Get Away” και δύο ακόμα κομμάτια, να τα υπογράψει) και την πεποίθηση ότι ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι ένας πιονέρος της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα, την οποία ακόμα και σήμερα δεν αμφισβητώ.

Ετοιμάζεσαι για μία νέα κυκλοφορία για πρώτη φορά μετά το 2011. Γιατί μεσολάβησε τόσος καιρός;
Το παράξενο για εμένα είναι ότι αυτή τη φορά περάσανε 6 -7 χρόνια, ενώ πριν από αυτό κάθε χρόνο είχα και νέα κυκλοφορία. Δεν μπορώ να απαντήσω ωστόσο γιατί, καθώς παραγωγή έχω, δε σταμάτησα ούτε μια μέρα να γράφω. Απλά ώρες – ώρες νιώθω ότι γράφω περισσότερο για τον εαυτό μου. Ξαφνικά κατάλαβα ότι έχω τόσο καιρό να κυκλοφορήσω κάτι. Επανέρχομαι λοιπόν με πιο γρήγορους ρυθμούς, καθώς έχω πολλές ιδέες και καινούρια πράγματα που έχω δουλέψει και θέλω να τα κυκλοφορήσω.

Διάβαζα πρόσφατα μια έρευνα που αναφέρει ότι η Hip Hop/ R&B είναι το κυρίαρχο είδος μουσικής αυτή τη στιγμή στις Η.Π.Α. για πρώτη φορά στην ιστορία, εκτοπίζοντας τη ροκ από το θρόνο της. Εσύ σε αυτή τη νέα δουλειά τολμάς να μπεις στα μονοπάτια αυτού του είδους;
Αρχικά, η ιστορία της ροκ έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό, χωρίς αυτό φυσικά να σημαίνει ότι δεν έχει fans σε όλο τον κόσμο. Κάθε γενιά δίνει το δικό της στίγμα, με καινούριες μουσικές. Πιστεύω ωστόσο ότι το hip hop δεν είναι τόσο ευρωπαϊκή υπόθεση, παρά αμερικάνικη και δε θα έλεγα ότι έχει εκθρονίσει όλα τα είδη, αντιθέτως υπάρχουν πολλά είδη στην Ευρώπη, όπως είναι το hardstlyle, το hardcore, το dubstep, η house που ανθούν και έχουν πάρα πολύ κοινό.

Η μουσική ξεκινάει πάντα από τη νεολαία, που αμφισβητεί τους προηγούμενους. Πιστεύω ότι αυτό δε συμβαίνει στην Ελλάδα. Προσωπικά, από τότε που ξεκίνησα, μέχρι και σήμερα κάνω ηλεκτρονική μουσική. Το ροκ το άφησα πίσω μου πιτσιρικάς. Στον καινούριο μου δίσκο για να σου απαντήσω στην ερώτησή σου, έχω καινούρια ακούσματα, πολύ διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα, για αυτό και ο τίτλος είναι “Insane”, περιγράφει ακριβώς τη σχέση που έχω με τη μουσική. Υπάρχουν λοιπόν τα πάντα σε αυτό το δίσκο, σε ένα άλλο level. Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη μουσική με λόγια. Προσωπικά δε με ενδιαφέρει να ανήκω σε ένα είδος ή να κατηγοριοποιούμαι.

Σε όλα τα είδη υπάρχουν καλές μουσικές και ο καθένας έχει τις κατευθύνσεις του. Μικρός δεν άκουσα ποτέ λαϊκά για παράδειγμα. Δεν υπήρξε λαϊκός δίσκος στο σπίτι γιατί δεν άκουγαν οι γονείς μου. Οι πρώτοι δίσκοι που μου πήρε ο πατέρας μου ήταν ροκ. Όταν μετέπειτα έπαιζα ροκ με τα συγκροτήματα στα οποία συμμετείχα, η ροκ ήταν στο απόγειό της, υπήρχαν φανταστικές μπάντες, γίνονταν φοβερές δουλειές. Σήμερα έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα.

Μέσα σε 7 χρόνια πολλά έχουν αλλάξει στη μουσική βιομηχανία…
Μάλλον προς τα πίσω πηγαίνουμε.

