Mogwai

Αλλιώς τα περιμένεις μερικά πράγματα κι αλλιώς έρχονται. Η post rock μυθολογία τους σε προετοιμάζει για έναν πιο σκοτεινό και βαρύ τύπο, που εναλλάσσει τη διάθεσή του όπως στα τραγούδια του. Κρεσέντο. Νηνεμία. Κρεσεντάρα. Στην άλλη γραμμή ο κιθαρίστας Stuart Braithwaite, με προφορά Σον Κόνερι, είναι ήρεμος, ισοπεδωτικά ολιγόλογος, πολύ συμπαθής. Και μόνο για το ντεμπούτο τους “Young Team” του 1997, έγραψαν μουσική ιστορία. Η συνέχεια μαζί με το πρόσφατο άλμπουμ τους “The Hawk Is Howling” στο Gagarin, που τους πάει πολύ περισσότερο από τα υπαίθρια θερινά απογεύματα. Μέχρι τότε σύνδεση με Ιαπωνία, όπου τον πέτυχα στο πλαίσιο της περιοδείας τους…

Πώς είναι η περιοδεία εκεί;
Πάει πολύ καλά. Το κοινό εδώ είναι διαφορετικό από το ευρωπαϊκό. Είναι πιο ήσυχο και του αρέσει να παρατηρεί.

Tι έχει αλλάξει από το ξεκίνημα των Mogwai;
Eίμαστε 5 άτομα στο γκρουπ με πιο πολλά όργανα, πιάνο, πλήκτρα...

Πόσα άλλαξαν στη δισκογραφία από τότε;
Έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Είναι πιο εύκολο πια να κυκλοφορείς τη δουλειά σου χάρη στο διαδίκτυο.

Ποιο ντεμπούτο άλμπουμ θα ξεχώριζες από το παρελθόν;
Πιθανότατα το “Velvet Underground & Nico”.

Φοβάστε ακόμη τον Σατανά;
Δεν νομίζω ότι τον φοβηθήκαμε ποτέ, για να είμαι ειλικρινής.

Η γνώμη σου για τη σκηνή της Γλασκόβης;
Μου αρέσουν οι Franz Ferdinand, είναι καλοί μας φίλοι.

Ποια άλλα γκρουπ συμπαθείτε;
«Αγαπάτε» ακόμη τους Blur, για παράδειγμα; (Είχαν βγάλει τι-σερτ που έγραφαν “Blur: Are Shite”) Πραγματικά όχι. Μου αρέσουν οι Super Furry Animals.

Ποια περιοδεία θυμάσαι πιο έντονα;
Τις πρώτες στην Αμερική με τους Pavement.

Θόρυβος ή μελωδία;
Και τα δύο. Όπως τα συνδύασαν οι My Bloody Valentine.

Αισθάνεστε υπεύθυνοι για την προσθήκη του post πριν από το rock;
Όχι, καθόλου. Άλλος έκανε το λάθος. (Γέλια)