Τρεις δίσκοι για να βγει η εβδομάδα

 Devendra Banhart – Mala (***)

Μεγαλώνει και ησυχάζει, βρίσκει τα πατήματα του και το στιλ του, ερωτεύεται και σοβαρεύει αποτινάσσοντας από πάνω του τους χαρακτηρισμούς: “freak folk” & “hippie”. Φτάνει στον 7ο δίσκο του εφοδιασμένος με ωριμότητα, cool διάθεση, μουσικές γνώσεις και ενορχηστρωτική πληρότητα, πατώντας πάντα σε δύο βάρκες (ΗΠΑ και Βενεζουέλα) για ένα ευχάριστο, δροσερό, ελαφρώς ψυχεδελικό ποπ άλμπουμ που ακούγεται πιο ολοκληρωμένο από ποτέ.

The Men – New Moon (***)

Είναι ένας από τους νομοτελιακούς κανόνες της τέχνης. Οσο ο καλλιτέχνης μεγαλώνει, ωριμάζει, εξερευνά, μαθαίνει, εισχωρεί σε βάθος, στοχάζεται πάνω στην τέχνη του, αναπόφευκτα επιστρέφει (και) στο παρελθόν της, ακόμη κι αν μέχρι πρότινος το αμφισβητούσε. Οι indie rockers επιστρέφουν στο rock ‘n’ roll και στο 60’s garage, οι «ροκάδες» στα 60’s και τα 70’s ή στα blues, οι έλληνες νέοι μουσικοί στον Βαμβακάρη ή τον Τσιτσάνη, στον Χατζιδάκι ή τον Θεοδωράκη και (εν προκειμένω) οι the Men στον Neil Young και τον Tom Petty. Κάθε σοβαρός καλλιτέχνης έρχεται η στιγμή που εντρυφεί στο παρελθόν της τέχνης του και το γκρουπ από το Brooklyn χωρίς να χάσει την «τώρα» αύρα του φτάνει στο 4ο άλμπουμ του δείχνοντας πιο σεβαστικό προς όσα έχουν προηγηθεί. Ένα χαρμάνι από folk, punk, garage, country rock και ψυχεδέλεια σε μια προσπάθεια να αγκαλιάσουν κι αυτοί το «όλον rock ‘n’ roll”.

Lumiere Brother – Twenty One (***)

Ευαισθησία, καλές προθέσεις, ευγενική ποπ διάθεση, νεανική μελαγχολία, χιούμορ και… ευήκοον πιάνο είναι τα στοιχεία που κάνουν τον δεύτερο δίσκο του να κυλά ευχάριστα αλλά δυστυχώς μέχρι εκεί. Οι όμορφες και ιδιαίτερες μελωδίες, ο προσωπικός λόγος, η φαντασία -που θα σε κάνουν να επιστρέψεις σε αυτόν τον δίσκο- απουσιάζουν, χάνοντας έτσι έδαφος από το πρώτο του άλμπουμ και μετατρέποντας το σε ένα ακρόαμα συμπαθές και συνηθισμένο.