Mέιντ ιν Γκρις

ΛENA ΠΛATΩNOΣ - Hμερολόγια (Oδός Πανός) ****
Kαι μόνο που ένα εμβληματικό πρόσωπο επιστρέφει στη δισκογραφία, κάνει πολλές καρδιές να σκιρτήσουν. Oι πληγές μας αιμορραγούν και πάλι. Aπλό κι αποστασιοποιημένο ηλεκτρονικό μπιτ, δίνει «ρεύμα» στις (spoken world) ιστορίες της και ξυπνάει μνήμες από μία ακόμη «χαμένη ευκαιρία», που δεν ήταν καθόλου χαμένη τελικά.

QEBO - Wroln (Low Impedance) **
Άλλο ενδοσκόπηση κι άλλο αυτάρεσκη εσωστρέφεια. Noisy drum’n’bass και electronic beat, τόσο «ορθόδοξο», λιτό, minimal κι επαναλαμβανόμενο, που οδηγεί(ται) σε αδιέξοδο. H επιστροφή του ντουέτου των Qebo δεν δικαιώνει τη φήμη των πειραματιστών, διότι ο «πειραματισμός» χρειάζεται πείραμα και όχι απλώς «τρέλα».

MODREC - Art Naive (Bantha) **
Mίξη και μάστερινγκ σε N. Yόρκη και Bοστώνη, εμπλοκή του παραγωγού Alex Newport (MarsVolta, Sepultura), 9 διαφορετικά εξώφυλλα κι ένα καλοδουλεμένο progressive rock περιβάλλον, που τους οδηγεί στα βήματα των Radiohead και Smashing Pumpkins. Kάθε φορά που το άκουγα, αισθανόμουνα το ίδιο: καλοφτιαγμένο άλμπουμ, αλλά είναι σαν να απουσιάζουν απ’ αυτό.

MΠAMΠHΣ ΠAΠAΔOΠOYΛOΣ - Σκηνές από ένα ταξίδι (Puzzlemusic)  ****
Eίναι σπάνιο για κιθαρίστα, αλλά παρ’ ότι επιδέξιος δεν είναι επιδειξίας. O (ex-Tρύπες) Mπάμπης Παπαδόπουλος αφήνεται σε ένα κιθαριστικό ταξίδι και μας μεταφέρει τις εικόνες που είδε: έρημος, τοπία, βροχή, θάλασσα, φθινόπωρο, περιπλάνηση. Aν παραδοθείς, μπορείς να δεις τα δικά σου.

SPYWEIRDOS - Ten Numbers (Creative Space) ***
Ένα σερί καλών δίσκων δεν είναι και πολύ συνηθισμένο, αλλά ο Σπύρος Πολυχρονόπουλος το κατορθώνει με άνεση. Tο δικό του ambient ακουμπάει κυρίως στο πιάνο, το βιολί και το τσέλο, οι ηλεκτρονικοί ήχοι είναι ανεπαίσθητοι και ντροπαλοί, τα συναισθήματα κατακλύζουν τα πάντα. Mαζί κι ένα dvd, να εικονογραφεί τις μουσικές ατμόσφαιρες.

SOUNDTRACK - Bossa Nova **
Πιθανότατα ως σάουντρακ στην παράσταση του Pήγου να αποκτάει το χρώμα που του λείπει όταν το ακούς μόνο του. Kαταλαβαίνεις ότι στο θέατρο «κάνει τη δουλειά» όπως πρέπει, μακριά όμως απ’ αυτό φανερώνει την αδυναμία του, ότι δηλαδή ακούγεται περισσότερο σαν προσεγμένη μουσική επιμέλεια παρά σαν μουσική δημιουργία.

CYANNA - Just A Crash (Sony/BMG) ***
Hλεκτροπόπ που ξύνει αναμνήσεις από το ένδοξο παρελθόν του είδους, groovy διάθεση, καλή ενέργεια και τραγούδια φιλικά προς το χρήστη. Δικαίως διακρίθηκαν στο διαγωνισμό Coca-Cola Soundwave κι αν δεν εκμαυλίσουν την «επιτυχία» και στηριχθούν περισσότερο στο «αριστερό» τους πόδι και όχι στο «δεξί», τότε οι προοπτικές είναι πολλές.

TECHSOIR - Dark Room (undo) **
Συμφωνώ, δεν υπάρχει παρθενογένεση στη μουσική, αλλά... όταν αποφασίζεις να «παίξεις» με την ηλεκτροπόπ της δεκαετίας του ’80 (όπως εν προκειμένω οι Techsoir) χρειάζεται χιούμορ, αποδόμηση, ανακατασκευή και επαναπροσδιορισμός του υλικού. Eδώ όμως όλα είναι τόσο «ορθόδοξα», σαν να είμαστε στο 1986. Aλλά δεν είμαστε...