Εν Ελλάδι ή διεθνώς;
Η Ελλάδα είναι μία ξεχωριστή αγορά. Έχουμε μία ιδιαίτερη ματιά για όλα τα πράγματα και για τη μουσική. Έχει ένα διαφορετικό καθεστώς αυτή η χώρα.

Θέλω να σε ρωτήσω αν υπάρχουν νέοι Έλληνες καλλιτέχνες που να ξεχωρίζεις, αλλά νιώθω από τις παραπάνω απαντήσεις σου ότι δεν έχεις κάτι να μου πεις.
Στο στιλ της μουσικής που ασχολούμαι ή σε πολύ καινούρια είδη δεν έχω ακούσει κάτι. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται, αλλά δεν προβάλλονται. Αυτό που προβάλλεται είναι συγκεκριμένα σχήματα που δουλεύουν σε νυχτερινά κέντρα. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις κάτι καινούριο, πρέπει να ψάξεις πολύ στο διαδίκτυο, ή να είσαι συνεχώς έξω, εγώ δεν έχω ακούσει κάτι καινούριο που να μου αρέσει, γιατί δε βγαίνω. Θα χαιρόμουν πολύ. Δυστυχώς δεν φτάνουν στα αυτιά μας νέα πράγματα μέσω των mainstream media.

Επικοινωνούνται μόνο όσα πράγματα απευθύνονται αντίστοιχα και σε ένα mainstream κοινό…
Ο κόσμος θέλει να ακούσει νέα πράγματα, τα πάντα μπορούν να απευθυνθούν σε ένα “mainstream κοινό”, αλλά εδώ είναι κοινό μυστικό ότι όλα τα ραδιόφωνα παίζουν playlist, playlist σημαίνει ότι όλα είναι πληρωμένα. Ούτε τη δημοτικότητα στο διαδίκτυο βρίσκω αληθή. Κάποιος που δεν τον ξέρει κανείς μας έχει 40 εκατομμύρια views στο YouTube. Aυτό σημαίνει ότι κάθε Έλληνας τον έχει ακούσει 4,5 φορές. Πιστεύω ότι όλα είναι κατευθυνόμενα.

Από την τελευταία φορά που κυκλοφόρησες ωστόσο το διαδίκτυο παίζει κυρίαρχο ρόλο και στις ζωές μα, αλλά και στην διάδοση της δουλειάς κάποιου. Εσύ δεν βασίζεσαι στο διαδίκτυο για να επικοινωνήσεις τη δουλειά σου;
Σίγουρα, καθώς τα άλλα μέσα τα έχω κόψει. Δεν μπορώ να πάω σε μία εκπομπή με μαγειρική για να μιλήσω για τη δουλειά μου και συγχρόνως να υποστώ όλο αυτό το gossip. Δε με ενδιαφέρει η προσωπική ζωή των άλλων, ούτε η δικιά μου νομίζω ότι αφορά κανέναν.

Πιστεύεις ότι υπάρχει μία προκατάληψη γύρω από τη δουλειά σου; Ότι ας πούμε Ρακιντζής -  σημαίνει "το τάδε".
Αχ, να σου πω κάτι, δε με ενδιαφέρει καθόλου, δε με αφορά. Αν άκουγα τόσα χρόνια τις κριτικές, θα έχανα το δρόμο μου. Όλοι οι καλλιτέχνες, ακόμα και οι καλύτεροι, έχουν fans και haters. Μπαίνεις να ακούσεις το top κομμάτι και βλέπεις από κάτω 1000 likes και άλλα τόσα dislikes και όχι μόνο στη μουσική, σε όλες τι τέχνες. Εκεί μπορεί να αναρωτηθείς πώς κάτι τόσο άρτιο να έχει τόσες αρνητικές κριτικές. Γούστα είναι αυτά.

