Υπάρχουν κάποια τραγούδια που μιλάνε

Tου Νίκου Μπιτζένη 

H μουσική δεν είναι κάτι νέο. Υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Έχει περάσει από χιλιάδες κύματα, στιλ, μόδες. Εγώ είμαι παιδί των 80s. Τον τελευταίο καιρό έχω φάει χοντρό κόλλημα. Νομίζω πως δεν βγαίνουν πλέον καλές μουσικές. Ή τουλάχιστον όχι πολλές. Όχι όσες θα ’πρεπε, όχι όσες στη δεκαετία του ’80. Και λέω δεκαετία του ’80 και όχι του ’70 ή του ’90. Πρέπει να είναι δικό μου πρόβλημα. Αλλά παραμένει το ερώτημα... γιατί; Ακούω πολύ πράμα... πάρα πολύ! Σχεδόν από τα πάντα. Ροκ, ποπ, ηλεκτρονική (πολλή ηλεκτρονική!), trip hop, ambient, techno, experimental... και δεν έχει τελειωμό. Μόνο λαϊκά, έντεχνα, metal και ρέγκε αποκλείω. Γούστα είναι αυτά.

Ζορίζομαι πολύ για να βρω κάτι – ή καλύτερα για να αισθανθώ κάτι. Γιατί αυτό δεν είναι το νόημα της μουσικής τελικά; Να αισθάνεσαι διάφορα καθώς την ακούς· χαρά, λύπη, ευεξία, νοσταλγία, πίκρα, θυμό, οργή, καλοσύνη, ευφορία, διάθεση για χορό κ.λπ. Ε, λοιπόν, αυτό που βλέπω (ή μάλλον ακούω) είναι φοβερές παραγωγές, φοβερές ενορχηστρώσεις, καλοστημένα τραγούδια, αλλά ως εκεί. Δεν μου λένε τίποτα. Όπως τότε που πρωτάκουσα το “Stripped” των Depeche Mode, το “Charlotte sometimes” των Cure, το “There is a light” των Smiths… και η λίστα δεν τελειώνει. Τι συμβαίνει; Το ερώτημα είναι αν το θέμα είναι υποκειμενικό ή αντικειμενικό. Φταίω εγώ, ή όντως δεν βγαίνουν καλές μουσικές (με ελάχιστες, είπαμε, εξαιρέσεις). Γιατί στη δεκαετία του ’80 ο κανόνας ήταν οι καλές μουσικές και τώρα είναι η εξαίρεση; Μήπως φταίει ο όγκος; Μήπως η ταχύτητα που πρέπει να έχουμε όταν ακούμε κάτι; Το πόσο γρήγορα θεωρείται κάτι passé; Βγαίνει ένα album και 3 μήνες μετά θεωρείται παλιό! Το “The hurting” των Tears for Fears το άκουγα σπίτι μου, αλλά και στα ραδιόφωνα για 3 χρόνια! Φταίει το σύστημα; Το ραδιόφωνο; Ή μήπως όντως δεν αξίζουν να τα ακούει κανείς για πάνω από τρεις μήνες; Από την άλλη το “Mezzanine” των Massive Attack θα μπορούσε να παίζεται ακόμα στα ραδιόφωνα. Σπίτι μου πάντως το ακούω αρκετά συχνά. Άρα δεν φταίω εγώ. Να ένα που δεν είναι 80s. Και το τελευταίο των Radiohead έχει 1-2 τραγούδια που μου λένε κάτι. Να κι άλλο. Και λίγο από δω, λίγο από κει, M83 από δω, MGMT από κει, να μην πω κι άλλα, υπάρχουν κάποια τραγούδια που μιλάνε!... Αλλά είναι ελάχιστα. Και όχι όπως τα 80s.

Ίσως τελικά να είναι ότι μεγάλωσα με αυτά τα τραγούδια και είναι συνδεδεμένα με διάφορες φάσεις της έντονης εφηβείας. Ίσως... Και σκέφτομαι... γιατί δεν ρωτάω ένα σημερινό 18άρη να μου πει αυτός; Άντε, εγώ χάλασα... έγινα δύστροπος μεγαλώνοντας. Αυτός; Και τον βρήκα και τον ρώτησα. Και με μπέρδεψε περισσότερο. «Δύσκολα τα πράματα, Νίκο» μου είπε. «Ελάχιστα είναι καλά» μου είπε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου είπε ότι έχει αρχίσει να ανακαλύπτει τους Cure, τους Depeche Mode, τους Smiths κ.λπ.!!! Τι γίνεται;

Νομίζω ότι απλά είμαστε σε μεταβατικό στάδιο. Νομίζω ότι περνάμε μία φάση, όπως στις αρχές των 90s, που υπήρχε πολύ ανούσια μουσική, για να σκάσει η βόμβα του Manchester και του trip-hop. Νομίζω ότι σύντομα θα είμαστε μάρτυρες μιας σκηνής με πολύ ζουμί. Και μέσα σε αυτό θα ανακατευτούν όλα! Αλλά δεν ορκίζομαι κιόλας!

Με αυτές τις σκέψεις προσπαθούμε κι εμείς (ο πληθυντικός αφορά τους ανθρώπους με τους οποίους κάνουμε μουσικές) να καταθέσουμε τα συναισθήματά μας μέσω της μουσικής. Με άξονα τα βιώματά μας και τα γούστα μας. Οι Μίκρο με πιο παρεΐστικη και up-tempo διάθεση, το προσωπικό Nikonn με εσωστρέφεια και υπνωτική διάθεση, το Fotonovela με απωθημένα 80s και απενοχοποίηση της ηλεκτρονικής στραπατσάδας λόγω Γερανιού, και όλη η παρέα σε μια γιορτή που λέγεται Undo Records. Και τι γιορτάζουμε; Την ελευθερία να κάνουμε ό,τι θέλουμε! Χωρίς να έχουμε άγχος, χωρίς όρια. Γιατί αυτό που πιστεύουμε είναι ότι τελικά η μουσική που μιλάει δεν γίνεται υπό πίεση. Μπορείς να μαγειρέψεις μία πολύ καλή παραγωγή υπό πίεση, αλλά ως εκεί. Όλοι μας θέλουμε να κάνουμε μουσικές που όταν τις ακούμε, πρώτοι και καλύτεροι εμείς να αισθανόμαστε διάφορα. Όπως τότε! Όπως και τώρα (πιο σπάνια βέβαια). Η οποιαδήποτε πίεση λειτουργεί αρνητικά. Τα καλύτερα έχουν δημιουργηθεί ελαφρά τη καρδία, χωρίς κανόνες, όρια και πίεση. Το πρωτότυπο πρέπει να είναι αυθόρμητο, ειδάλλως είναι κατασκευασμένο, αναμενόμενο!

Και για να είμαστε αυθόρμητοι πρέπει να μη σκεφτόμαστε.
Να μην έχουμε όρια.
Να μην επηρεαζόμαστε από τίποτα.
 ...Απλά να γράφουμε! 

* μουσικός, μέλος των Μicro και Fotonovela