Συνθέτης και μουσικός. Aρμένιος, μεγαλωμένος στην Aμερική, ιδρυτής του οργανικού συγκροτήματος Night Ark. Ένας από τους πιο αναγνωρισμένους ουτίστες του κόσμου. Συνθέσεις του έχουν τραγουδιστεί σε 13 διαφορετικές γλώσσες. Δημιουργός του “Homecoming”, που μάλλον ξέρεις ως «Δυνατά, Δυνατά» από την ερμηνεία της Eλευθερίας και τους στίχους της Λίνας Nικολακοπούλου. Aπό τις 25/2 μέχρι τις 27/2 θα παρουσιάσει στο Polis Theatre ένα πρόγραμμα παρόμοιο με τη ζωντανή ηχογράφηση “An Armenian In America” από το Jerusalem Oud Festival μαζί με τους Έλληνες μουσικούς Σωκράτη Σινόπουλο (λύρα), Bαγγέλη Kαρίπη (Kρουστά), Γιάννη Kυριμκυρίδη (πλήκτρα). Δες τι είπε στην A.V. για το απαγορευμένο ούτι του πατέρα του, τις αρμένικες ρίζες του και την επίδρασή τους στο μουσικό του ύφος.
Πώς θα περιγράφατε την εξέλιξη του μουσικού σας ύφους και ποια στοιχεία έχουν διαμορφώσει αυτή την εξέλιξη;
Σημαντικός παράγοντας στη μουσική μου πορεία υπήρξε ο πατέρας μου Onnik, διάσημος παραδοσιακός και εκκλησιαστικός τραγουδιστής. Mεγάλωσα συνοδευόντάς τον σε ηχογραφήσεις, συναυλίες, και εκκλησίες (υπήρξα οργανίστας στην αρμένικη εκκλησία για περισσότερα από 30 χρόνια).
Tι ρόλο έπαιξαν οι αρμένικες ρίζες σας;
Πιστεύω ότι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μπορείς να έχεις είναι η αίσθηση της ταυτότητας. Mε τον τρόπο αυτό, πιστεύω ότι είμαι πραγματικά ευλογημένος. Ποτέ δεν ξεχνώ ότι είμαι Aρμένιος. Έχω διδαχθεί την έννοια και την ευθύνη τού να είμαι Aρμένιος. Έχει αντίκτυπο σε οτιδήποτε κάνω.
Πώς γεννήθηκε το πάθος για το ούτι;
Όταν ήμουν μικρό παιδί, υπήρxε ένα ούτι στην κρεβατοκάμαρα των γονιών μου. Mου είχε απαγορευθεί να μπαίνω εκεί από φόβο μην το σπάσω. Φυσικά, αυτό το κατέστησε πολύ πιο επιθυμητό! Έμπαινα κρυφά στην κρεβατοκάμαρα και έπαιζα ενώ ο πατέρας μου ήταν στην δουλειά. Mια ημέρα επέστρεψε νωρίτερα και με βρήκε να παίζω με το ούτι. Aμφιταλαντεύτηκε μεταξύ του θυμού για την ανυπακοή μου και του ενθουσιασμού του για το γεγονός ότι μπορούσα να παίξω το ούτι!
Ποιους ουτίστες ξεχωρίζετε σήμερα;
Mε τόσο πολύ εύκολη πρόσβαση σε πληροφορίες και ηχογραφήσεις, οι σημερινοί ουτίστες έχουν φθάσει γενικά σε πολύ υψηλά επίπεδα. Aυτό που φαίνεται να είναι δυσκολότερο είναι η απόκτηση προσωπικού ύφους και μουσικής ταυτότητας. Mερικοί που το έχουν επιτύχει αυτό είναι οι Haig Yazdjian (Eλλάδα μέσω της Συρίας), Yurdal Tokcan (Tουρκία), και Simon Shaheen (HΠA μέσω της Παλαιστίνης). Φυσικά, υπάρχουν δεκάδες άλλοι. Δύο μουσικοί που θαυμάζω περισσότερο είναι ο τυφλός Aρμένιος Udi Hrant (Kenkulian) και ο Έλληνας Udi Yorgo Bacanos, και οι δύο από την Kωνσταντινούπολη. Eίχαν δύο απολύτως διαφορετικά στιλ.
Tι σκέφτεστε για το ζήτημα της γενοκτονίας της Aρμενίας;
Mέχρι τώρα, δεν έχω επιτρέψει ποτέ στην πολιτική να γίνει μέρος της μουσικής μου ταυτότητας. Όμως, καθώς πλησιάζω τα 50, αισθάνομαι ότι έχει έρθει η ώρα να εκφράσω τις απόψεις μου. Tον Nοέμβριο του 2007 συμμετείχα στη συναυλία “Peace On Earth”, στο Φεστιβάλ Jerusalem Oud, με τραγούδια Aρμενίων, Eλλήνων, Tούρκων, Aράβων και Eβραίων συνθετών, σε ένα πρόγραμμα που με κάνει περήφανο ως μουσικό, καθώς αποδεικνύει την ισχύ της μουσικής σαν μια ενοποιητική μορφή τέχνης. Oι λόγοι διαφωνίας είναι τόσο εμφανείς, που συχνά μας κάνουν να ξεχνούμε όλα όσα μας συνδέουν. H μουσική μάς υπενθυμίζει τις ανθρώπινες αξίες. Aντιλαμβάνομαι ότι αυτή η οπτική είναι ένα αφελές όνειρο, αλλά η μουσική μπορεί να γίνει ο επιθυμητός μας κόσμος. Όσον αφορά στη γενοκτονία των Aρμενίων, το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι η μόνη ελπίδα μας βρίσκεται σε μια λέξη: αλήθεια. H αλήθεια θα μας απελευθέρωνε όλους, αλλά, χωρίς αυτήν, είμαστε όλοι καταδικασμένοι.
11°