Το πέρασμα της δουλειάς σου, κυρίως της μουσικής σου πορείας στα 90s, στη σφαίρα του cult, πώς το σχολιάζεις; Έχεις ασχοληθεί καθόλου;
Τι σημαίνει καλτ; Όχι όπως έχει περάσει στην ποπ κουλτούρα σήμερα, θέλω να μου πεις τι σημαίνει καλτ. Καλτ σημαίνει θεοποιημένο έχω να σου πω. Στην Ελλάδα φτάνουν όλα λίγο κάπως στραβά. Όποιος θέλει να είναι καλτ, είναι. Ξέρω πολλούς καλλιτέχνες της δικής μου γενιάς, οι οποίοι το επιδιώκουν να είναι καλτ, φαίνεται από τις συναυλίες και τα πάρτι που κάνουν, έχουν κόλλημα, ζουν στο τότε. Αυτό δε λέγεται καλτ, λέγεται κάπως αλλιώς για μένα.  Έμενα αυτό δε με αφορά, ασχολούμαι με ό,τι τελευταίο κυκλοφορεί. Τώρα αν ακούς ένα κομμάτι από τα 90s και σου φαίνεται καλτ, ok, θεώρησέ το έτσι. Ό,τι σ’ αρέσει. Είναι πολλοί που θέλουν να γελοιοποιήσουν το οτιδήποτε, αλλά όταν λες για κάτι ότι είναι καλτ και διασκεδάζεις με αυτό μέσα στα σκυλάδικα, τότε κάποιο πρόβλημα έχεις. Το καλτ είναι γύρω μας πολύ μπόλικο, ας κοιτάξουμε το πραγματικό.

Αφού ρώτησες προσωπικά για εμένα, νομίζω ότι ούτε σε συναυλία, ούτε στη συμπεριφορά μου, ούτε στη μουσική μου δείχνω κάτι τέτοιο. Επειδή δέκα βλάκες βλέπουν κάτι τέτοιο, δε σημαίνει ότι πρέπει να αποκηρύξω εγώ την προηγούμενη δισκογραφία μου. Πάντως να υπενθυμίσω ότι η δεκαετία του ‘90 και στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, έχει βγάλει τις καλύτερες μουσικές. Κάτι παιδάκια τώρα το λένε καλτ, ας ξεπεράσουν αυτές τις μουσικές και μετά ας τη θάψουν, ευχαρίστως.

Με οποιοδήποτε context όμως, υπάρχει μία κυρίαρχη νοσταλγία, παντού, αλλά και στη μουσική συγκεκριμένα. Πού την αποδίδεις;
Αυτό έρχεται σε αντίθεση με το καλτ, όπως το περιγράφεις. Ούτε αναπολώ τις παλιές εποχές, ούτε κάθομαι να βλέπω τα παλιά μου βίντεο και να λέω «Α, κοίτα τι κάναμε τότε». Είναι στο χαρακτήρα μου. Ζω πάντα το σήμερα και ετοιμάζω τη μουσική του αύριο.

Τι μουσική ακούς αυτή την περίοδο, από που επηρεάζεσαι;
Ξέρεις τον Zatox; Τον Angerfist; Δε θέλω να σου λέω ονόματα που δεν ξέρεις για να σου δείξω κάτι. Ακούω οτιδήποτε progressive μπορεί να βγαίνει. Είναι κάποια είδη που με ενδιαφέρουν γιατί κάνουν πολλές ανατροπές ως προς τη σύνθεση, τους ήχους και θέλει πολύ καλή τεχνική κατάρτιση για να το πετύχεις, αυτό με ιντριγκάρει. Γνωρίζω, τι παίζει γύρω μου, τα mainstream της κάθε εποχής, αλλά μ’ αρέσει να πειραματίζομαι με πιο δύσκολα είδη. Μπορώ να υπάρξω σε κάθε είδος, αλλά δεν έχω λόγο να το κάνω. Θα μπορούσα να κάνω λαϊκές παραγωγές, λαϊκά κομμάτια κάνω, αλλά για μένα. Είμαι ακομπλεξάριστος με τη μουσική, δεν έχω θέματα, έχω θέματα με το πώς πλασάρονται κάποια πράγματα, με τις ταμπέλες. Εγώ κάνω ποπ, ή ροκ. Επειδή γουστάρω πάρα πολλά είδη μουσικής ασχολούμαι με όλα. Στον πρώτο μου δίσκο είχα ένα instrumental κομμάτι, το “Anatoli” και άνοιγε το πρόγραμμα σε όλα τα λαϊκά μαγαζιά της Αθήνας. 

