Μαζί στα «Electric Trim» όνειρα του Lee Ranaldo

Ένα από τα πιο σημαντικά άλμπουμ του 2017 διεκδικεί το μονοπώλιο των ακροάσεών μας. Στα μαύρα αυλάκια του, η καρδιά του Lee Ranaldo αναδύεται σαν ένας αχόρταγος κυνηγός. Αν υποθέσουμε ότι το ροκ εν ρολ είναι ένα αδηφάγο κτήνος που απαιτεί τακτικές προσφορές σε ναρκισσιστική υπερβολή και ντεσιμπέλ, ο βετεράνος βιρτουόζος του ηλεκτρικού εξάχορδου απλώνει το βλέμμα στις πιο αδιόρατες σκιές του, ζωγραφίζει στερεοφωνικούς πίνακες φτιαγμένους στη ζεστή παλέτα της νοσταλγίας, σκαρώνει συγκινητικά στιχάκια για τις αγάπες που δε λένε να απαλλάξουν το μνημονικό μας, ονειροπολεί στο μισοσκόταδο γρατσουνίζοντας τα ακόρντα ενός άντρα που τραγουδά μόνος, περιπλανιέται αμέριμνα στο road movie της εμπνευσμένης δημιουργίας με τα παράθυρα κατεβασμένα. Το «Electric Trim» είναι μαγευτικό δισκάκι.
 

Ορισμένοι θα πουν ότι ο αρρενωπός songwriter των αριστουργηματικών «Between the Times and the Tides» και «Last Night on Earth» έχει κυριλέψει κάπως. Εκεί ωστόσο που άλλοι βλέπουν πράους τόνους και χαμηλωμένες εντάσεις, αυτός κοιτάζει νέες δυνατότητες, διαφορετικούς τρόπους να διοχετεύσει το αστείρευτο ρεζερβουάρ των ιδεών του. «Αυτές τις μέρες, όλη μου η άγρια ενέργεια διοχετεύεται στη μουσικοσύνθεση», δηλώνει ο 61χρονος Lee, με τα 30 και βάλε έτη προϋπηρεσίας στους Sonic Youth, με τους 12 προσωπικούς δίσκους, τις ακροβατικές επιδόσεις στην κιθάρα και τις ατέλειωτες σκοτεινές εκτάσεις που έχει διασχίσει στις επικράτειες του πειραματικού θορύβου. Ο «Unkle Skeleton» του indie rock έχει άφθονους τρόπους για να αγγίζει με υπέροχους σκοπούς την ψυχή σου.

«For twenty years or so we had our screwdrivers out trying to disassemble the panels trying to work our way back to the mountains», τραγουδά στο εναρκτήριο «Morrocan Mountains», και πιθανότατα μιλάει για τον εαυτό του. Όσοι ξέρουν από Lee Ranaldo, έχουν μάθει να διακρίνουν τη σαρωτική δύναμη των «Hey Joni» και «Eric’s Trip» ακόμη και στα πρωτόλεια ακουστικά ντέμο, τα οποία κυκλοφόρησαν στις deluxe εκδόσεις του λυκόφωτος των Sonic Youth. Ουσιαστικά, και παρά τις διαφορές σε ενορχήστρωση, παραγωγή και δυναμική, δεν έχει πάψει να δουλεύει τα τραγούδια που τον καθιέρωσαν σαν αυτόνομη φωνή στο «Daydream Nation». Λίγο Neil Young των λιτών ενορχηστρώσεων και λίγο Crazy Horse των μαξιμαλιστικών εξάρσεων, ο Lee Ranaldo του «Electric Trim» γνωρίζει πώς να χαλιναγωγεί το τέμπο σύμφωνα με τις ανάγκες των δαιδαλωδών συνθέσεών του.

Με διάρκειες ανάμεσα στα έξι και τα οχτώ λεπτά, το άλμπουμ απλώνεται αβίαστα σε σχοινοτενή μονοπάτια γεμάτα εναλλαγές και εκπλήξεις. Πρόκειται για μουσική φτιαγμένη προπάντων για ακουστικά παρά για ηχεία, που θα βρει τον δρόμο για την καρδιά σου μέσα από ιδιόμορφες παρακαμπτήριους. Ο ίδιος κατονομάζει ως κυρίαρχες επιρροές του δίσκου τα «Revolver» και «Pet Sounds», με τις μπιτλικές αναφορές να διακρίνονται καθαρά στα πιανιστικά μέρη του «New Thing», όσο και στα πνευστά περάσματα και prog σολαρίσματα του ομώνυμου τραγουδιού, όπου, ακόμη και όταν αστοχεί, ο Ranaldo αστοχεί θεαματικά, υποκύπτοντας στο εύρος των φιλοδοξιών του. Ενώ στο «Last Looks», οι στιγμές ατόφιας ομορφιάς προκύπτουν μέσα από τη διαδοχή έξι αλλαγών ύφους, που ξεκινούν από την τυπική μπαλάντα σε διφωνία για να καταλήξουν σε επικό, hands in the air ροκ της αρένας.
 

Ηχογραφημένο σε περίοδο δώδεκα μηνών ανάμεσα στη Νέα Υόρκη και τη Βαρκελώνη, το «Electric Trim» είναι μεν το λιγότερο άμεσο, αλλά και το πιο στουντιακά προσανατολισμένο άλμπουμ του Lee Ranaldo, με τον Raul ‘Refree’ Fernandez να αφήνει χαρακτηριστικό στίγμα στην κονσόλα, τον μυθιστοριογράφο Jonathan Lethem να συνυπογράφει στίχους, τη Sharon Van Etten να δανείζει τη φωνή της σε έξι από τις εννέα συνθέσεις, καθώς και με το διαπρεπές αβάντ γκαρντ παρεάκι του δημιουργού να συνεισφέρει εμβόλιμα σε μικρές και μεγαλύτερες δόσεις.

Ο Steve Shelley δεν εγκαταλείπει το drum kit, ο Kid Millions των Oneida παίρνει με τη σειρά του τις μπαγκέτες, ο Nels Cline των Wilco κακοποιεί την Jazzmaster όπως μόνο αυτός ξέρει, οι Dust όψιμοι συμπαίκτες του Ranaldo, Alan Licht και Tim Lüntzel είναι επίσης εδώ για να προμηθεύσουν μπασογραμμές και κιθάρες. Ο δίσκος έχει και το δικό του ντοκιμαντέρ, καθώς το φιλμάκι «HELLO HELLO HELLO : LEE RANALDO : ELECTRIC TRIM», σε σκηνοθεσία του Fred Riedel, κάνει το γύρο των φεστιβάλ του κόσμου και πιθανότατα θα φτάσει προσεχώς και στη χώρα μας. «Αισθάνομαι πως είναι ό,τι καλύτερο έχω κάνει, και αναμφίβολα ένα από τα πιο εμπνευσμένα πρότζεκτ στα οποία έχω εμπλακεί», δηλώνει ο ίδιος ο δημιουργός του. Ο Lee είπε και ελάλησε. Όταν ένας θρύλος τραγουδάει, εμείς ακούμε.