Matthias Schriefl

Ταλαντούχος και ανερχόμενος 28χρονος νεανίας εκ του Άλγκοϊ της νότιας Γερμανίας, με κλασική παιδεία, τζαζ οπτική και πανκ διάθεση. Μαζί με τους Shreefpunk ανακάτεψε το μουσικό σύμπαν της Αθήνας με τη χτεσινή του εμφάνιση στο Μέγαρο κι έφυγε ανενόχλητος πριν εξομολογηθεί στην Α.V. την πολυδιασπαστική του ψυχοσύνθεση. Κάπως έτσι δεν είναι το nerd / genius είδος των καλλιτεχνών;

Πόσο πανκ είσαι;
Εξαρτάται πώς το εννοείς. Aν έχεις στο μυαλό σου μερικούς τύπους που πίνουν μπίρες στο δρόμο και τραγουδούν τα δεινά του καπιταλισμού, τότε φυσικά δεν είμαστε. Ωστόσο έχουμε μια έντονη επιρροή της συμπεριφοράς των πρώιμων πανκ συγκροτημάτων, όπως και όλων των κινημάτων που ακολούθησαν το πανκ. Πριν μερικά χρόνια η τζαζ είχε επίσης ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα, όπως και το πανκ, αλλά κατά κάποιο τρόπο το μεγαλύτερο κομμάτι της σύγχρονης τζαζ το απώλεσε. Άλλωστε χωρίς το πανκ δεν θα υπήρχε ούτε μέταλ, ούτε μοντέρνο ροκ και ποπ. Είναι ένα απλό είδος, όπως η Dixieland, που αποτελεί τη βάση για πολλά άλλα είδη.

Πόσο τζαζ είσαι;
Πολύ τζαζ, ακόμα περισσότερο από όσο πανκ! Είμαστε όλοι πολύ απαιτητικοί τζαζ μουσικοί και παίζουμε με τους καλύτερους συναδέλφους στην Ευρώπη. Και μας αρέσει να αυτοσχεδιάζουμε. Οι μελωδίες που παίζουμε είναι κάθε φορά πολύ διαφορετικές, ανάλογα με το πώς αισθανόμαστε και τις αντιδράσεις του κοινού.

Πώς ήταν η συνεργασία με τους Nu-soul ήρωες της Daptone, Sharon Jones and the Dap Kings;
Πραγματική εμπειρία. Ξέρεις, οι Shreefpunk είμαστε μια πολύ σκληρά εργαζόμενη μπάντα με περισσότερες από 60 συναυλίες κάθε χρόνο, αλλά οι Dap Kings ξεπερνούν τις 150. Είναι η καλύτερη σόουλ μπάντα του πλανήτη και νομίζω ότι βελτιώνονται συνεχώς κάθε φορά που τους συναντώ. Ήταν πραγματική έμπνευση για μας να είμαστε μέρος αυτής της οικογένειας για μια ευρωπαϊκή περιοδεία.

Το πιο παλαβό πράγμα που έχεις κάνει στη ζωή σου;
Eίναι τόσα πολλά… αλλά θα σου πω μια ιστορία. Μου αρέσει να παίζω στο δρόμο. Αισθάνομαι ακόμη σαν μουσικός του δρόμου. Συχνά, μία μέρα πριν από τη εμφάνισή μου σε ένα μεγάλο συναυλιακό χώρο, παίζω μόνος στο δρόμο, ακριβώς μπροστά από την κεντρική είσοδο του χώρου! Πολλοί δεν φαντάζονται ότι μία μέρα μετά θα παίζω μέσα και αυτό πάντα με διασκεδάζει.

Αν πήγαινες πίσω στο χρόνο, πού θα σταματούσες;
Δεν θέλω να πάω πίσω. Θέλω να πάω μπροστά. Ανυπομονώ για το μέλλον μου!

Το μότο του γκρουπ;
Kανένας φόβος για την απλότητα, κανένας φόβος για την πολυπλοκότητα. Κανένας φόβος για το χιούμορ, κανένας φόβος για τη σοβαρότητα.

Xωρίς τι δεν θα μπορούσες να ζήσεις;
Χωρίς τη μουσική. Αλλά θα είναι πάντα εκεί. Τουλάχιστον στα κεφάλια μας.

Τι σουβενίρ μαζεύεις από τις χώρες που περιοδεύεις;
Aκούω πάντα τοπικά παραδοσιακά σχήματα και, αν μου αρέσει κάτι, αγοράζω αρκετά CD. Eπίσης, μου αρέσει να αγοράζω κάθε είδος από μικρά κρουστά όργανα, ακόμη και παιδικά παιχνίδια που κάνουν θορύβους.