Μπορεί η μουσική να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο;
Αυτόν που την ακούει ή αυτόν που τη φτιάχνει;

Δυνατό ερώτημα. Γιατί; Πιστεύεις ότι για αυτόν που τη φτιάχνει είναι μια ενδεχομένως ψυχοφθόρα διαδικασία; 
Όχι, από τη στιγμή που αγαπάς αυτό που φτιάχνεις, δεν είναι ψυχοφθόρα διαδικασία. Η μουσική σίγουρα μπορεί να σε κάνει καλύτερο και σίγουρα μπορεί να σε κάνει χειρότερο και είναι πολύ εύκολο να το δεις αυτός παρατηρώντας τι κοινό ακολουθεί το κάθε είδος μουσικής.

Αυτό δεν είναι σα να βάζεις μια ταμπέλα;
Ε, ναι, αλλά υπάρχει, τι να κάνουμε τώρα; Κάθε μουσική προσελκύει τους ανάλογους ανθρώπους. 

Ως νέος βρέθηκες στο εξωτερικό, όπου έκανες και τα πρώτα σου βήματα στη μουσική με τις πρώτες σου μπάντες. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα γίνονταν αν δεν επέστρεφες στην Ελλάδα;
Αν είχα μείνει έξω ίσως να ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα. Είναι όμως κάτι που δεν έχω δει και εγώ πιστεύω σε αυτό που βλέπω. Αυτό έκανα εδώ στην Ελλάδα, αυτό είδα, αυτό έζησα. Σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να έχει γίνει οτιδήποτε, είτε προς το καλύτερο, είτε προς το χειρότερο.

Φαντάζομαι ότι αν έχεις βαρεθεί κάτι, αυτό είναι να σε ρωτούν για τη συμμετοχή σου στη Eurovision. Δε θα παρεκκλίνω από το κλισέ. Πιστεύεις ότι αν είχες πάει 3 – 4 χρόνια μετά, θα ήταν διαφορετική η έκβαση της συμμετοχής;
Όχι, δε το έχω σκεφτεί και δεν έχω σκεφτεί και τίποτα άλλο σχέση με αυτό. Ήταν μία συμμετοχή, κράτησε μία βραδιά εκεί ξεκίνησε κι εκεί τελείωσε για μένα. Το αν είχε τόση δύναμη εκείνη η συμμετοχή που να κρατάει 18 χρόνια μετά και να σε ρωτάνε για αυτό, τότε μάλλον ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Την καλύτερη απάντηση σε αυτό, τη δίνει ο κόσμος στα live, όταν παίζεται το S.A.G.A.P.O. Πραγματικά πέφτει το μαγαζί.   

Έχω διαβάσει προηγούμενες συνεντεύξεις σου και περιγράφεις τον εαυτό σου ως «δύσκολο» στη συνεργασία. Τι ακριβώς είναι αυτό που σε δυσκολεύει;
Από όταν μπήκα στον εμπορικό χώρο της μουσικής, σα χαρακτήρα με δυσκόλευαν πολλά πράγματα. Η αγάπη μου για τη μουσική περιορίζεται στο να είμαι στο στούντιό μου και να φτιάχνω μουσική. Έλα όμως που έχει κι άλλες υποχρεώσεις, με τις οποίες δεν είναι απαραίτητο να είμαι φιλικός. Η υπόθεση του βίντεο κλιπ, του έτσι, του αλλιώς, γενικά του promotion δεν μου πάει και το κάνω με βαριά καρδιά.

Οι συναυλίες; Δε χαίρεσαι με την αγάπη του κόσμου και την ενέργεια που σου δίνει το κοινό;
Οι συναυλίες είναι το δεύτερο αγαπημένο κομμάτι της δουλειάς, αλλά μέχρι εκεί. Θέλω και την επικοινωνία με τον κόσμο, με παροτρύνουν κιόλας, μου γράφουν στην επίσημη σελίδα μου στο Facebook «Άντε, πότε θα κάνεις live!» και τέτοια. Επίσης, πλέον πρέπει να έχω ξεπεράσει τους 30 δίσκους σα δισκογραφία και δε μπορώ να χωρέσω τα πάντα σε μία συναυλία, οπότε ναι, θέλω να κάνω live.  

Έχεις ακόμα άγχος πριν βγεις στη σκηνή;
Γιατί λες ακόμα; Ποτέ δεν είχα. Την πρώτη μου συναυλία την έκανα σε γήπεδο. Τι να με αγχώσει; Αλλά δε το έχω και σαν χαρακτήρας. Ίσα – ίσα, όσο πιο πολύς ήταν ο κόσμος τόσο πιο άνετα αισθανόμουν.

