Ελληνική άνοιξη

Κρίση-ξεκρίση, δίσκοι έρχονται από παντού. Μικρές ανεξάρτητες εταιρείες, προσωπικές παραγωγές, ημιεπίσημα demo κάνουν πραγματικότητα μια άλλη κατάσταση έξω απ’ τους «επίσημους μηχανισμούς». Οι εταιρείες δίσκων ζορίζονται, τα δισκάδικα κλείνουν, αλλά στο διαδίκτυο μπορείς να βρεις τόση πολλή καινούργια μουσική που δεν υπήρχε ποτέ. Έτσι είναι, όταν κάτι μαραίνεται, κάτι άλλο ανθίζει...

Ο πολύπειρος ΙΟΝ (Γιάννης Παπαϊωάννου) επιστρέφει με το “You & Me” (***), άλμπουμ που ρολάρει χωρίς να κομπιάζει πουθενά, οι ηλεκτρονικοί του ήχοι έχουν συναισθήματα και εικόνες, η δουλειά του καλού μάστορα φαίνεται παντού.

Μετά από μια δεκαετία ζωής, οι National Pornografik από τη Θεσσαλονίκη κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους “D” (***). Οι doom κιθάρες, τα ήρεμα περάσματα με post-rock αναφορές, η αισθητική τους σχέση με τους Melvins και τους Voivoid, τα γυναικεία φωνητικά, η πολύ καλή τεχνική τους, δημιουργούν ένα άλμπουμ σκληρού ροκ που στέκει άνετα σε διεθνές επίπεδο.

Οι Χρώματα απ’ τη Βέροια, ντουέτο που πατάει στην post-electronica και στον ελληνικό στίχο, φτιάχνουν ένα άλμπουμ με παιδική ψυχή και αθωότητα, για ευαίσθητα παιδιά του 21ου αιώνα. Minimal ηλεκτρονικοί ήχοι, «άτεχνη» ερμηνεία, τσέλο, ακορντεόν, βιολί, πιάνο και παιδικές ζωγραφιές, κάνουν το «Χρώματα» (***) ένα άλμπουμ πολύ ιδιαίτερο για την ελληνική ποπ πραγματικότητα. Ο Sokos (μαζί με τους Τhe Live Project Band) επιστρέφει με ένα ακόμη δαιδαλώδες πόνημα με τίτλο “Objects in mirror are closer than they appear” (**), όπου progressive, industrial, Χατζιδάκις και blues συνθέτουν ένα φιλόδοξο συνονθύλευμα ήχων, που συχνά εντυπωσιάζει με τη διάστασή του αλλά όχι και με το αισθητικό αποτέλεσμα. Η κυκλοφορία συνοδεύεται κι από ένα dvd με την ταινία του “Mescaline”.

Ένα κεφάλι που μιλάει...

...κι ευτυχώς που ακόμα έχει κάτι να πει. Ο David Byrne καταφτάνει στην Αθήνα στις 6/7 για να μας παρουσιάσει από κοντά το πολύ καλό άλμπουμ “Everything That Happens Will Happen Today” που έκανε πρόσφατα με τον Brian Eno, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Το set περιλαμβάνει και αναμνήσεις από τη θρυλική συνεργασία των δυο τους: “My Life in the Bush of Ghosts”, αλλά και τραγούδια από τα πρώτα άλμπουμ των Talking Heads. Μ’  άλλα λόγια, ένα live που είναι σαν best of... χωρίς να είναι κιόλας. Η εμφάνιση των David Byrne, Paul Weller και Morrissey (αν οριστηκοποιηθεί) δίνει στο συναυλιακό καλοκαίρι ένα άλλο επίπεδο, κατάλληλο για ενηλίκους.

Εισαγωγής...

Σήμερα έχω 2-3 συμπαθητικά άλμπουμ απ’ αυτά που κατακλύζουν στις μέρες μας τη δισκογραφία: «καλό αλλά όχι και κάτι ιδιαίτερο».

Οι Archive με το “Controlling Crowds” (***) δείχνουν ότι δεν θα ξεπεράσουν ποτέ το σύνδρομο των Pink Floyd για να μπορέσουν να απογαλακτιστούν απ’ τον ήχο τους, αλλά κατορθώνουν να συστηματοποιήσουν μια δική τους φωνή μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, και με στοιχεία trip hop, electronica, φροντισμένα φωνητικά και ονειρικά τοπία κάνουν έναν πραγματικά καλό δίσκο.

Το «μυστικό» project του Bobby Wratten (Field Mice) και των Carolyn Allen και Caesar (The Wake) ξαναχτυπά. Οι Occasional Keepers με το “True North” (***), που έγινε με τη βοήθεια του Ian Catt (St. Etienne) στην παραγωγή, είναι το κατάλληλο σάουντρακ για τη στιγμή της μετάβασης από το λυκόφως στη νύχτα. Αχνή, μελαγχολική, ονειρική electropop.

Αν θέλεις να συνεχιστεί το πάρτι και μετά τους Franz Ferdinand, βάλε τους Metric, που μόλις κυκλοφόρησαν το “Fantasies” (**). Η φωνή της Emily Haines είναι πολύ μπροστά (για να ξέρουμε ποια είναι η σταρ), το electropop/rock’n’roll groovy δεν σταματάει ποτέ, όλα είναι ευχάριστα, radio friendly, έτοιμα για επιτυχία, μόνο που όλα τα έχεις ξανακούσει.

Όσο για τους Ozric Tentacles, με το “The Yumyum Tree” (**) μένουν μετέωροι απέναντι στην προοπτική της μουσικής τους κι έτσι μας υπόσχονται ένα ακόμη progressive/ηλεκτρονικο/ψυχεδελικό ταξίδι που δεν πάει πουθενά. Μετά από καμιά 20αριά άλμπουμ, το trip τους έχει ξεθυμάνει. Παικτικά πάντως είναι άψογοι.  

➜ makismilatos@in.gr