Η τέχνη είναι για το δημιουργό μια άνιση μάχη. Ένα διαρκές κυνήγι με την έμπνευση, με την υλοποίηση μιας φευγαλέας ιδέας, μια στιγμιαία σπίθα που η πολλή δουλειά και η μεγάλη αγωνία προσπαθεί να μετατρέψει σε κάτι το οποίο θα μπορέσει να αντισταθεί στο χρόνο που όλα τα καταβροχθίζει χωρίς διάκριση. Τις περισσότερες φορές ο χρόνος νικάει «εξαφανίζοντας» χιλιάδες δίσκους, ταινίες, βιβλία, παραστάσεις, που ίσα που προλαβαίνουν να ανάψουν μία μικρή φλογίτσα πριν η λήθη τα σκεπάσει για πάντα.
Αν κοιτάξουμε τη δισκογραφία κάθε καλού, ικανού, ακόμη και σπουδαίου καλλιτέχνη εύκολα θα διαπιστώσουμε πως είναι πολύ λίγα τα άλμπουμ που νίκησαν το χρόνο, που έγιναν αξιομνημόνευτα, που σηματοδοτούν τη μουσική τους διαδρομή, και πολύ περισσότερα αυτά που ξεχάστηκαν από τη συλλογική μνήμη. Με ρωτάνε συχνά πόσους δίσκους έχω… Το ερώτημα είναι, πόσους θα ήθελα πραγματικά… Έχω λοιπόν πολλούς δίσκους αλλά είναι (αναλογικά) ελάχιστοι αυτοί που θέλω, που πραγματικά αξίζουν τον κόπο.
St. Vincent - Masseduction
Κι έρχεται η στιγμή που οι δημιουργοί αποδεικνύουν ότι είναι και καλλιτέχνες. Δεν είναι πάντα σίγουρο πως θα συμβεί, αλλά όταν συμβαίνει είναι ευδιάκριτο και (κυρίως) καλοδεχούμενο. Η St. Vincent κατορθώνει αυτή τη μετάβαση με τον 5ο της άλμπουμ. Ψυχωτικό και ποπ, μελαγχολικό και εξωστρεφές, προσωπικό και πανανθρώπινο, χαριτωμένο αλλά όχι ελαφρύ και ρηχό. Κιθάρες και ηλεκτρονικοί ήχοι με ένταση και ρυθμό, ψιθυριστές μπαλάντες και συναισθηματικοί απολογισμοί σε ένα δίσκο που ισορροπεί ικανοποιητικά σε αυτό το πάντα δύσκολο σημείο, όπου η ευρεία αποδοχή και οι καλλιτεχνικές απαιτήσεις συνυπάρχουν.
Κάθε βήμα επιβεβαιώνει την καλλιτεχνική του αξία που όλο και μεγαλώνει και η συναναστροφή του με την Bjork φαίνεται πως τον εμπνέει δημιουργικά. Στο 3ο του άλμπουμ ο Alejandro Ghersi (με καταγωγή από τη Βενεζουέλα) στρέφεται στη μητρική του γλώσσα για να τραγουδήσει ο ίδιος τραγούδια συναισθηματικά φορτισμένα γεμάτο μελωδικά θραύσματα. Μοιάζει περισσότερο να ιερουργεί περιγράφοντας ηχητικά εικόνες που θυμίζουν Ιερώνυμο Μπος, Νταλί και Μιχαήλ Άγγελο, καθώς ψηφίδες φωτός περνάνε μέσα από βιτρό για ένα electro/psychoκαλειδοσκόπιο.
Το –απ’ ό,τι φαίνεται– αποχαιρετιστήριο άλμπουμ του αμερικάνικου ροκ συγκροτήματος δεν είναι ένας επιθανάτιος ρόγχος, μια συμβατική υποχρέωση που έπρεπε να γίνει πριν το τέλος οριστικοποιηθεί. Μας αποχαιρετούν με ένα άλμπουμ φτιαγμένο με μεράκι, που περιλαμβάνει όλα τα συστατικά που έκαναν αυτό το γκρουπ ιδιαίτερο και ευδιάκριτο. Το ροκ τους έχει μουσικότητα, η μελαγχολία τους δεν βαραίνει την ατμόσφαιρα, η ποιητική τους υπόσταση συνδυάζεται εύστοχα με την παραμόρφωση από τις ηλεκτρικές κιθάρες. Ένας από τους πέντε δίσκους τους με τον οποίο θα τους μνημονεύουμε.
«Στις 3 μέρες που φιλοξενήσαμε αυτόν και τον φίλο του Ίγκι Ποπ μαζί με τον αξέχαστο φίλο Μίκη Κορίνθιο, ταξιδεύαμε για στους αρχαιολογικούς τόπους της πατρίδας μας…»
11°