Τι θα ακούσουμε στο Gagarin στις 2 Μαρτίου;
Θα ακούσουμε πολλά, αν όχι όλα από τα καινούρια, θα παίξουμε πολλά κομμάτια που δεν έχω παίξει ποτέ live. Ό,τι ακούγεται είναι 100% Μιχάλης, είναι όλα φτιαγμένα από εμένα εδώ στο στούντιο και γίνονται απλά κάποιες προσθήκες από τους «κομπιουτεραδες» που έχουμε πάνω στη σκηνή. Φυσικά, δε μπορώ να αποκλείσω τα τραγούδια που αγαπάει ο κόσμος και έχουν γίνει hit. Μπορεί να ακούσεις το ίδιο κομμάτι, αλλά πάντα παιγμένο διαφορετικά, up to date, φτιαγμένο όπως θα ήταν αν τα κυκλοφορούσα σήμερα. Είμαι αλκοολικός με τη μουσική. Την πρωτοχρονιά κόβουμε την πίτα με την οικογένεια στις 12, 12μιση είμαι εδώ πάλι πίσω στο στούντιο, έχω ανοίξει τα μηχανήματα και δουλεύω.

Είσαι τελειομανής…
Δεν είναι τελειομανία, απλά δεν επαναπαύομαι, θέλω μία συνεχόμενη εξέλιξη. Δεν υπάρχει κορυφή και δεν με ενδιαφέρει η κορυφή. Ο καθένας ασχολείται για διαφορετικό λόγο με αυτή τη δουλειά. Μπορεί να είναι για να βγάλει λεφτά, αυτό βέβαια ισχύει για άλλες εποχές, όχι για σήμερα, μπορεί επειδή έχω το ψώνιο να ‘μαι αναγνωρίσιμος, ή για να αρέσω στις γυναίκες. Παρατηρώντας τη ζωή ενός καλλιτέχνη από κοντά καταλαβαίνεις πάρα πολύ καλά γιατί ακολούθησε αυτό που ακολουθεί. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος κλεισμένος μέσα στο στούντιο και με ενδιαφέρει η μουσική και μόνο. Όλα τα άλλα όπως είπα και παραπάνω, τα θεωρώ και λίγο αγγαρεία.

Τη βίωσες όμως την επιτυχία.
Όπως δε μπορείς να φανταστείς. Τη δεκαετία του ’90 και μέχρι και το 2000, δεν ήταν διαδεδομένο το ίντερνετ, δεν υπήρχαν κουτσομπολίστικα περιοδικά που ακολουθούν τους καλλιτέχνες και δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνονταν στα live. Παίζαμε μόνο σε γήπεδα, σε μαγαζιά δεν παίζαμε γιατί δε χωρούσε ο κόσμος. Σε όλες τις πόλεις. Αυτά δε γίνονται, σήμερα κάποιος θεωρεί επιτυχία αν έχει 500 – 600 άτομα σε ένα μαγαζί.

Έχει τίμημα η επιτυχία;
Έκανα αυτό που αγαπώ και ήμουν πολύ τυχερός. Μόνο κόστος δεν θα μπορούσε να έχει, όφελος είχε. Ωστόσο, σήμερα, αν ξεκινούσα τώρα, δεν ξέρω αν θα ασχολιόμουν επαγγελματικά με τη μουσική. Ίσως το έκανα σα χόμπι. Επαγγελματικά δεν αξίζει τον κόπο. Επειδή πλέον δε με αφορά να κάνω καριέρα, συνεχίζω να κάνω αυτό για όσο μου αρέσει να το κάνω. Δεν το κάνω για την επιβίωση. Πρόλαβα τις καλές εποχές νιώθω πάρα πολύ τυχερός για αυτό και όσο νιώθω την έλξη και την αγάπη για τη μουσική, θα το κάνω.

Ο Μιχάλης Ρακιντζής θα εμφανιστεί στο Gagarin 205 στις 2 Μαρτίου. Περισσότερα εδώ. Το νέο του άλμπουμ "Insane" κυκλοφόρησε την 1η Φεβρουαρίου.