Various ArtistsQ: Η κριτική του Μάκη Μηλάτου για τους νέους δίσκους που κυκλοφορούν
Η νέα folk είναι σαν την παλιά...
Aλλά αυτό δεν την εμποδίζει να είναι συναρπαστική. Οι Buddy & Julie Miller δουλεύουν ξανά μαζί και ηχογραφούν στο σαλόνι τους ένα αληθινό, μερακλίδικο, ευρυγώνιο άλμπουμ, γεμάτο παραδοσιακές γεύσεις από folk, country, jazz και εκλεκτούς φίλους (Robert Plant, Emmylou Harris, Patty Griffin, Regina & Ann McCrary). Το “Written In Chalk” (****) επιβεβαιώνει τη χημεία τους μετά από 20 χρόνια κοινής ζωής και μουσικής δράσης. Σπάνιο, όπως θα μας διαβεβαίωναν και οι Sonic Youth...
Ως άλλη Ζαν ντ’ Αρκ της σύγχρονης αμερικάνικης indie pop, η Neko Case, σκαρφαλωμένη στο καπό μιας Mercury Cougar του ’71, κρατάει ένα σπαθί και ορμάει κατά πάνω μας. Με αυτό το αμάξι «πειραγμένο», αυτό το κορίτσι δίπλα σου και το “Middle Cyclon” (***) να παίζει δυνατά, μπορείς να πας στον κόλαση ή στον παράδεισο. Διάλεξε...
Δεύτερη προσπάθεια από τον Elvis Perkins (γιo του ηθοποιού Antony Perkins και της αδικοχαμένης στα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου φωτογράφου Berry Berenson), με τη συνοδεία μπάντας αυτή τη φορά και τη διάθεση να μετακινηθεί από την «ερασιτεχνική» λιτότητα του εξαιρετικού πρώτου δίσκου. Να όμως που η «κατάρα» του 2ου άλμπουμ χτυπάει ξανά και το “Dearland” (**) δεν δικαιώνει τις προθέσεις του. Αμηχανία, αδύνατες μελωδίες, αποστασιοποίηση, φλερτ με την country και ελάχιστες ενδιαφέρουσες στιγμές για να μας θυμίζουν την 1η προσπάθεια.
Το ειδικό τους βάρος είναι πια μεγαλύτερο από τη χημεία τους. Ο Brian Eno και ο David Byrne μάς έχουν συγκλονίσει συθέμελα στο παρελθόν σπρώχνοντας τα πράγματα μπροστά. Τώρα αυτό που μπορούν να κάνουν είναι το “Everything That Happens Will Happen Today” (***), ένα αξιοπρεπές, αστικό, μεσήλικο άλμπουμ που συμφώνησαν να κάνουν καθώς συνέτρωγαν στη Ν.Υ. και περιέχει μόνο ψήγματα του περασμένου μεγαλείου. Λογικό είναι...
It’s Only Rock’n’Roll Βut I Like It
Στεγνές κιθάρες που γδέρνουν την ψυχή, τσίτα τα πρίμα, ήχος και παραγωγή που παραπέμπουν στη δεκαετία του ’60. Νομίζεις ότι ακούς Kinks, είναι όμως το alter ego των Yo La Tengo. Οι Condo Fucks διασκευάζουν αναμνήσεις από το παρελθόν και το “Fuckbook” (****) είναι ένα garage/άλμπουμ που μπορεί και να σε σκοτώσει.
Στο παρελθόν του πατάει κι ο Neil Young για το “Fork in the Road” (***). Και πού αλλού να πατήσει δηλαδή με τέτοια ιστορία; Ροκάρει κανονικά, περιπλανιέται στους δρόμους, οδηγάει αυτοκίνητα που καίνε βιοντίζελ, θυμώνει με όσα συμβαίνουν, έχει το παιδί του δίπλα του, τον Niko Bolas στην παραγωγή, steel κιθάρες και Hammond B-3. Διάφοροι πιτσιρικάδες τύπου Drive by Truckers, Kings of Leon, Raconteurs... δεν πιάνουν μία μπροστά στην αλήθεια του.
Η ώρα του αουτσάιντερ
Τώρα που η Madeleine Peyroux, η Diana Krall, η Norah Jones άρχισαν να χάνουν έδαφος και να φανερώνουν τις αδυναμίες τους, η Melody Gardot περνάει μπροστά και με το “My One and Only Thrill” (***) κερδίζει περίοπτη θέση στο χώρο της «νέας τζαζ» (που όμως είναι παλιά). Θαυμάσιες ερμηνείες, ατμόσφαιρα, ρετρό στιλ, cool ύφος και μελωδίες που έχουν δύναμη. Το κορίτσι με τις γιαλούμπες και το μελαγχολικό attitude φαίνεται να έχει μέλλον.
10°
